Οι στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού κάνουν ένα λάθος: Πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρξει πολιτική διαπραγμάτευση για τη ριζική αλλαγή των όρων της ελληνικής διάσωσης. Θεωρούν μάλιστα ότι πιέζοντας την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που στηρίζει την ελληνική οικονομία με 110 δισ. ευρώ, θα αλλάξουν τους κανόνες της ευρωζώνης. Για να θεμελιώσουν τη θέση τους αυτή μάλιστα επικαλούνται την εμπειρία του καλοκαιριού του 2012. Λένε δηλαδή ότι τότε η Ένωση ήταν έτοιμη να υιοθετήσει -και υιοθέτησε- αντισυμβατικά μέτρα που παραβίαζαν τον κανόνα ότι δεν υπάρχει στην ευρωζώνη νομισματική χρηματοδότηση. Ξεχνούν όμως κάτι βασικό και εξίσου πολιτικό: Η κυβέρνηση Σαμαρά είχε αποδεχθεί τους «κανόνες του παιχνιδιού» της διάσωσης και τις μεταρρυθμίσεις που άλλωστε είχε υποστηρίξει στηρίζοντας -ως ΝΔ- την κυβέρνηση Παπαδήμου.

Η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου αμφισβητεί αυτούς τους κανόνες, μάλιστα ζητά χρηματοδότηση από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς για να μπορέσει να μεταφέρει την αμφισβήτησή τους και στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης. Καθώς η ελληνική οικονομία βυθίζεται -υστέρηση εσόδων 1 δισ. σχεδόν και τον Φλεβάρη υπερτριπλασιασμός των μη εξυπηρετούμενων δανείων και βαθμιαία μετατροπή του πρωτογενούς πλεονάσματος σε πρωτογενές έλλειμμα- η κυβέρνηση καλεί την ευρωζώνη.

Γιατί όμως να βοηθήσει η ευρωζώνη; Επειδή ένα μέλος της δυσκολεύεται, λένε στην Αθήνα. Δυσκολεύεται να κάνει τι; Να απαλλαγεί από τους κανόνες που ισχύουν για τα υπόλοιπα μέλη της. Αυτή η αντίφαση εξηγεί και τη δυσκολία της ελληνικής κυβέρνησης με τον χειρισμό της συνάντησης κορυφής Τσίπρα-Μέρκελ. Ο κ. Τσίπρας είπε το περασμένο Σάββατο ότι δεν έχει προσκληθεί στο Βερολίνο. Όταν θα πάει εκεί θα πρέπει να έχει ωστόσο κάτι στα χέρια του που να αποδεικνύει ότι η νέα (ακόμα) ελληνική κυβέρνηση παίρνει στα σοβαρά τη συμμετοχή της χώρας στο κοινό νόμισμα. Διαφορετικά, θα πέσει σε τοίχο. Μπορεί να ρωτήσει τον κ. Σαμαρά και τον κ. Χαρδούβελη για τις εμπειρίες τους, του φθινοπώρου. Αν η κυβέρνηση Τσίπρα αποφασίσει, αντί να μιλάει, να προωθήσει μέτρα -που πείσουν και τον πιο δύσπιστο ότι θέλει να αλλάξει τη χώρα και ταυτόχρονα να τηρήσει τη δημοσιονομική ισορροπία- κανείς δεν θα της αρνηθεί οποιαδήποτε βοήθεια, όσο και ανορθόδοξη να είναι. Αλλά μόνο τότε. Πριν από αυτό, κάθε κόπος είναι μια λάθος ανάγνωση της ευρωπαϊκής κατάστασης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News