Αφορμή αυτού του σημειώματος, σχόλιο με υπογραφή "Γοριλλάκος" σε παλιότερο δικό μας, που αφορούσε την αναφεκαφαλαιοποίηση των τραπεζών.

Είναι ζήτημα αν υπάρχει μεγαλύτερο πεδίο αμφισβήτησης του τι αληθινά μας συμβαίνει (και τι σημαίνει) απ' ό,τι εκείνο της στήριξης των τραπεζών, διαδοχικά με διάφορα πακέτα, ήδη με την ανακεφαλαιοποίηση μετά τον αφανισμό τους λόγω PSI.

Θεωρείται, ευρύτατα, ότι η συζήτηση για κίνδυνο κατάρρευσης των τραπεζών δεν είναι παρά ένας εύσχημος τρόπος για να προωθηθούν νέα μέτρα. Όμως, ο κίνδυνος να καταρρεύσουν οι ελληνικές τράπεζες – δηλαδή να εννοούμεθα: οι όσες καταθέσεις των Ελλήνων έχουν απομείνει στην χώρα, συν ο όποιος δανεισμός προς εγχώριες επιχειρήσεις διατηρείται – είναι υπαρκτός. Τελεία και παύλα. Μέτρα θα λαμβάνονται. Ή δεν θα λαμβάνονται, ανάλογα με το πόσος πανικός διακατέχει τους (εκάστοτε) κυβερνώντες. Πάλι τελεία και παύλα. Όποιος σήμερα θεωρεί ότι "επισείεται" οτιδήποτε προκειμένου να πεισθεί ο κόσμος να ανεχθεί μέτρα, έχει παρεξηγήσει το σύστημα: το σύστημα αλέθει κυβερνώντες και κυβερνώμενους το ίδιο. Αγρυπνες νύχτες έχουν τραπεζίτες, Τράπεζα της Ελλάδος συν όσοι έχουν απομείνει στην "κυβέρνηση" κάθε φορά που ανεβαίνουν οι εκροές.

Πάμε τώρα στο πώς οι τράπεζες έπαιρναν ομόλογα του Δημοσίου (και εγγυήσεις, προπαντός) που τα ανακατέθεταν στην ΕΚΤ σηκώνοντας φθηνό χρήμα που στην συνέχεια το διέθεταν στην εγχώρια αγορά με επιτόκια από 4% έως και 10% και 12%. Πρώτη λεπτομέρεια: η ΕΚΤ έκανε ένα γενναίο "κούρεμα" αυτών των αξιών, όπως έκανε "κούρεμα" έως και 30% των όποιων ομολόγων των ίδιων των τραπεζών ή των προϊόντων που "συνέθεταν" για να καταθέτουν εκεί και να αντλούν ρευστότητα. Τώρα τι γινόταν αυτή η ρευστότητα; Πρώτον και κύριον κάλυπτε μέρος απο την πελώρια φυγή κεφαλαίων, δηλαδή απο τις καταθέσεις των "μεγάλων" αλλά και του κοσμάκη (το δεύτερο κονδύλι ειναι το μεγάλο, το βαρύ: 300.000 καταθέτες που βγάζουν 50.000 κατά μέσο όρο είναι 15 δις, 100 "μεγάλοι" των 50.000.000 είναι 5 δις). Ύστερα κρατούσε στην ζωή τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Όταν σου κολλήσει για 2-3-4 μήνες το στεγαστικό, όταν χτυπήσει η κάρτα σου (μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες άλλων διπλανών σου), η τράπεζα χτυπάει κόκκινο. Άμα στην μικρή ή την μεσαία – ή την "μεγάλη" – επιχείρηση ανεβαίνει η πιστωτική ασφυξία πεθαίνουν θέσεις εργασίας, αλλά μόνον άμα το κόκκινο της τράπεζας μεταφρασθεί σε (άμεσο!) πνίξιμο των επιχειρήσεων.

