«Νάρκισσος χορεύει; Δεν είναι ωστόσο φιλαρέσκεια, εγωισμός και φιλαυτία, μα κάτι άλλο…». Στον σχοινοβάτη του Ζακ Ζενέ είναι η αγωνία της ισορροπίας, που συναρπάζει, Πάνω σε ένα συρματόσκοινο, πάνω σε ένα δημοψήφισμα. Το έχει επιλέξει ο πρωθυπουργός της χώρας και το έχει αναθέσει σε έναν δικό του παίκτη, τον κ. Γιάνη Βαρουφάκη. Ανακινείται από την Αθήνα ως το ύστατο μέσο εκβιασμού προς τις Βρυξέλλες. Το δήλωσε ο υπουργός των Οικονομικών σε ιταλική εφημερίδα, το διέψευσε μια ημέρα μετά, αλλά πού να κρυφτείς από τις αλήθειες σου. Προχθές, στο κεντρικό δελτίο του Μέγκα, το επανέλαβε πιο κομψά, με λέξεις ωστόσο φόβου. «Όταν συμφωνήσουμε με τους εταίρους τον Ιούνιο, δεν είναι κακό να πάμε στον ελληνικό λαό για να επικυρώσει τη συμφωνία»…

Γιατί, άραγε, έχει την ανάγκη μια κυβέρνηση να καταφύγει στον λαό; Ενδεχομένως, γιατί θριάμβευσε. Αλλά τότε δεν χρειάζεται δημοψήφισμα, μαζεύει δάφνες… Η άλλη περίπτωση είναι τρόμος για την επερχόμενη συμφωνία. Πενήντα μέρες τώρα η κυβέρνηση επιδίδεται σε γλωσσοπλασία θεσμών τε και εννοιών, με αποτέλεσμα όλα τα δεδομένα της διαπραγμάτευσης (δημοσιονομικό κενό, έσοδα, ρυθμοί ανάπτυξης, πλεόνασμα, μεταρρυθμίσεις κ.λπ.) να πάνε από το κακό στο χειρότερο. Τόσο κακό και ακόμη πιο χειρότερο ώστε εκτιμήσεις στις Βρυξέλλες κάνουν λόγο για νέα βοήθεια στην Ελλάδα ύψους 40 δισ. ευρώ.. Στην περίπτωση κατά την οποία θελήσουμε τόσο μεγάλο πακέτο κάποιος θα πάει στο Καστελόριζο προαναγγέλλοντας «δάκρυα και αίμα», μαζί με τρίτο μνημόνιο ή όπως αλλιώς το ονομάσουμε… Ενδεχομένως να μην είναι το Καστελόριζο (δεν κάνουμε ποτέ τα ίδια), αλλά η Γαύδος. Ωστόσο, μια τέτοια συμφωνία δάκρυα θα προκαλέσει, μαζί με πολιτικούς γδούπους.

Το δημοψήφισμα δεν περιέχει ασφαλή διλήμματα. Συμφωνία ή όχι σημαίνει ευρώ ή δραχμή. Οι Ευρωπαίοι το γνωρίζουν. Το είπε ωμά ο κ. Ντάισελμπλουμ στον κ. Βαρουφάκη στη συζήτηση, που αποκαλύφθηκε. «Αν θέλετε επιστροφή στη δραχμή είμαστε έτοιμοι να το συζητήσουμε». Έστειλε μήνυμα ο Μάριο Ντράγκι. «Με το πρόγραμμα ρευστότητας (από το οποίο είμαστε εκτός) αποκλείεται μετάσταση της ελληνικής κρίσης στην ευρωζώνη», δηλαδή δεν μας φοβούνται. Ίσως η φράση που μας χαρακτηρίζει ήταν τίτλος σε ρεπορτάζ του Bloomberg με αναφορά σε πηγές των Βρυξελλών. «Οι Έλληνες χάνουν χρόνο, χρήμα και φίλους». Ένας από αυτούς θυμίζω ήταν και ο κεντρικός τραπεζίτης.

Στον αντίποδα βέβαια υπάρχει και το… «αντριλίκι». Στη φιλοκυβερνητική αρθρογραφία επισημαίνουν ότι ένα δημοψήφισμα θέτει σε αμφιβολία το αναμφισβήτητο. Μια χώρα μπορεί να αποφασίσει δημοκρατικά αν θέλει να είναι ή να μην είναι στο ευρώ, αλλά τότε η επιλογή του κοινού νομίσματος δεν είναι θέσφατο, το πουλόβερ ξηλώνεται… Ανησυχούν οι Ευρωπαίοι (κάποιοι από αυτούς) για μια τέτοια εξέλιξη, άρα θα μας κάνουν χάρες. Στους εκβιασμούς ωστόσο κερδίζουν οι αποφασισμένοι. Εμείς είμαστε; Το δημοψήφισμα το ανοίγουμε, το διαψεύδουμε και άντε πάλι από την αρχή. Παραλλήλως ζητάμε κατοχικές αποζημιώσεις με αστείες απειλές ότι θα κατασχέσουμε το Γκαίτε για να πιέσουμε το Βερολίνο. Το σκεφθήκαμε καλά; Είναι μεγάλο κτίριο και ο ΕΝΦΙΑ παρατείνεται! Διολισθαίνουμε σε ψεκασμένη επιχειρηματολογία. Θα τους στείλουμε μετανάστες και τζιχαντιστές. Περισσότερο στου «χαρτοπόλεμου τη βία» φέρνει η ρητορική αυτή, παρά σε αποφασιστική πολιτική. 

Από την ώρα που υπογράψαμε τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου εγκαταλείψαμε ήδη την επανάσταση στην ευρωζώνη και «θα τα κάνουμε Κούγκι». Είναι επιθυμία της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων που ζητά (πρόσφατη δημοσκόπηση) έναν έντιμο συμβιβασμό. Πρέπει να δουλέψουμε μαζί τους, αντί να εκβιάζουμε. Δεν είναι εύκολο. Ακόμη και η «φιλική» νέα εργαλειοθήκη (ή όπως αλλιώς την πουν) του ΟΟΣΑ περιέχει τομές και μεταρρυθμίσεις με τις οποίες διαφωνούν οι μισοί του ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ. Εν τέλει, αυτή η κυβέρνηση έναν μεγάλο αντίπαλο έχει. Δεν είναι ο Σόιμπλε, αλλά ο εαυτός της. Μαζί με έναν μεγάλο φόβο. Δεν άφησε να ολοκληρωθεί η τελευταία αξιολόγηση για να βγούμε από τα μνημόνια και ενδέχεται να παγιδευτεί σε ένα τρίτο σκληρότερο ή να πάμε σε δημοψήφισμα. Αμφιβάλλω πάντως αν η «πρώτη φορά Αριστερά» αναλάβει την ιστορική ευθύνη να οδηγήσει επισήμως και με δική της πρωτοβουλία τη χώρα εκτός ευρωπαϊκής συμμαχίας, από ατύχημα θα μας συμβεί… Για τούτο το ερώτημα που ακούγεται όλο πιο έντονα (και εκτός συνόρων) είναι: «τι ακριβώς κάνει η κυβέρνηση;». «Ποιος γνωστικός περπατά πάνω σε συρματόσκοινο;», χωρίς εμπειρία, εκπαίδευση και δίχτυ ασφαλείας;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News