Η μνήμη έρχεται από παλιά, από την ταραγμένη -επίσης- δεκαετία του '60, με την πολιτική πολυδιάσπαση των αμέσως μεταπολεμικών/μετεμφυλιακών χρόνων νωπή ακόμη.

Πίσω από ωραίες τοποθετήσεις και προσεγγίσεις και πολιτικές προθέσεις και εκλεπτυσμένους τακτικούς χειρισμούς -σαν κι εκείνους που πυκνώνουν τις τελευταίες εβδομάδες- ελλόχευαν προσωπικές, μα απόλυτα προσωπικές επιλογές. Ο λόγος των πρόσφατων εβδομάδων συναινετικός, υπέρ των συνεργασιών, των κοινών προσπαθειών, αλλά με μία λεπτομέρεια: ο καθένας θεωρεί αυτονόητο ότι η κοινή προσπάθεια θα γίνεται από τον ίδιο!

Δείτε όμως το τότε:
Απήγγελλε ένα βράδυ ο Τάκης Χορν, με την καθηλωτική φωνή του, μια σύνθεση από «Γατόπαρδο» του Τζιουζέππε Τομάζι ντε Λαμπεντούζα και από Αλέκο Σακελλάριο: Άνθρωποι, άνθρωποι, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Άνθρωποι είμαστε όλοι μας!… [εδώ, δραματική παύση]… και αρχηγός, εγώ!». Επί μέρες, η ατάκα τροφοδοτούσε συζητήσεις στο τότε εντευκτήριο της Βουλής. Αλλά μάλλον κανείς δεν δέχθηκε να συνειδητοποιήσει τι σήμαινε/πού οδηγούσε.

Επιστρέφουμε όμως στο σήμερα:
Διαπιστώνει η υπό τον Αντώνη Σαμαρά κυβέρνηση ότι μέτρα, όπως η ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων με τις 100 δόσεις, προσκρούουν όχι απλώς στην (συμφωνημένη) προσυζήτηση με την τρόικα, αλλά και στη δημοσιονομική ανασφάλεια που δημιουργούν (όταν μια οφειλή, αντί να ρυθμίζεται σε 12 δόσεις, πάει για 72 ή για τις εμβληματικές 100, στο επόμενο 12μηνο που πιάνει τη χρήση 2015 θα… λείψουν πόροι: μαθηματικά είναι, δεν είναι πολιτική!). Αντί λοιπόν να προσπαθήσει να επιχειρηματολογήσει διεξοδικά ότι με τις πολλές δόσεις μπορεί πολλοί οφειλέτες στην Εφορία -ανάλογα με ό,τι ήδη συμβαίνει στα Ασφαλιστικά Ταμεία, όπου η ρύθμιση ξεκίνησε με σχετικά θετικούς ρυθμούς -να «ξεπαγώσουν» και να αρχίσουν να εξυπηρετούν τις οφειλές τους, η διαπραγμάτευση οχυρώνεται στο ότι τις 100 δόσεις επαγγέλθηκε και εξήγγειλε ο ίδιος ο πρωθυπουργός (ΔΕΘ και ξανά και ξανά). Άρα… «κόκκινη γραμμή» το να προωθηθεί μονομερώς, ιδίως μετά το φιάσκο της υπαναχώρησης ΕΝΦΙΑ. Δεν είναι νοητό να τσαλακωθεί -κι άλλο- το προφίλ Σαμαρά!

