Πού ήταν, χθες βράδυ, ο υπερκοριός της ΕΥΠ; Στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» έπρεπε να βρίσκεται. Στις εξέδρες. Και να καταγράφει: «Μόνο με τη Νότιγχαμ και τις τηλεοπτικές άδειες ασχολείται, πια, ο Μαρινάκης». «Είδατε, παικταράδες που έφερε ο πρόεδρος;». «Για να μη δώσει 10 εκατομμύρια στην ώρα τους, έχασε τα 25 του Champions League». «Ρε σεις, δεν έχει ανάγκη από λεφτά αυτός. Αφησε τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τον Μελισσανίδη, να πιστεύουν οτι θα πάρουν Πρωτάθλημα». «Στόπερ θα φέρει, ή θα γίνουμε καρδιακοί;»…

Κανείς δεν έβλεπε ματς (το φιλικό με τον Λεβαδειακό). Ολοι συζητούσαν για το πιο «τρελό» καλοκαίρι που έζησε ο Ολυμπιακός. Και για το… Οσκαρ των μετεγγραφών, τον Οσκαρ Καρντόσο. Αλήθεια, τι ακριβώς συνέβη σ’ αυτές τις 80 ημέρες που συγκλόνισαν το Λιμάνι;

Ολα άρχισαν στις 23 Ιουνίου, με την ξαφνική αποχώρηση του Μάρκο Σίλβα. Ξαφνική, για τους ανυποψίαστους. Προτού φύγει για διακοπές, ο πορτογάλος προπονητής και η διοίκηση είχαν συμφωνήσει να μη γίνουν σαρωτικές αλλαγές στο ρόστερ, επειδή οι δύο προκριματικοί γύροι για το Champions League ήταν καθοριστικοί για τον σύλλογο. Ετσι, σε πρώτη φάση, προείχε η απόκτηση του δεξιού μπακ που θα έπαιρνε τη θέση του τραυματία Ομάρ, ενός τερματοφύλακα της αξίας του Καπίνο, ενός κεντρικού χαφ αντί του Καμπιάσο (που ο προπονητής ζήτησε να φύγει), κι ενός αριστερού μπακ, επειδή θα αποχωρούσε και ο Μαζουακού.

Θα ακολουθούσαν, σίγουρα ένας στόπερ -αν όχι δυο- άλλος ένας κεντρικός χαφ (αντί του Κασάμι), ένας ή δύο εξτρέμ, και ένας επιτελικός χαφ. Ο Σίλβα είχε ζητήσει να παραμείνει ο Φουστέρ, και να φύγει ο Τσόρι. Να, η πρώτη διαφωνία…

Ο Ολυμπιακός πήρε δεξί μπακ -τον Φιγκέιρας, όπως είχε ζητήσει ο προπονητής, δανεικό τερματοφύλακα (τον Λεάλι) και προσπάθησε να αποκτήσει τον Ολλανδό Βιλένα -της Φέγενορντ- που ήταν ο «έρωτας» του Σίλβα. Δεν τα κατάφερε, επειδή ο παίκτης αποφάσισε να μη φύγει από την Ολλανδία. Η επόμενη επιλογή του προπονητή για τη θέση, ήταν ο Αντρέ Μάρτινς. Ο Ολυμπιακός αρνήθηκε να πληρώσει τόσα λεφτά για έναν παίκτη που ο ίδιος ο Σίλβα -όταν δούλευαν μαζί στη Σπόρτινγκ Λισαβόνας- δεν τον έβαζε βασικό. Να, η δεύτερη διαφωνία.

Οταν ο πορτογάλος τεχνικός επέστρεψε στου Ρέντη, βρήκε τον Τσόρι με νέο συμβόλαιο, δεν βρήκε τον Φουστέρ, ο Μάρτινς δεν είχε έρθει (η… πλάκα είναι οτι, τελικά, αποκτήθηκε), και ο βοηθός του -ο Γρηγόρης Γεωργάτος- είχε απολυθεί, χωρίς -καν- να τον ρωτήσουν. Ο Σίλβα «ξενέρωσε». Ισως και να είχε… μυριστεί τον κίνδυνο του αποκλεισμού, και δεν ήθελε να τον χρεωθεί. Πάντως, άφησε τον Ολυμπιακό σύξυλο, στην αρχή της προετοιμασίας του.

