Ιστορίες και απορίες για να σκεπτόμαστε αλλιώς. Εντάξει, αλλά είναι και φορές που σου έρχονται πολύ συνηθισμένα πράγματα. Έτσι, εγώ τώρα θέλω να ρωτήσω: «Πού μας γράφουν;». Δεν είναι ξεκάρφωτη η ερώτηση. Γιατί όλη την προηγούμενη εβδομάδα άκουσα τόσα λόγια, άστοχα έως και επικίνδυνα, όπως μου φάνηκαν εμένα τουλάχιστον, που έλεγα μέσα μου, μα αυτός τώρα μίλησε έτσι γιατί τόσο του έκοψε και δεν νοιάζεται πώς θα πάρουμε τα λόγια του ή κάποιος τον έβαλε να το πει αδιαφορώντας για εκείνους που θα το ακούσουν; Μου φάνηκε πως η λογική ήταν απούσα και από τα λόγια και από τις πράξεις ορισμένων πολιτικών τις τελευταίες και κρίσιμες αυτές ημέρες.

Τόσο του έκοψε άραγε του Γιώργου Α. Παπανδρέου και δημιούργησε όλη εκείνη την αναστάτωση που οδήγησε στην ανατροπή του ή το περιβάλλον του, αδέλφια, μαμά, στενοί συνεργάτες τον έσπρωξαν μέχρι το γκρεμό; Τόσο του κόβει του Α. Σαμαρά και κάνει έτσι σαν μικρό παιδί μπροστά στα μάτια μας για να γίνει πρωθυπουργός ή τον σπρώχνουν και οι γύρω του;

Και από δηλώσεις, περιβόλι σκέτο όλοι τους. «Δεν με ενδιαφέρει ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός», δήλωσε επανειλημμένα ο κ. Σαμαράς. Ακριβώς την επόμενη ημέρα που είχαμε αναλύσει (βλ. «ο κ. Σαμαράς και οι μέλισσες») το πόσο ανώριμα αντιδρούν ο ίδιος και η μικρή ηγετική ομάδα γύρω του. Διότι πόσο ανόητα πρέπει να σκέφτεται κάποιος και μάλιστα να το λέει και δυνατά, μέσα στα μούτρα μας,  πως δεν δίνει σημασία, άρα συνεργεί παθητικά, στο να έχουμε τον οποιονδήποτε για πρωθυπουργό. Και ο κ. Μανώλης, του ιδίου κόμματος, για να μην μας μένει αμφιβολία αν ακούσαμε καλά τον αρχηγό του, να λέει κι αυτός: «ας είναι και ο κ. Φούφωτος», για να υπογραμμίσει ότι η επιπολαιότητα αυτή την εποχή περισσεύει στη Ν.Δ.

Ο κ. Παπανδρέου προσπάθησε να μας πείσει ότι έκανε πολλά για εμάς και θέλει να συνεχίσει να μας ευεργετεί. Φαντάζομαι ότι από αύριο κιόλας θα αρχίσουν οι ζυμώσεις για να τον «ξύσουν» από το κόμμα. Αν θέλουν δηλαδή να έχουν κάποια τύχη, θα πρέπει το όνομά του να αποσυνδεθεί από ό,τι θα μείνει ως ΠΑ.ΣΟ.Κ. Εκείνος βέβαια λέει ότι δεν φεύγει και φυσικό είναι, αφού θα μείνει άνεργος για καιρό. Μην έχοντας κάνει ποτέ στη ζωή του άλλη δουλειά, εκτός από, κατά δήλωσή του, κάτι καθαρισμούς κτηρίων στη Σουηδία. «Στενταδόρος» δηλαδή, κατά την ελληνοσουηδική διάλεκτο. Αλλά τέλος πάντων, μια και είναι προπονημένος, ας δοκιμάσει εκεί την τύχη του. Μακριά από εμάς.

Το πού μας γράφουν πάντως φάνηκε καλά και από το ποιούς έβαλαν στην κυβέρνηση. Δεν είναι δυνατόν να διατηρούν όλους αυτούς στη θέση τους όταν ο πρωθυπουργός παραιτείται ομολογώντας την αποτυχία του. Ούτε μπορείς να πεις ότι μας υπολογίζουν όταν για παράδειγμα, σε έναν από τους πιο αποτυχημένους και με σαφείς ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση, τον κ. Παπακωνσταντίνου, του χαρίζουν τρίτη θητεία (γιατί περί δωρεάς πρόκειται). Ακόμη και στο φλίπερ δεν έπαιρνες τρίτη συνεχόμενη φορά παιχνίδι από αστεράκι. Και λίγες ημέρες πριν το Πολυτεχνείο την Αστυνομία να την κατευθύνει ο ίδιος που ευθύνεται για την ανάρμοστη και ύποπτη συμπεριφορά των ενστόλων όλο αυτό τον καιρό.

