Χρονιάρες μέρες, αλλά θα μας επιτραπεί να ξεκινήσουμε με Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Γιατί; Διότι όταν προέκυψε και στην Γερμανία ζήτημα με λίστες ανθρώπων με καταθέσεις στο εξωτερικό – εκεί, η βασική λίστα είχε αγοραστεί από υπάλληλο τράπεζα του Λιχτενστάιν -, υπήρξαν σημαντικές επιφυλάξεις και αντιρρήσεις σχετικά με την νομιμότητα χρήσης τους για φορολογικούς ελέγχους (λόγω παράνομης κτήσης). Τελικά,  κατέληξαν στην Γερμανία σε νομοθετική ρύθμιση που παραμέρισε τα ιερά «προσωπικά δεδομένα», όμως μέχρι τότε τι θα γινόταν; Ο εκεί Γιώργος Παπακωνσταντίνου ή Βαγγέλης Βενιζέλος – ποιος; ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε en personne! – έκατσε και έγραψε επιστολή που ζητούσε να προχωρήσουν οι έλεγχοι αναπτύσσοντας τα επιχειρήματα τα οποία επέτρεπαν να προχωρήσουν οι έλεγχοι «προσυπογράφοντάς» τα  δημοσίως και επισήμως. Και, προσοχή!, το κείμενο αυτό αναρτήθηκε ως φαίνεται και στην ιστοσελίδα του Finanz Minsterium, ώστε να ισχύει και ως δεδηλωμένη κάλυψη για τα στελέχη του υπουργείου στην εκτέλεση των καθηκόντων τους. Α, ναι, σε όσους θα έκαναν επαφή με υπηρεσίες «ευαίσθητων» χωρών (όπως η Ελβετία, αλλά και το Λουξεμβούργο) δόθηκε η οδηγία να μην… αναφέρονται στην πηγή απόκτησης των αρχικών πληροφοριών, δηλαδή τις με αμφιλεγόμενο τρόπο κτηθείσες λίστες.

Έτσι, οι άθλιοι Γερμανοί! Τώρα, σ’ εμάς, είδαμε την τόσο δυσάρεστη υπόθεση Παπακωνσταντίνου σ’ όλη της την εξέλιξη. Την αποσαθρωτική για τον ίδιο (ουδένα ενδιαφέρει πλην των δικών του ανθρώπων), για το ΠΑΣΟΚ (εδώ οι «δικοί του» είναι περισσότεροι, αν και ετούτη η οικογένεια ταχύτατα συρρικνώνεται), για το πολιτικό σύστημά μας εν γένει όπως είναι και λειτουργεί. Εκείνο που μένει όταν φύγουν από το προσκήνιο οι πολιτικοί χειρισμοί – ο Βενιζέλος να φορτώσει στον Παπακωνσταντίνου όλη την ευθύνη, Σαμαράς/Βενιζέλος/κύριος Φώτης να σπεύσουν για Προανακριτική ώστε να μην προτείνει (ευρύτερη…) Εξεταστική ο ΣΥΡΙΖΑ κλπ. – και οι συζητήσεις περί ποινικής ευθύνης (όπου τώρα όλοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους κατά του τρισάθλιου Νόμου περί Ευθύνης Υπουργών και του αθλιούτσικου Συντάγματος), είναι η αίσθηση ότι το πολιτικό σύστημα είναι τραγικά, είναι απελπιστικά κοντόφθαλμο.

Είναι δε κοντόφθαλμο ακόμη και όταν δεν χαρακτηρίζεται από βλακεία, ευθέως – όπως π.χ. συνέβη στο ασύλληπτο άλλο συμβάν των ημερών: την χοντροκομμένη απάτη/πλαστογραφία στον ΕΟΤ – αλλά «απλώς» λειτουργεί με την αίσθηση, ή μάλλον με την βεβαιότητα, του κλειστού συστήματος. Έτσι λειτούργησε και ο Παπακωνσταντίνου και ο Βαγγέλης Βενιζέλος (δυστυχώς και ο Γιάννης Διώτης: κρίμα!) στην υπόθεση της λίστας. Όμως εμφιλοχωρεί και το άλλο φαινόμενο: το αρχοντιλήκι. Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι ο τρόπος με τον οποίο ο Παπακωνσταντίνου, αλλά και ο πολύ βαρύτερος Βενιζέλος μιλούσε π.χ. στην Βουλή για το πώς χειρίστηκαν, διέθεσαν, ξέχασαν, έχασαν, συναποκόμισαν σπίτι τους κλπ. το στικάκι με την λίστα, δείχνει μια τραγική υπεροψία άρχοντα. Που κάνει ό,τι θέλει. Που λειτουργεί ιδιοκτησιακά.

Αυτό και μόνο θάπρεπε να είχε τιμωρηθεί – βαρύτατα. Τρίχες τα ποινικά! Ανοησίες τα πολιτικά (διαγραφές από το ΠΑΣΟΚ, π.χ.)! Μόνον η περιφρόνηση του κόσμου – και η κάλπη – μπορεί να τιμωρήσει τέτοιου είδους αρχοντιλήκια. Όμως ο λαός, επιλέγει τους άρχοντες που του ταιριάζουν, όχι;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News