Ο Ολυμπιακός έκανε το (μοιραίο, όπως αποδείχτηκε) λάθος, να μην ανησυχήσει. Πίστευε οτι η -αποδυναμωμένη- ομάδα της περασμένης σεζόν έφτανε και περίσσευε για να ξεπεράσει το εμπόδιο μιας άγνωστης ομάδας που τ’ όνομά της θύμιζε… μπίρα. Ετσι, δεν βιάστηκε να ενισχυθεί, αν και το είχε -ήδη- αποφασίσει. Με την ίδια αβάσταχτη ελαφρότητα προσέλαβε, στη θέση του Σίλβα, τον Βίκτορ Σάντσεθ. Εναν εξαιρετικό βοηθό προπονητή, αλλά με ένσημα μόλις ενός έτους (ως πρώτος κόουτς).

Η σκυτάλη των λαθών πέρασε, ύστερα, στον ισπανό τεχνικό. Αποφάσισε να αλλάξει σύστημα, αν και ο πρώτος επίσημος αγώνας πλησίαζε. Και, το χειρότερο; Αλλα πράγματα δοκίμαζε στην προετοιμασία (και στα φιλικά ματς), κι άλλα ζήτησε από τους παίκτες του όταν έφτασε η ώρα των δυο αγώνων με την Μπέερ Σεβά. Εδώ μίλησε η απειρία του. Ισως και η δική του βεβαιότητα, οτι -ακόμη και για έναν ανέτοιμο Ολυμπιακό- η πρόκριση θα είναι απλή υπόθεση. Δεν ήταν…

Αυτό το «πατατράκ» το πλήρωσε με την απόλυσή του, έπειτα από μόλις 45 ημέρες στον πάγκο. Ο Ολυμπιακός το πλήρωσε πολύ ακριβότερα, σε διαφυγόντα κέρδη και σε πρεστίζ. Αλλά, μόνον τότε κατάλαβε οτι κάτω από το χαλί του τίτλου που -άνετα- είχε κατακτήσει πριν από μερικούς μήνες, κρύβονταν μεγάλες αδυναμίες. Την ανάγκη να δράσει, την ανέδειξε ακόμη περισσότερο η σημαντική ενίσχυση των εγχώριων αντιπάλων του: του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ.

Προτού καταλήξει -επιτέλους- σε έναν «κανονικό» προπονητή, τον Πάουλο Μπέντο, έκανε ακόμη ένα λάθος: αν και είχε επιλέξει για τη θέση τον Μαρίνο Ουζουνίδη, άφησε μια τόσο σημαντική απόφαση στα social media. Ποτέ δεν θα μάθουμε αν ο έλληνας τεχνικός θα τα πήγαινε καλύτερα από τον Πορτογάλο, όμως αυτή η διασταλτική ερμηνεία του «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο», δεν ταιριάζει σε τόσο μεγάλα κλαμπ όπως ο Ολυμπιακός. Σε τελική ανάλυση, δυο προπονητές με τόσο διαφορετικά χαρακτηριστικά, δεν μπορεί να κάνουν -και οι δυο- για την ίδια δουλειά.

Ο Μπέντο, χωρίς η ευθύνη να βαραίνει τον ίδιο, λίγο έλειψε να οδηγήσει την ομάδα σε έναν νέο εφιάλτη: τον αποκλεισμό από την Αρόουκα. Και, αφού τη γλίτωσε «στο τσακ», ο Ολυμπιακός έκανε αυτό που έπρεπε να είχε κάνει πολύ νωρίτερα: μετεγγραφές. Κάποιες απ’ αυτές, είναι -πράγματι- εντυπωσιακές.

