Ο πρωθυπουργός της Σουηδίας Φρέντρικ Ραινφελντ μιλώντας για τις χώρες του Νότου καταλόγισε «αδράνεια ως προς την εφαρμογή πραγματικών μεταρρυθμίσεων που δεν έγιναν ποτέ». «Δεν μπορούν παρά να κατηγορούν τον εαυτό τους. Υπάρχουν αλλεπάλληλες συστάσεις, αναφορές και εκθέσεις για τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να εφαρμόσει κάθε χώρα», είπε.

Ο Ράινφελντ επικαλέστηκε την πείρα της δικής του χώρας για να υποδείξει τι θα επρεπε να κάνουν οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Η Σουηδία βρέθηκε σε μια αντίστοιχη κρίση το 1992 όταν το έλλειμμα έφτανε το 10% του ΑΕΠ και το χρέος το 70%. Η συνταγή που εφαρμόστηκε τότε ήταν εντελώς αντίθετη με αυτή που υιοθετεί σήμερα η ευρωζώνη: οι δημόσιες δαπάνες μειώθηκαν χάρις στα κίνητρα που δόθηκαν για την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα και παράλληλα οι προβληματικές τράπεζες αφέθηκαν σε πτώχευση.

Οι δικές μας τράπεζες, επειδή είμαστε μέλος του ευρώ, δεν μπορούν να αφεθούν στην πτώχευση. Δεν μπορούν; Έχει κανείς εξετάσει το σενάριο να αφήσει 2-3 ή και 4 «κακές» τράπεζες να πτωχεύσουν; Ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα; Το πιθανότερο είναι ότι ούτε η κοινωνία μας ούτε –αυτό είναι μάλλον αδιάφορο για εμάς- το πολιτικό προσωπικό το αντέχει, για τις εταιρείες της πραγματικής οικονομίας (δεν μας έχει μείνει πολλή) ίσως να ηταν καλό. Αντί για αυτό, αποφασίσθηκε να δοθεί επιπλέον ρευστότητα από την ΕΚΤ μέσω Τραπέζης της Ελλάδος στις εμπορικές τράπεζες. Ταυτόχρονα και αυτό είναι σωστό. Η Blackrock καλείται να εντοπίσει τα «πτώματα στο κελλάρι» ιδιαίτερα εκείνα που αφορούν «εταιρείες ειδικού σκοπού» οι οποίες δημιουργούνταν για να «εξαφανίζονται» κακά δάνεια πελατών χωρίς οι ζημιές να εμφανίζονται στα βιβλία των ιδρυμάτων αυτών .

Οι Τράπεζες ζούν χάρη στη δόση των 11 δις που πήραμε τον Ιούλιο αλλά το ελληνικό δημόσιο θα πρέπει τώρα να πληρώσει τα χρέη του από τα ομόλογα που λήγουν. Δεν εχουν όλες οι τράπεζες την ανάγκη της προσφυγής στον μηχανισμό, ούτε οι εγγυήσεις που θα δώσουν αξίζουν πάντα το χαρτί που είναι γραμμένες. Αλλά απ' ό,τι φαίνεται πιέζονται να μπούν όλες στον μηχανισμό της Ευρωπαϊκής Βοήθειας Ρευστότητας (ΕΒΡ) για να μην παρουσιαστεί ότι κάποιες τράπεζες εχουν πρόβλημα και κάποιες όχι. Με το βήμα αυτό και επίσημα η κρίση χρέους της χώρας μας γίνεται κρίση του τραπεζικού συστήματος. Το δημόσιο εχει μεγάλες ευθύνες για αυτήν και με τον τρόπο που (δεν) ασκησε την εποπτεία -φωτεινή εξαίρεση η παρέμβαση της ΤτΕ για την Proton- πιστεύοντας το «παραμύθι» της αυτορρύθμισης αλλά και για το «φόρτωμα» των τραπεζών μετά την εναρξη της κρίσης με τα ομόλογά του. Αλλά η ευθύνη δεν είναι μόνο, ούτε κυρίως δική του. Αλλά πολλών από τους βασικούς μετόχους των Τραπεζών για την ποιότητα των και τον αριθμό των δανείων που εδιναν .

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News