Πέθανε τα ξημερώματα της Δευτέρας ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Ηταν 99 ετών και ο πολιτικός του βίος διέτρεξε όλη τη μεταπολεμική ζωή της Ελλάδας. Ηταν υπό αυτή την έννοια ένα σύμβολο. Ηταν πρωθυπουργός της χώρας σε μια κρίσιμη περίοδο, όταν άλλαζε ο κόσμος (1990 – 1993). Kαι επί δεκαετίες υπήρξε πρωταγωνιστής σε μια ταραγμένη πολιτική περίοδο για τη χώρα, αφήνοντας ανεξίτηλο το προσωπικό του στίγμα.

Με τον θάνατό του κλείνει μια ολόκληρη εποχή πολιτικών ηγετών που σφράγισαν την πορεία της χώρας μεταπολεμικά. Η Ελλάδα θα τον αποχαιρετήσει με τιμές εν ενεργεία Πρωθυπουργού και κηρύχθηκε τετραήμερο πένθος.

Η οικογένεια του Μητσοτάκη σε ανακοίνωσή της ανέφερε ότι «σήμερα στη 01:00 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έφυγε από τη ζωή, περιστοιχισμένος από τους ανθρώπους που αγαπούσε και τον αγαπούσαν»…

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης γεννήθηκε στα Χανιά στις 18 Οκτωβρίου του 1918, ανιψιός του Ελευθέριου Βενιζέλου. Εξελέγη βουλευτής για πρώτη φορά το 1946. Εκτοτε και για πάνω από μισό αιώνα είχε συνεχή παρουσία στην πολιτική σκηνή.

Ηταν ο πατέρας του σημερινού προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκου Μητσοτάκη και της βουλευτού και πρώην υπουργού Ντόρας Μπακογιάννη. Με μια λιτή ανάρτηση στο Facebook και μια φωτογραφία από ένα καλοκαίρι των παιδικών του χρόνων αποχαιρέτησε τον πατέρα του ο πρόεδρος της ΝΔ κ. Μητσοτάκης:

Μισός αιώνας συνεχούς παρουσίας στην πολιτική

Σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών ενώ αργότερα έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία.

Κατά τη διάρκεια της ναζιστκής κατοχής  στην Κρήτη είχε ενεργή ανάμειξη στη δημιουργία αντιστασιακών οργανώσεων, συνελήφθη δύο φορές από τους Γερμανούς και καταδικάστηκε σε θάνατο.

Το 1945 επανεξέδωσε την ημερήσια εφημερίδα «Κήρυξ Χανίων».

Ενα χρόνο αργότερα εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Χανίων με τους «Βενιζελικούς Φιλελεύθερους», το κόμμα του Σοφοκλή Βενιζέλου. Εκλεγόταν συνεχώς σε σχεδόν όλες τις αναμετρήσεις: κατά την αποχώρησή του ήταν ο μακροβιότερος βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου. Μερικά χρόνια αργότερα, το 1951 ανέλαβε για πρώτη φορά κυβερνητικό αξίωμα ως υφυπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου, ενώ διατηρούσε υπουργική παρουσία σε κυβερνήσεις του Κέντρου και τα επόμενα χρόνια.

Στη συνέχεια, το 1961 εξελέγη βουλευτής με την Ένωση Κέντρου που είχε ιδρύσει ο Γεώργιος Παπανδρέου και συμμετείχε στον «ανένδοτο αγώνα» κατά της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Τον Νοέμβριο του 1964 ήρθε σε ρήξη με τον τότε αναπληρωτή υπουργό Συντονισμού Ανδρέα Παπανδρέου, τον υιό του Γεωργίου Παπανδρέου, η οποία οξύνθηκε με την αποκάλυψη μυστικής οργάνωσης στις Ενοπλες Δυνάμεις (πρόκειται για την υπόθεση «Ασπίδα») και κατέληξε στην προσωρινή απομάκρυνση του Α. Παπανδρέου από την κυβέρνηση.