Πρώτη και καλύτερη, του Οσκαρ Καρντόσο. Αν μιλάμε για όνομα, για προσωπικότητα, για διάρκεια, για γκολ, είναι το… Οσκαρ των καλοκαιρινών μετεγγραφών που έληξαν χθες βράδυ. Επί 12 συναπτά έτη, σκοράρει με θαυμαστή συχνότητα. Στην Μπενφίκα, από το 2007 έως το 2014, πέτυχε 172 γκολ. Προσαρμόζεται γρήγορα. Στην πρώτη του -κιόλας- χρονιά, είχε υποσχεθεί τουλάχιστον 20 τέρματα. Εβαλε 22. Είναι ομαδικός – με εκπληκτικά στατιστικά στις πάσες για γκολ, ιδίως με το κεφάλι. Είναι «σπεσιαλίστας» στις εκτελέσεις πέναλτι και φάουλ. Είναι καλός στο μακρινό σουτ. Είναι σκεπτόμενος ποδοσφαιριστής. Στα τελευταία χρόνια του «μεγάλου» Εουσέμπιο, υπήρξε προνομιακός συνομιλητής του.

Μόνο τις δυο τελευταίες σεζόν, στην Τουρκία, δεν έλαμψε το άστρο του. Ισως να φταίει που η ομάδα του, από την ημέρα που πάτησε το πόδι του ο Καρντόσο, άλλαξε πέντε προπονητές. Είναι και λιγάκι «αλμυρός». Ο Ολυμπιακός συμφώνησε να του δίνει 2 εκατ. ευρώ τον χρόνο (μαζί με τα μπόνους). Το αν τα αξίζει, θα φανεί στο γήπεδο. Στο ποδόσφαιρο, τα Οσκαρ απονέμονται μέσα στους αγώνες.

Ο Μάριν και ο Ρομάο είναι, επίσης, σπουδαίες προσθήκες. Αν και δεν στέριωσε στην Τσέλσι ο Γερμανός, για το δικό μας πρωτάθλημα είναι μεγάλη πολυτέλεια. Το ίδιο και ο Αφρικανός, που έρχεται έπειτα από τρεισίμισι «γεμάτες» σεζόν στη Μαρσέιγ, με 45, 39 και 38 συμμετοχές τα τελευταία τρία χρόνια.

Ο Γκονσάλο Πασιένσια θεωρείται σπουδαίο ταλέντο στην Πορτογαλία. Αλλωστε, προορίζεται για αναπληρωματικός. Ο Ταρίκ Ελιουνούσι είναι μάλλον άγνωστος, αλλά οι Σκανδιναβοί σπανίως απογοητεύουν. Είναι τόσο επαγγελματίες, τόσο πειθαρχημένοι, τόσο δουλευταράδες, κι ας τους λείπει το ταλέντο. Ο Αντρέ Μάρτινς, μια από τις «πέτρες του σκανδάλου» στις σχέσεις του Ολυμπιακού με τον Μάρκο Σίλβα, είναι ένα μυστήριο.

Το μεγαλύτερο μυστήριο, όμως, είναι άλλο. Αν ρωτούσε κάποιος -από το 2015 κι έπειτα- 100 φίλους του Ολυμπιακού, «σε ποια θέση της ενδεκάδας πιστεύετε οτι η ομάδα σας έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα;», οι 99 θα απαντούσαν «στα στόπερ». Γι’ αυτή τη θέση, λοιπόν, αποκτήθηκε ο 21χρονος Βραζιλιάνος Μπρούνο Βιάνα, με μόλις 13 συμμετοχές σε επαγγελματική ομάδα, τον οποίο ο Μπέντο γνώρισε στους ελάχιστους μήνες που εργάστηκε στην Κρουζέιρο. Εκτός κι αν έχουν βάλει στο μάτι κάποιον ελεύθερο παίκτη.

Τώρα ο Ολυμπιακός παλεύει με τον χρόνο. Για πρώτη φορά εδώ και πολλές σεζόν, την τελευταία ημέρα του Αυγούστου καλωσόρισε ποδοσφαιριστές που προορίζονται για βασικοί, αλλά -ακόμη- δεν γνωρίζουν, ο ένας το όνομα του άλλου. Θα προλάβει, ο Μπέντο, να τους κάνει ομάδα εγκαίρως; Πάντως, μια ανθοδέσμη στον Σταύρο Κοντονή, που καθυστέρησε την έναρξη του Πρωταθλήματος, έπρεπε να την έχουν στείλει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News