Κατά έναν παράδοξο τρόπο υπάρχει ένα κοινό γνώρισμα στην πολιτική διαδρομή, του ΣΥΡΙΖΑ, που κόμμα τού 4% στην αντιπολίτευση το 2010, έγινε κυβέρνηση του 36,3% τον φετινό Ιανουάριο και από την άλλη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ τα οποία, από κυβερνητικά κόμματα του 40-45% το 2009, βρίσκονται πια στην αντιπολίτευση του 4,6% και του 27,6% αντίστοιχα, στις τελευταίες εκλογές.

Αυτό το γνώρισμα αφορά, νομίζω, στη ματαιοδοξία και τον λαϊκισμό που έδειξαν αμφότεροι τα τελευταία χρόνια και οδήγησε να διατρέξουν αντίστροφες διαδρομές. Και δυστυχώς συνεχίζει να διαπιστώνεται και σήμερα. Δεν ανέλαβαν ούτε και αναλαμβάνουν, την ευθύνη για να εφαρμόσουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα βγάλει την Ελλάδα από το τούνελ της κρίσης. Καμία κυβέρνηση δεν θέλησε να το πράξει από το 2010, πλην τον πρώτο καιρό από την κυβέρνηση Παπανδρέου και ίσως αυτό να παραμένει και το καθοριστικότερο πρόβλημα προς επίλυση για να αποφύγει η χώρα την καταστροφή. Δηλαδή, η εξάλειψη της απατηλής λάμψης της πολιτικής ματαιοδοξίας ΣΥΡΙΖΑ και αντιπολίτευσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όσο ήταν στην αντιπολίτευση κατήγγειλε τις κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου και Α. Σαμαρά ως μερκελιστές, ξενόδουλους, μιλούσε για κυβερνήσεις γερμανοτσολιάδων που ήθελαν να κατακτήσουν τη χώρα και να μετατρέψουν τους Έλληνες σε φθηνούς εργάτες. Όντας τώρα κυβέρνηση βλέπει οι ονειρώξεις του για άλλους δρόμους εκτός ευρώ να διαψεύδονται και τα αγγούρια να είναι μεγάλα, κι έτσι ζητάει στήριξη -«πείτε μας τι να δεχθούμε και τι όχι από τις απαιτήσεις των δανειστών», ζήτησαν κυβερνητικά στελέχη στη Βουλή από τα κόμματα, «στηρίξτε μας», είπε ο κ. Τσίπρας- απ' αυτούς, τα κόμματα δηλαδή, που κατηγορούσε ως εγκάθετα των δανειστών!

Η Ν.Δ. υπό τον Αντώνη Σαμαρά, απ' την άλλη, αρνήθηκε πεισματικά να στηρίξει το πρώτο Μνημόνιο ακόμη και να ανταποκριθεί στην πρόσκληση Παπανδρέου να συγκυβερνήσουν το καλοκαίρι του 2011, έκανε ό,τι μπορούσε να μην αφήσει την κυβέρνηση Παπαδήμου να ολοκληρώσει τη «βρώμικη» δουλειά όπως έλεγαν τότε πολλοί και το περασμένο φθινόπωρο απέφυγε να κλείσει νέα συμφωνία με τους δανειστές ελπίζοντας στην παρένθεση Τσίπρα. Τώρα μάλιστα λένε ορισμένοι εξ αυτών ότι δεν θα ψηφίσουν μια νέα συμφωνία γιατί θα είναι βαρύτερη από τη δική τους. Δηλαδή ας τα λουστεί ο Τσίπρας όπως εμείς γιατί αρκετά βραχήκαμε. Ωραία…

Στο ΠΑΣΟΚ, ο Γ. Παπανδρέου, αφού υπονομεύτηκε από τους εσωκομματικούς μηχανισμούς, χωρίς ο ίδιος να αντιδράσει ουσιαστικά, έφυγε, όπως έφυγε, και ο Βαγγέλης Βενιζέλος τη διετία 2012-2014, δέχθηκε να πέσουν τα βάρη μονόπατα για να συγκυβερνήσει με τον Α. Σαμαρά, ενώ το περασμένο φθινόπωρο όταν αποφάσισε να «ξεκολλήσει» από τη Ν.Δ. ήταν πια αργά. Τώρα ψάχνονται για το μέλλον τους με το όνειρο της αναγέννησης του Κινήματος ενώ ορισμένοι λένε μήπως και δεν στηρίξουν κι αυτοί τη συμφωνία Τσίπρα. «Να πιουν το πικρό ποτήρι μέχρι τέλους», ακούγεται από βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.

Ούτε μεν ούτε οι δε, λοιπόν, δείχνουν διατεθειμένοι να συνεννοηθούν ώστε να αναλάβουν το κόστος που αναλογεί στον καθένα έχοντας πρωτίστως κατά νου την επιβίωσή τους. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ σε μια τέτοια εξέλιξη φοβάται ότι θα υποχρεωθεί να παραχωρήσει ένα κομμάτι της εξουσίας, οι δε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ δεν θέλουν να καταβάλουν άλλο κόστος.

Θεωρώ ωστόσο ότι αυτή η νοοτροπία έχει πλέον κοντά ποδάρια γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος η χώρα να πέσει στα βράχια και τότε όλοι θα είναι υπόλογοι. Με τη διακυβέρνηση Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ κλείνει και τυπικά η ιστορική περίοδος της Μεταπολίτευσης. Μαζί της αμείλικτα τελειώνει ή μάλλον περιορίζεται και η νοοτροπία τού «μακριά από μένα κι ας είναι στον διπλανό μας».

Οι συνέπειες ούτως ή άλλως από την εφαρμογή μιας επιβαρημένης από σκληρά μέτρα συμφωνίας ή ακόμη χειρότερα από πιθανή κατάπτωση της χώρας θα πονέσουν την κοινωνία. Ο καταλογισμός του λογαριασμού θα έρθει προϊόντος του χρόνου, για όλους, και αυτή τη φορά θα είναι άμεσα απαιτητός. Καλού-κακού ας το ΄χουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση υπόψιν τους. Διότι το «δις, πολύ περισσότερο το τρις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού»…

*Ο Μιχάλης Μιχαήλ είναι δημοσιογράφος

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News