Ηταν η αρχή μιας μακροχρόνιας πολιτικής διαμάχης ανάμεσα στους δύο άνδρες που κορυφώθηκε τη δεκαετία του 1980, με τον Παπανδρέου από τη θέση του Πρωθυπουργού και τον Μητσοτάκη ως αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Από πολλές απόψεις η αντιπαλότητά τους σφράγισε εκείνη τη δεκαετία.

• Διαβάστε για την τελευταία εκ βαθέων συνέντευξή του το 2016

Εναν χρόνο αργότερα, το 1965, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στα «Ιουλιανά» που οδήγησαν στην απομάκρυνση της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου και στο σχηματισμό αλλεπάλληλων «κυβερνήσεων αποστατών» από πρώην στελέχη της Ενωσης Κέντρου.

Την 21η Απριλίου 1967 συνελήφθη από τη χούντα των συνταγματαρχών, κρατήθηκε υπό περιορισμό, αλλά αφέθηκε ελεύθερος με την αμνηστία του Δεκεμβρίου 1967. Διέφυγε στη Γαλλία όπου και έζησε τα επόμενα χρόνια, συμμετέχοντας από εκεί στην αντίσταση κατά της χούντας.

Το 1973 επέστρεψε στην Ελλάδα, συνελήφθη και πάλι έπειτα από το πραξικόπημα του Ιωαννίδη τον Νοέμβριο και αφέθηκε ελεύθερος μετά την ανατροπή της δικτατορίας τον Ιούλιο του 1974.

Στις πρώτες ελεύθερες εκλογές της Μεταπολίτευσης, στις 17 Νοεμβρίου 1974, συμμετείχε ως ανεξάρτητος υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο του Δημοκρατικού Συνδυασμού στα Χανιά, αλλά δεν εξελέγη βουλευτής. Στις επόμενες εκλογές, το 1977 εξελέγη στα Χανιά ως αρχηγός του κόμματος των Νεοφιλελευθέρων που ίδρυσε ο ίδιος.

Εναν χρόνο αργότερα, το 1978 προσχώρησε στη Νέα Δημοκρατία και το 1981 ορίστηκε κοινοβουλευτικός της εκπρόσωπος. Η παραίτηση του Ευάγγελου Αβέρωφ από την προεδρία του κόμματος το 1984 μετά την ήττα στις Ευρωεκλογές, τον έφερε στη διεκδίκηση της προεδρίας του κόμματος. Την 1η Σεπτεμβρίου 1984 εξελέγη πρόεδρος της ΝΔ με 70 ψήφους έναντι 42 του Κωστή Στεφανόπουλου.

Τον Ιούνιο του 1985 η ΝΔ αναδείχτηκε δεύτερο κόμμα, ενώ τον Ιούνιο του 1989 η ΝΔ αναδείχτηκε πρώτο κόμμα συγκεντρώνοντας ποσοστό 44,25% και 145 έδρες. Ακολούθησε ο σχηματισμός κυβέρνησης συνεργασίας ΝΔ-Συνασπισμού υπό τον Τζαννή Τζανετάκη και τον Νοέμβριο η συμμετοχή της ΝΔ στην οικουμενική κυβέρνηση.

Στις 11 Απριλίου 1990, στην τρίτη εκλογική αναμέτρηση μέσα σε ένα χρόνο, η ΝΔ κέρδισε και κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση υπό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, η οποία διατηρήθηκε στην εξουσία ως τον Οκτώβριο του 1993.

Μετά την ήττα της ΝΔ στις 11 Οκτωβρίου 1993 υπέβαλε την παραίτησή του από την ηγεσία του κόμματος, παρέμεινε όμως και τα επόμενα χρόνια βουλευτής και επίτιμος πρόεδρος του κόμματος.

Τον Ιανουάριο του 2004, μετά από 58 χρόνια παρουσίας στη Βουλή, ανακοίνωσε την απόφασή του να τερματίσει την κοινοβουλευτική του σταδιοδρομία και δήλωσε ότι θα παραμείνει στην ενεργό πολιτική.

Είχε παντρευτεί την Μαρίκα Γιαννούκου (1930-2012), με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά, την Ντόρα, την Αλεξία, την Κατερίνα και τον Κυριάκο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News