Ή, πάλι, συναντά ο Γιώργος Παπανδρέου τον διάδοχό του στην ηγεσία του (πατρογονικού, βλέπετε) ΠΑΣΟΚ. Σπεύδει ο Βαγγέλης Βενιζέλος να προωθήσει ως διαρροή μιαν εικόνα ΓΑΠ συμμορφούμενου προς τους σχεδιασμούς για τη δημιουργία ΔΗΠΠΑ -τι είναι αυτό το φρούτο; είναι η σε αναζήτηση ακρωνυμίου Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη…- και μάλιστα μέλλοντος να υποβάλει ευσεβάστως προτάσεις σχετικώς. Αντιδρά ο ΓΑΠ με «εγερτήριο πολιτικό δημοκρατικό ΣΟΚ», με απαίτηση ανοιχτού Συνεδρίου ΠΑΣΟΚ (αντί διαδικασιών ΔΗΠΠΑ) κυρίως, δε, εκλογής νέου Προέδρου από τη βάση. Απαντά -εμμέσως- ο ΒΒ με το «θα τρίβουν τα μάτια τους με τη Δημοκρατική Παράταξη» που θα γίνει ο τρίτος πόλος ο οποίος θα σπάσει  τον «μικρό διπολισμό» (sic: μιλά ο αρχηγός του 6-8% για δυο κόμματα του 20-30%) ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ. Κυρίως, όμως, απαντά με τις αναφορές του Γραφείου Τύπου ΠΑΣΟΚ σε «μίζερες κινήσεις εσωστρέφειας», οι οποίες προκαλούν «αβεβαιότητα και αστάθεια». Πάμε παρακάτω.

Αφήνουμε σήμερα κατά μέρος τον αναβρασμό που, σε καθημερινή βάση, παρατηρείται στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ -και που, μέχρις ενός σημείου, βρίσκει εξήγηση στο ότι ο χώρος αυτός αισθάνεται την κινηματική επαναστατική μέθη του παρελθόντος να αντικαθίσταται από τη γεύση εξουσίας που πλησιάζει, και ως εκ τούτου ξεκλειδώνει στα πρόσωπα που προσδοκούν να στελεχώσουν αύριο την ίδια την εξουσία. Αλλά, πέρα από τους μεγάλους (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ), και τους μικρομεσαίους (αυτό ειναι το ΠΑΣΟΚ, που φλερτάρει με την διάσπαση), έχουμε και τις οριακές καταστάσεις να διεκδικούν ρόλους επί προσωπικού. Παράδειγμα, το παράξενο ντουέτο το οποίο προέκυψε απο τον λειοτριβημένο χώρο της ΔΗΜΑΡ, όπου οι υψιπετείς διατυπώσεις του Φώτη Κουβέλη αλλά κι η πιεσμένη παρουσία του Σπύρου Λυκούδη δεν κατορθώνουν να ξεφύγουν από αυτό: το προσωπικό στοιχείο.

Αλλά να επιστρέψουμε στο μεσαίο – το άλλο συρρικνωμένο, τους ΑνΕλληνες, μάλλον δεν αξίζει πια να τους πολυσυζητάει κανείς, αν και εκεί κι αν ήκμασε η έννοια της μουσολινικής αρχηγικής φιγούρας Καμμένου! Στον χώρο του μεσαίου διεκδικεί την προσοχή η πορεία του φιλοδωρούμενου μέχρι και με διψήφια δημοσκοπικά ποσοστά Ποταμιού. Όπου, μετά από μια σειρά διστακτικών/testing the waters τοποθετήσεων σε διάφορα θέματα, ο Σταύρος Θεοδωράκης έκρινε χρήσιμο να προσέλθει στην αποικοδόμηση του Πολυτεχνείου -σπορ που έχει πολλήν πέραση τελευταίως- με την παρατήρηση ότι «ευτυχώς οι φοιτητές δεν είχαν [το 1973] κομματικές οργανώσεις» γιατί αλλιώς θα είχαν αποτρέψει την εξέγερση/κατάληψη. Στη συζήτηση-ανάλυση, η προσέγγιση αυτή μπορεί να έχει ενδιαφέρον, αν και «χάνει» το ότι ακριβώς το Πολυτεχνειο ήταν ο τρόπος με τον οποίο οι κομματικές νεολαίες της Μεταπολίτευσης βρήκαν -πάντως στον χώρο της ευρύτερης Αριστεράς, που κάποτε περιλάμβανε και ΠΑΣΟΚ- τον ιδρυτικό τους μύθο. Όμως η ανάγκη αυτής της καθοδήγησης (και) του παρελθόντος από τους επιγενόμενους (ο Σταύρος έχει ημερομηνία γέννησης κάπου στα 1963) δείχνει μιαν περίεργη διεκδικητικότητα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News