Να το πούμε κι αλλιώς: αν οι τράπεζες λειτουργούσαν "σωστά", καπιταλιστικά, μετά το 2009 δεν θα μετειχαν με τίποτε στις εκδόσεις έντοκων γραμματίων του Δημοσίου, όσες κρατικές εγγυήγσεις κι αν λάμβαναν απο το Δημόσιο ώστε να πηγαίνουν για φθηνό χρήμα στην ΕΚΤ. Εβγαλαν απο το αρμπιτράζ επιτοκίου εκατοντάδες εκατομμύρια, δισεκατομμύρια για να ξεκοκκινήσουν τους ισολογισμούς τους. Αλλά φορτώθηκαν με κρατικό χαρτί που με το PSI έχασε σε μια νύπτα 53,5% της αξίας του και αντικαταστάθηκε με άλλο κρατικό χαρτί 20ετίας και βάλε, που παρευθύς έχασε 70% της δικής του αξίας αν ήθελε κανείς να το ρευστοποιήσει. Αν στην Ελλάδα είχαμε καπιταλισμό (=κεφαλαιούχους), οι μέτοχοι των τραπεζών θα είχαν κρεμάσει τις διοικήσεις που με τέτοια λογική δάνειζαν στο Δημόσιο.

Πάμε τώρα στο πολύ ενδιαφέρον περί ροών κεφαλαίων των τραπεζών στο εξωτερικό "για να κάνουν το ελληνικό θαύμα". Ροή που  -θεωρείται – συνεχιζόταν και όσο η εσωτερική αγορά περιερχόταν σε ασφυξία. Πρώτον, αληθινή τροφοδότηση των τραπεζών προς Ρουμανία ή Τουρκία ή Βουλγαρία γινόταν μέχρι το 2009. Δεύτερον, όντως σ' αυτές τις αγορές υπήρχε το μόνο σωσσίβιο για τις ελληνικές τράπεζες όσο η εσωτερική αγορά κατέρρεε. Όμως υπάρχει αληθινά ένα ανοιχτό ζήτημα: μέσω των θυγατρικών στο εξωτερικό μπορεί – μπορεί – να έχουν χρηματοδοτηθεί (δια των offshore) επιλεκτικά πελάτες των τραπεζών που στην Ελλάδα έπαιρναν επισήμως άρνηση. Μπορεί. Όπως είπαμε: στην Ελλάδα δεν έχουμε καπιταλισμό. Παρεοκρατία έχουμε: τακίμι με το Δημόσιο όταν αυτό αποδίδει, τακίμι αναμεταξύ ιδιωτών όταν ΑΥΤΟ λειτουργεί ως σωσσίβιό τους.

Τώρα, η επανακεφαλαιοποίηση μετά το PSI δεν είναι παρά η συστημική αναγνώριση ότι τα κάναμε ρόιδο – προσοχή: ΚΑΙ οι υπερήφανες και υπερψηφιζόμενες απο τους Ελληνες Ελληνικές Κυβερνήσεις· ΚΑΙ οι Ελληνικές Τράπεζες· ΚΑΙ οι "εποπτικές" αρχές· ΚΑΙ οι ξένες αγορές που δάνεισαν στην Ελλάδα και στις Ελληνικές Τράπεζες· ΚΑΙ οι σχεδιαστές (ΔΝΤ και ΕΚΤ και Βρυξέλλες) των διαδοχικών πακέτων "διάσωσης" της Ελλάδας. Όταν θα σκάσει και αυτό το σχεδίασμα – διότι σχεδίασμα επί χάρτου ήταν – θα δούμε ποιος θα έχει πληρώσει και πόσο! Σίγουρα ο Ελληνας πολίτης/πελάατης/φορολογούμενος. Σίγουρα οι ξένοι ομολογιούχοι (όχι, δεν είναι μόνον ούτε κυρίως αρπακτικά funds, είναι και πολλά συνταξιοδοτικά ταμεία κοκ). Σίγουρα οι ξένοι πολιτες/φορολογούμενοι, θα δούμε πόσο. Α, ναι, και όποιο τμήμα του διεθνούς τραπεζικού νομισματικού συστήματος κουνήθηκε γρήγορα να βγάλει από πάνω του το "ρίσκο Ελλάδας". Και, κάπου το 2025-30, το ξαναβλέπουμε… 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News