Και ο κυρ. Πάγκαλος, που τις κρίσιμες ημέρες ήταν μεν στην κυβέρνηση αλλά έμενε πεισματικά και εθελοντικά σιωπηλός στην Κίνα ξανάγινε Αντιπρόεδρος με μόνη αρμοδιότητα να εισπράττει το μισθό  του στο τέλος του μήνα. Εντελώς απόμακρος και αμέτοχος σε όλα τα οδυνηρά που μας συνέβαιναν, έκανε την «πάπια του Πεκίνου». Μια πάπια που επιστρέφει τώρα και ξαναρχίζει να κελαηδάει αντιπαθητικά. Λέγοντας ότι αυτός ήταν κατά του Δημοψηφίσματος και άλλα τέτοια, που μόνο το πικρό γέλιο προξενούν ενώ δεν είναι και κανείς να ενδιαφέρεται, τώρα πια, για το τι σκεφτόταν ο τιτανομέγιστος εκεί και τότε. Ας έχουν το κρίμα επάνω τους κάτι αμετανόητοι δημοσιογράφοι που επιμένουν να βγάζουν ψωμί από αυτό τον άνθρωπο. Για πολλούς από εμάς πάντως νομίζω πως είναι πλέον εντελώς αδιάφορος.

Και τα κόμματα της όποιας Αριστεράς να κάθονται με το στόμα γεμάτο σάλια να κοιτάζουν τα νούμερά τους στις σφυγμομετρήσεις να ανεβαίνουν. Λες και κάτι έγινε μόνο μ’ αυτό. Λες και αν βάλουν ερώτηση: «Τον Τσίπρα ή τον Πετσάλνικο προτιμάτε για πρωθυπουργό» πιστεύουν πολλοί ότι θα κερδίσει ο πρώτος; Έχουμε μια Αριστερά που διαρκώς απέχει από όλα και από παντού αλλά ξεχνάει πάντα στο σπίτι το χαρτάκι με τις προτάσεις για να βγούμε από την κρίση.

Στο γεμάτο παγίδες και οδύνη δρόμο που ανοίγεται μπροστά μας μια μικρή παρηγοριά είναι μόνο πως λίγο αν βοηθήσουμε κι εμείς, τα διάφορα κόμματα παλαιάς κοπής, μαζί με όσους επιμένουν στις κλασικές τους συμπεριφορές, μπορούν να βουλιάξουν. Στην ερώτηση «πού (φάνηκε τώρα ότι) μας γράφουν» η απάντηση βγαίνει αβίαστα: Πουθενά. Δεν μας υπολογίζουν καν. Γι αυτό λένε όσα αναφέραμε παραπάνω, έτσι σαν ένα μικρό απάνθισμα. Αδιαφορώντας προκλητικά για τις αντιδράσεις μας. Τους χρειάζεται λοιπόν μια τιμωρία και αυτή να μην είναι η αποχή. Και το ευχάριστο είναι πως από μισόλογα ακόμη, μαθαίνεις ότι αξιόλογοι άνθρωποι το σκέπτονται να κατέβουν για πρώτη φορά στις εκλογές και να ζητήσουν να τους προτιμήσουμε. Θα έχουμε λοιπόν μια ευκαιρία να τιμωρήσουμε αυτούς που δεν μας γράφουν καν, που δεν υπάρχουμε γι αυτούς, όπως μας απέδειξαν τόσες ημέρες με τα νάζια, τους θυμούς και τα καπρίτσια τους. Αυτούς που έκαναν τον κ. Καρατζαφέρη άρχοντα, να μπαινοβγαίνει στο προεδρικό μέγαρο και να χτυπάει και τις πόρτες φεύγοντας, κάτι αδέλφια να κανονίζουν στα μουλωχτά αν θα παραιτηθεί ή όχι ο πρωθυπουργός της χώρας, να ετοιμάζεται για πρωθυπουργός ο  «αδιαφορώ αν…» και «με νοιάζει μόνο να…», «δεν συγκυβερνώ…», δώστε μου το παιχνίδι μου.

«Εκατό να είναι οι μέρες σας» ας είναι το καινούριο σύνθημα, εκτός και αν είναι πολλές κι αυτές.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News