Κοιτάζοντας το πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης βλέπουμε δυο κολοσσούς από άποψη πληθυσμού. Την Κίνα και την Ινδία. Στην οπτική γωνία της ελληνικής κυβέρνησης αλλά και της τηλεόρασης προβάλλεται τακτικά η Κίνα (π.χ. στις 18.11.14, ο εκπρόσωπος της Κίνας έδωσε με διπλωματικό τόνο τα εύσημα στην κυβέρνηση, ο δε Έλληνας πρωθυπουργός ευχαρίστησε τους Κινέζους για την αρωγή τους). Δεν θα αναφερθώ σήμερα στη στρατηγική της Κίνας απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικά στην Ελλάδα. Στρατηγική που αποσκοπεί κυρίως στη στήριξη των κινεζικών συμφερόντων, αγοράζοντας υποδομές σε τιμές ευκαιρίας…

Θα αναφερθώ στην Ινδία, και ειδικά σε θέματα της ιδιωτικής βιομηχανίας και οικονομίας αλλά και στην ανάπτυξη δημοσίων υποδομών. Η χώρα έχει έναν ταχέως αυξανόμενο πληθυσμό, γύρω στο ένα δισεκατομμύριο διακόσια πενήντα εκατομμύρια ψυχές σήμερα. Η κοινωνική πολιτική της «κομμουνιστικο-καπιταλιστικής» Κίνας, που απαγορεύει περισσότερα από ένα παιδιά, δεν υπάρχει στη δημοκρατική Ινδία.

Ινδία και Κίνα ανταγωνίζονται μεταξύ τους στην παγκόσμια αρένα. Ήδη, σε βιομηχανικά προϊόντα, και ειδικά στο κόστος της παραγωγής, οι βιομηχανίες στην Ινδία είναι πιο φτηνές από τις κινεζικές, χοντρικά γύρω στα 25% με 30%, αλλά έχουν συχνά και περισσότερα ποιοτικά προβλήματα από τους Κινέζους.

Υπάρχουν, όμως, και ινδικές εταιρείες υποδείγματα στον διεθνή στίβο: η πιο γνωστή μάλλον είναι η ΤΑΤΑ λόγω της εξαγοράς της Jaguar (αυτοκινητοβιομηχανίας). Ποιος θα μπορούσε να το διανοηθεί πριν από 30 η 40 χρόνια. Οι Ινδοί, πρώην υπηρέτες της Μεγάλης Βρετανίας, να εξαγοράζουν το στολίδι των Άγγλων! Και δεν επένδυσαν απλώς χρηματα σε έναν ξεχαρβαλωμένο όμιλο. Με πολύ έξυπνες επιλογές στη διοίκηση και επενδύσεις στην ανάπτυξη νέων μοντέλων, άκρως αξιόπιστων και χλιδάτων, επιτίθενται στις γερμανικές φίρμες ολκής, όπως είναι η BMW και η Mercedes. Με το αυτοκινητάκι Tata Nano απευθύνονται στον φτωχό πληθυσμό. Περιέργως, αυτό το μικρο και φτωχό σε εξοπλισμό αυτοκίνητο δεν έχει μεγάλη επιτυχία στην Ινδία. Ο λόγος είναι μάλλον η επιθετική εξάπλωση των Γιαπωνέζων στην Ινδία, που μέσω της κοινοπραξίας Suzuki-Maruti έχουν πολύ μεγάλο μερίδιο στην αγορά.

Άλλη μια ινδική φίρμα-κολοσσός, η ΑrcelorMittal, παραγωγής σιδήρου, είναι η πρώτη παγκοσμίως που έχει εξαγοράσει πληθώρα ευρωπαϊκών και ασιατικών επιχειρήσεων του τομέα. Η οικογένεια Mittal παίζει χοντρό παιχνίδι και ενίοτε ριψοκίνδυνο, όπως άλλωστε και η οικογένεια Tata, στην οποία αναφέρθηκα πριν.

