Το επώνυμό του το πλέον κοινότοπο στη χώρα. Ομως στο άκουσμά του, Χρήστος Παπαδόπουλος, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 1980, σχεδόν ξεχνούσες και τον δικτάτορα –ο αρχηγός της «Εταιρείας Δολοφόνων», όπως είχε βαφτιστεί τότε η συμμορία του από τον Τύπο, είχε σοκάρει το πανελλήνιο όταν το 1987 αποκαλύφθηκε η δράση της: σκότωνε συστηματικά ηλικιωμένους, αρπάζοντάς τους την κληρονομιά, πλαστογραφώντας τις διαθήκες. Αυτός ο άνθρωπος πέθανε σε ηλικία 82 ετών, στο νοσοκομείο «Αγία Ολγα».

Ο Χρήστος Παπαδόπουλος ήταν πολίτης υπεράνω πάσης υποψίας. Δικηγόρος, οικογενειάρχης άνθρωπος και είχε διατελέσει δήμαρχος Νέας Χαλκηδόνας. Ωστόσο, το 1987 έγινε ευρέως γνωστός στο πανελλήνιο εξαιτίας της διαβόητης εγκληματικής οργάνωσης, της οποίας ήταν ο «εγκέφαλος».

Ηταν το Πάσχα του 1987, όταν για πρώτη φορά αποκαλύφθηκε η αποτρόπαια και πολυετής δράση της συμμορίας. Τα μέλη της οργάνωσης του Παπαδόπουλου επί σχεδόν μία επταετία προσέγγιζαν ηλικιωμένους πρώτα για να εκτιμήσουν την οικονομική τους επιφάνεια και στη συνέχεια τους δολοφονούσαν για να επωφεληθούν από τις διαθήκες τους, τις οποίες πλαστογραφούσαν.

Αυτό που είχε σοκάρει δεν ήταν μόνο η μεθοδικότητα των μελών της «Εταιρείας Δολοφόνων», που εκτελούσε αδίστακτα δεκάδες ηλικιωμένους, αλλά και το γεγονός ότι, όπως και ο αρχηγός τους, ήταν όλοι τους πολίτες της διπλανής πόρτας: κανείς τους δεν ήταν σεσημασμένος, όλοι ήταν καθημερινοί οικογενειάρχες.

Μεταξύ άλλων συμμετείχαν στην «Εταιρεία Δολοφόνων» οι:

Βασίλειος Πλατανιώτης, δικαστικός επιμελητής. Εμφανιζόταν ως επίδοξος «γαμπρός» στις ηλικιωμένες κυρίες που ήταν στόχοι της οργάνωσης. Κέρδιζε την εμπιστοσύνη τους ταυτόχρονα με την πρόσβαση στο σπίτι τους. Σε συνεννόηση με τον Παπαδόπουλο, μελετούσαν τις κινήσεις των θυμάτων και εκτελούσαν μεθοδικά το αποτρόπαιο έργο τους.

Ιωάννης Πάμπρης, εργολάβος. Ηταν ο άνθρωπος που αναλάμβανε να εξαφανίζει τα πτώματα, ο «νεκροθάφτης» της συμμορίας.

Νικόλαος Πέππας, έμπορος. Ηταν ο υπαρχηγός του Παπαδόπουλου και μαζί κατέστρωναν τα σχέδια της εγκληματικής δραστηριότητας της «εταιρείας» τους.

Γεώργιος Ξανθόπουλος, θυρωρός. Ήταν ο «τσιλιαδόρος» της «εταιρείας».

Γεωργία Παπανικολάου, νοικοκυρά, σύζυγος δικαστικού επιμελητή, η οποία στο τέλος αποδείχθηκε πιο στυγνή εγκληματίας και από τον εμπνευστή της «εταιρείας».

Πώς δρούσε η οργάνωση

Η συμμορία του Παπαδόπουλου εντόπιζε τα θύματά της, με γνώμονα την οικονομική τους επιφάνεια, την έλλειψη στενών συγγενικών προσώπων και την ύπαρξη σοβαρών προβλημάτων υγείας.

Εν συνεχεία, μέλη της προσέγγιζαν τα θύματα, με στόχο να αποκτήσουν προοδευτικά την εμπιστοσύνη τους με διάφορους τρόπους. Μόλις πετύχαιναν τον σκοπό τους, πλαστογραφούσαν τις διαθήκες και εν συνεχεία τους δολοφονούσαν με τέτοιο τρόπο, ώστε ο θάνατός τους να δείχνει ότι προήλθε από φυσικά αίτια.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα των εφημερίδων της εποχής, ακόμη και έμπειροι γραφολόγοι δεν κατάφερναν με την πρώτη ματιά να αντιληφθούν ότι οι διαθήκες που είχαν μπροστά τους ήταν απολύτως πλαστές.

Σκότωσαν περισσότερους από 20 ανθρώπους. Το τελευταίο θύμα τους ήταν ο εφοπλιστής Χαράλαμπος Τυπάλδος, ο οποίος πέθανε το 1986 και η υπόθεσή του οδήγησε τελικά στην εξάρθρωση της «Εταιρείας Δολοφόνων». Τούτο διότι οι εγκληματίες έγιναν πολύ άπληστοι. Η διαθήκη που άφησε πίσω του ο Τυπάλδος προκάλεσε ερωτήματα στη σύζυγο και την κόρη του καθώς σε αυτήν εμφανίζονταν 156 (!) κληρονόμοι, ανάμεσά τους και ο Νίκος Πέππας, τον οποίο ο Τυπάλδος γνώριζε ελάχιστα. Η κόρη και η χήρα του Τυπάλδου ανέθεσαν τότε στον ιδιωτικό ερευνητή Κώστα Σπύρου να ερευνήσει την υπόθεση και τα άγνωστα πρόσωπα που αναφέρονταν στη διαθήκη. Οι πολύμηνες έρευνες του συνέβαλαν στην αποκάλυψη της δράσης της συμμορίας.

Στη δίκη που ακολούθησε, ο Χρήστος Παπαδόπουλος δεν θέλησε να δείξει αθώος. Τουναντίον, εμφανιζόταν χαμογελαστός και ήταν φλύαρος μιλώντας στους δημοσιογράφους. Ατάκες του όπως «η ανθρώπινη ζωή δεν είναι ταμπού» και «αν υπήρχαν εκατό εταιρείες δολοφόνων, η ζωή μας θα ήταν καλύτερη» μεταφέρθηκαν στις εφημερίδες σοκάροντας το αναγνωστικό κοινό και μετατρέποντας τη δράση της συμμορίας σε λαϊκό ανάγνωσμα, έστω και θρίλερ.

Ο Παπαδόπουλος καταδικάστηκε σε κάθειρξη 25 ετών. Αποφυλακίστηκε το 2009 σε ηλικία 73 ετών, ωστόσο το 2011 ξαναπήρε τον δρόμο της φυλακής, έχοντας καταδικαστεί για αρπαγή γυναίκας.

Ο Χρήστος Παπαδόπουλος μετά τη δεύτερη αποφυλάκισή του διέμενε στο Μενίδι. Εισήχθη στο νοσοκομείο «Αγία Όλγα» και ύστερα από σύντομη νοσηλεία άφησε την τελευταία του πνοή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News