Τα μέτρα που άκουσε τα ξημερώματα στις Βρυξέλλες ο πρωθυπουργός δεν πρέπει να τον ξάφνιασαν. Ίσως τον ξάφνιασε το γεγονός ότι τα άκουσε από το στόμα του Γιούνκερ. Εκείνος ήταν μέχρι σήμερα ο «μαλακός»της υπόθεσης. Αλλά ο Γιούνκερ δεν διαχειρίζεται δικά του χρήματα. Η θεσμική του τραγωδία είναι πώς, ως πρόεδρος της Επιτροπής, είναι θεματοφύλακας των συνθηκών, ενώ εκπροσωπεί και έναν εκ των δανειστών. Οι δικές του «κόκκινες γραμμές» καθορίζονται από την υποχρέωση των δανειστών να μη χάσουν τα χρήματα τους.

Ο πρωθυπουργός έφερε δύο παραδείγματα, αναφερόμενος στα μέτρα που αρνείται να συζητήσει: την περικοπή του ΕΚΑΣ κατά 25% και την αύξηση του ΦΠΑ στο ρεύμα στο 23%. Και τα δύο μέτρα πλήττουν τους ασθενέστερους και δημιουργούν προβλήματα στην παραγωγική βάση. Καλά κάνει και τα απορρίπτει. Όμως για το θέμα του ΦΠΑ υπάρχει αντίλογος: αφού επέλεξε την αύξησή του ως δρόμο προς τη συμφωνία, τότε είναι και υποχρεωμένος να τον ακολουθήσει. Αν δεν είναι το ρεύμα, θα είναι τα τρόφιμα και αν δεν είναι τα τρόφιμα, θα είναι ο τουρισμός. Αλλά να μην αυξηθεί ο συντελεστής στο ρεύμα, ούτε στα τρόφιμα ούτε στον τουρισμό δεν γίνεται. Δεν είναι δυνατόν να προσδοκούμε αυξημένα έσοδα από τον ΦΠΑ και να απορρίπτουμε την τοποθέτηση στον αυξημένο συντελεστή των ειδών με τους μεγαλύτερους τζίρους. Εκτός αν κοροϊδεύουμε τους απέναντι και τους εαυτούς μας. Και σε αυτήν την περίπτωση -αν δεν επιτευχθούν οι στόχοι- θα χρειασθεί συμπληρωματικός προϋπολογισμός. Με νέα μέτρα που θα διασφαλιζουν τις ταμειακές ροές ώστε να υπάρχει ισοσκελισμένος προϋπολογισμός και πλεονάσματα.

Να μην κοπεί το ΕΚΑΣ; Ναι. Αλλά αν παραμείνει το ΕΚΑΣ, δεν γίνεται να μη μειωθούν οι συντάξεις. Ούτε είναι ηθικά και οικονομικά ορθό να αυξάνονται οι κρατήσεις για να χορηγούνται συντάξεις σε ασφαλισμένους που, υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα έπαιρναν σύνταξη, ενθαρρύνοντας μία αισχρή περίπτωση αναδιανομής.

Ο κ. Τσίπρας δεν έχει πολύ καιρό. Κάποιας μορφής ελάφρυνση του χρέους έβαλε ο Γιούνκερ πάνω στο τραπέζι. Τα προτεινόμενα από τους θεσμούς πρωτογενή πλεονάσματα για εφέτος και για του χρόνου είναι ήδη πολύ κατώτερα των αρχικά συμφωνημένων και ο πρόεδρος της Κομισιόν έχει αναγνωρίσει το μέγεθος των κοινωνικών προβλημάτων από την συνέχιση της πολιτικής μιας προσαρμογής χωρίς ανάπτυξη. Όμως αν δεν υπογραφεί συμφωνία, στο τέλος η πολιτική αυτή θα συνεχισθεί με πολύ χειρότερους όρους. Η υπέρβασή της και μόνον αυτή είναι το στοίχημα του κ. Τσίπρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News