Όταν παιδί πρωτοταξίδεψα με μεγάλο καράβι, παρατήρησα τις αλυσίδες που κρατούσαν τις άγκυρες και είδα πως ήταν γεμάτες σκουριά.

Από μικρός είχα μάθει πως η σκουριά είναι κακό πράγμα. Πως τρώει τα σίδερα όπως το σαράκι τρώει το ξύλο. Και πως ένα σκουριασμένο σίδερο είναι για πέταμα.

Είπα την απορία μου στους μεγάλους: «Η αλυσίδα είναι σκουριασμένη. Κι αν σπάσει;».

Με καθησύχασαν πως η σκουριά είναι μόνο στην επιφάνεια. «Δεν βλέπεις πόσο χοντρό είναι το σίδερο; Δεν πάει τόσο μέσα η σκουριά!»

Με τον καιρό πείσθηκα κι εγώ – βοήθησε και η πείρα. Τόσα ταξίδια έκανα, τόσες σκουριασμένες αλυσίδες είδα, καμία δεν έσπασε.

Αλλά τώρα τελευταία άρχισα πάλι να μονολογώ: «Κι αν σπάσει;»

Μιλάω για την αλυσίδα που μας δένει με την Ευρώπη. Μία αλυσίδα που άλλοι τη βλέπουνε σαν δεσμό και άλλοι σαν δεσμά.

Πολλή σκουριά έχει πέσει τα τελευταία χρόνια. Κι όχι μόνο αυτό. Υπάρχουν κι αυτοί που συνειδητά την πριονίζουν. Όσοι ποτέ δεν ένιωσαν συνάφεια με την Ευρώπη για διάφορους λόγους: θρησκευτικούς, ιδεολογικούς, πολιτικούς, πολιτισμικούς.

Οι ανάδελφοι και οι ξύπνιοι. Αυτοί που από τον «Φράγκο» ήθελαν μόνο τα φράγκα.

Κι αν σπάσει;

Μιλάω κι εγώ για «την Ευρώπη» σαν να μην ανήκα στην Ευρώπη. Όπως οι περισσότεροι Έλληνες που – αλίμονο – δεν νιώθουν Ευρωπαίοι. Θα έγραφε αυτό το κείμενο ένας Γάλλος ή ένας Αυστριακός;

Κι όμως εμείς χρειαζόμαστε την Ευρώπη περισσότερο. Γιατί είμαστε σε μία πορεία αυτοσυνείδησης που κάποια στιγμή θα μας οδηγήσει να ξεπεράσουμε την ανασφάλειά μας και να νιώσουμε σίγουροι για την ταυτότητά μας. Μόνο μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο μπορεί να ολοκληρωθεί αυτή η πορεία. Αλλιώς θα παραμείνουμε αθεράπευτα παλαιο-βαλκάνιοι.

(«Θα περιγράψω τη σημερινή συνάντηση ως την απόλυτη κατάρρευση – complete breakdown –της επικοινωνίας με την Ελλάδα». Υπουργός Οικονομικών της Μάλτας στο Bloomberg, μετά το Eurogroup της 24/4.)

Αν σπάσει;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News