Ας ρίξουμε μια ματιά σε μικρές βιομηχανικές μονάδες. Ενδεικτικά αναφέρω τα στοιχεία μιας εταιρείας παραγωγής εξαρτημάτων από πλαστικό στο Νέο Δελχί. Περίπου 90 εργαζόμενοι, κοινοπραξία με γερμανική μικρομεσαία εταιρεία, 1 εκ. ευρώ τζίρος ετησίως, γύρω στις 40.000 ευρώ κέρδος προ φόρων, 12ωρες βάρδιες, μηνιαίες αποδοχές του διευθυντού και συνιδιοκτήτη 1.500ευρώ και ένα αυτοκίνητο στη διάθεσή του με σωφέρ. Η εταιρεία είναι εγκατεστημένη σε βιομηχανική ζώνη μέσα στο Νέο Δελχί, λειτουργεί όλη την εβδομάδα και κλείνει μόνο το βράδυ της Κυριακής. Οι μισθοί των ανειδίκευτων εργαζομένων είναι γύρω στα 100 ευρώ τον μήνα, οι τεχνίτες παίρνουν γύρω στα 300, ο υπεύθυνος τεχνικός διευθυντής περίπου 800 και οι διπλωματούχοι μηχανικοί 600 ευρώ. Υποχρεωτική ασφάλιση με συμμετοχή του κράτους υπάρχει μόνο για τους χαμηλόμισθους.

Η περιοχή που είναι εγκατεστημένη η εταιρεία θυμίζει λίγο βιομηχανικές ζώνες της Ελλάδας τη δεκαετία του '70, την οδό Πειραιώς στην Αθήνα, και ανάλογες ζώνες στον Βόλο ή στη Θεσσαλονίκη, που τώρα έχουν εξαφανισθεί σχεδόν παντελώς. Εντύπωση κάνει η πληθώρα μικρών καταστημάτων, ενδεικτικό σημάδι της ινδικής κουλτούρας της επιχειρηματικότητος. Όποιος θέλει, μπορεί κάποτε να γίνει αφεντικό σε δική του επιχείρηση. Αυτό είναι μοχλός και κίνητρο. Ας σημειώσω ότι οι ατομικές μικρές επιχειρήσεις δεν πληρώνουν φόρο.

Δεν ανέφερα τις αγελάδες, που κυκλοφορούν… ατάραχες δίπλα στα μηχανάκια, στα τρίκυκλα και στα φορτηγά, ούτε τα ατελείωτα μποτιλιαρίσματα, λόγω παντελώς υποανάπτυκων συγκοινωνιακών υποδομών. Το Νέο Δελχί είναι μια πόλη σε κατασκευαστικό πυρετό, που και απωθεί και ελκύει τον επαγγελματία επισκέπτη που ενδιαφέρεται για συνεργασία με ινδικές επιχειρήσεις.

Μην βιαστείτε να βάλετε στην Ινδία την στάμπα «υποανάπτυκτο κράτος». Υπό τη διεύθυνση του πρωθυπουργού Μόντι, που τυγχάνει μεγάλης αποδοχής σε ευρεία στρώματα του πληθυσμού, επενδύει π.χ. επιθετικά στις ψηφιακές εφαρμογές σε ολόκληρη την χώρα. Στο ίντερνετ, σε Cloud-Based Governance, στην ψηφιακή δημόσια διοίκηση δηλαδή, στην εθνική ψηφιακή ασφάλεια, στην κοινωνική πρόνοια και υγεία. και σε απασχόληση εργατικού δυναμικού στις ψηφιακές τεχνολογίες και εφαρμογές.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο που εταιρίες-σημεία αναφοράς στον τομέα τους, όπως η Μicrosoft και η γερμανική SAP, λειτουργούν κέντρα ανάπτυξης εφαρμογών στην Ινδία.

Καλό θα ήταν να ενταθεί η ελληνο-ινδική συνεργασία μέσω ιδιωτικών αλλά και δημοσίων φορέων. Η μονομερής επιλεκτική τοποθέτηση της κυβέρνησης της Ελλαδος υπέρ των Κινέζων είναι, κατά τη γνώμη μου επικίνδυνη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News