Παρακολουθούσα τη συνέντευξη του Κύπριου ΥΠΟΙΚ Μιχάλη Σαρρή στην εκπομπή «Επωνύμως» του ΡΙΚ. Χωρίς να πιεστεί ιδιαίτερα από τη δημοσιογράφο Αιμιλία Κενεβέζου -και, μάλιστα, σε δύο διαφορετικά σημεία της συνέντευξης- είπε πάνω-κάτω ότι αφενός η πρώτη συμφωνία για κούρεμα που απερρίφθη ήταν -δεδομένων των συνθηκών- μεγάλη επιτυχία και, επιπλέον, ότι με τη συμφωνία αυτή θα είχε αποτραπεί το κλείσιμο της Λαϊκής τράπεζας!

Δηλαδή, ο επικεφαλής της κυπριακής οικονομίας (και της Λαϊκής τράπεζας μέχρι το καλοκαίρι του 2012) μας είπε ότι η πρόταση που δεν πήρε ούτε μια ψήφο στην κυπριακή Βουλή και ορφάνεψε λίγες ώρες μετά την αρχική συμφωνία, ήταν η καλύτερη. Επειδή, μάλιστα, δεν υπήρξε αντίδραση από τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, δικαιούμαι να υποθέτω ότι μάλλον και αυτός κάτι παρόμοιο θα πιστεύει.

Συμπέρασμα: Το πολιτικό σύστημα της Κύπρου, που τόσο εγκωμιάστηκε για τον κόσμιο τρόπο που συζητάει, αντί να προσπαθήσει να πείσει τον αγανακτισμένο κόσμο για την πιο συμφέρουσα ή, καλύτερα, τη λιγότερο επώδυνη λύση, πούλησε έναν «ομόφωνο» πατριωτικό τσαμπουκά και τον οδήγησε στα χειρότερα. Με απλά λόγια, ο υπουργός, μας είπε: «Ε, αφού δεν θέλατε την αρχική συμφωνία, πήγαμε στα χειρότερα».

Στην πρώτη λύση προβλεπόταν ένα κούρεμα στο σύνολο του τραπεζικού τομέα 9,9% για καταθέσεις άνω των 100.000 € και 6,7% για συνολικές καταθέσεις κάτω των 100.000 €. Αν υποθέσουμε ότι αυτές ισομοιράζονται τότε στα 70 δισ. συνολικών καταθέσεων βγαίνουν περίπου 6 δισ. που είναι το ποσό της κυπριακής συμμετοχής στη διάσωση. Με το ισχύον σχέδιο θα έχουμε κλείσιμο της Λαικής, 80% κούρεμα των καταθέσεων άνω των 100.000 €, απόδοση(;) του 20% μετά από κάποια χρόνια και κούρεμα των αντίστοιχων καταθέσεων της Κύπρου κοντά στο 50%. Εκτός από «Ρώσους ολιγάρχες» εκεί μέσα βρίσκονται και κεφάλαια κίνησης και επενδύσεις μικρών, μεσαίων και μεγάλων επιχειρήσεων που αρκετές από αυτές μάλλον θα χρεοκοπήσουν με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Αυτό που προβλήθηκε σαν επιχείρημα για το (τέλος πάντων) «plan b», ήταν το άδικο του κουρέματος των «εγγυημένων καταθέσεων». «Εγώ τους το είπα», φώναζε την επομένη ο προστάτης των μικροκαταθετών Σόιμπλε. Είναι, όμως, έτσι ή μάλλον ήταν αυτό που συνέφερε την Κύπρο; Αν το κούρεμα των μικρών καταθέσεων κατά 6,7% οδηγούσε σε εξυγίανση χωρίς κλείσιμο τη Λαϊκή, την αποφυγή αρκετών χρεοκοπιών, μια ηπιότερη προσαρμογή και τη διάσωση μερικών χιλιάδων θέσεων εργασίας φυσικά και όχι. Τι θα έχανε ο μικροκαταθέτης; Ένα ποσό 2.000-3.000 € το οποίο σίγουρα δεν θα ανέτρεπε τη ζωή του όπως και η αποφυγή του κουρέματος δεν θα τη διασφαλίσει. Το πρόβλημα θα το είχαν μάλλον ο Σόιμπλε και η παρέα του από τη διεθνή αναστάτωση για το πείραγμα των «ιερών 100.000 €». Ίσως αυτός, εκ των υστέρων, να αναζητούσε plan b και αυτό δεν θα ήταν καθόλου άσχημο για τη διαπραγματευτική θέση της Κύπρου. Όμως, τα πράγματα δεν έγιναν έτσι. Το πιο πιθανό είναι ότι η κυπριακή ηγεσία υιοθέτησε το όριο των 100.000 € όχι με βάση το συνολικό, μακροπρόθεσμο συμφέρον, αλλά για να δημιουργήσει μια ψυχολογία αποδοχής από τους πολίτες ενός μάλλον χειρότερου γι' αυτούς σχεδίου. Δυστυχώς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News