Το «πακέτο» του πρωθυπουργού από τη Θεσσαλονίκη ήταν μικρό και μάλλον φτωχό. Μείωση της κλίμακας στα επανεπενδυόμενα κέρδη κατά 4% εκατοστιαίες μονάδες και fast track για τις μεγάλες επενδύσεις. Όσο και αν δεν φαίνεται, τα δύο εγχειρήματα συνδέονται μεταξύ τους: η προσέλκυση των μεγάλων επενδύσεων στην Ελλάδα εξαρτάται από μία σταθερή φορολογική πολιτική και για τα κέρδη, δεν έχει τόση σημασία ο συντελεστής όσο το να μην αλλάζει κάθε τρείς και λίγο.

Με το «εγχείρημα Παμπούκη» τα πράγματα είναι λίγο πιο σύνθετα. Ο Παναγής Παπαληγούρας τη δεκαετία του '70 , ο Τζαννής Τζαννετάκης τη δεκαετία του ‘90 και ο Σημίτης ενόψει των Ολυμπιακών αγώνων προέβλεψαν έκτακτες διαδικασίες που «προσπερνούσαν» την διοίκηση για να προκηρυχθούν και να ολοκληρωθούν τα μεγάλα έργα. Από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 οι ελληνικές κυβερνήσεις ανακοινώνουν την ανάγκη της δημιουργίας «υπηρεσίας μίας στάσης» για τις μεγάλες επενδύσεις, ενός είδους ΚΕΠ επενδύσεων ώστε να μην χάνεται χρόνος και χρήμα για την ανάπτυξη που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος.

Ο όρος fast track είχε χρησιμοποιηθεί και από τον Πέτρο Λάμπρου στον ΟΤΕ στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 όταν η ανάκριση για την πρώτη μεγάλη σύμβαση των ψηφιακών είχε παγώσει κάθε επένδυση στον ΟΤΕ. Τώρα το νομοσχέδιο που παρουσίασε ο Χάρης Παμπούκης, έχει στόχο να αξιοποιήσει ανάλογες προηγούμενες εμπειρίες της τρίτης ελληνικής Δημοκρατίας για να κάνει πιο απλή τη ζωή των ξένων κυρίως επενδυτών. Σε ένα ανεπίσημο κείμενο που μοιράστηκε στα δημοσιογραφικά γραφεία τις παραμονές της παρουσίασης του ν/σ στη Θεσσαλονίκη υπογραμμίστηκε ότι με αυτό ο επενδυτής θα «κόβει δρόμο» στη ζούγκλα των ελληνικών υπηρεσιών. Μέσα σε αυστηρά καθορισμένα χρονικά διαστήματα θα πρέπει να βγαίνουν οι άδειες της επένδυσης, κάτι που μπορεί να κάνει η ελληνική διοίκηση, αν κρίνει κανείς από την επένδυση του Κατάρ στον Αστακό που πήρε τις τοπικές άδειες μέσα σε τρείς εβδομάδες.

Στο ίδιο σημείωμα υπογραμμίζεται ότι:
«…Την επιμέρους ευθύνη της έγκρισης αναλαμβάνει η νέα Διυπουργική Επιτροπή Στρατηγικών Επενδύσεων, στην οποία μετέχουν όλοι οι εμπλεκόμενοι στην έννοια της επένδυσης Υπουργοί. Αποτελεί – εάν θέλετε – ένα είδος Investment Authority της χώρας. Την ευθύνη της αξιολόγησης και υποστήριξης των διαδικασιών αναλαμβάνει το νέο αναδιοργανωμένο Invest in Greece. Αυτό το νομικό πρόσωπο επελέγη ως το πλέον κατάλληλο να αναβαθμιστεί και να αναλάβει την ευθύνη λειτουργίας της «υπηρεσίας μιας στάσης» (one-stop-shop) για τις στρατηγικές επενδύσεις, με κλειστές προθεσμίες υλοποίησης. Τη συνολική εποπτεία λειτουργίας του συστήματος έχει ο Υπουργός Επικρατείας….»

Ας πούμε, λοιπόν, ότι ο τυχερός ξένος επενδυτής τα καταφέρνει να ξεκινήσει την επένδυσή του, οπότε δεν χρειάζεται πλέον τις υπηρεσίες του fast track και επιθυμεί π.χ. όπως η μεγάλη αμερικάνική εταιρεία που εγκαταστάθηκε στην Αρκαδία, να προσλάβει προσωπικό. Και κάνει το τρομερό για την ελληνική κουλτούρα λάθος να μην πάρει άτομα από τους καταλόγους που προωθούν στον ξένο προσωπάρχη οι τοπικοί άρχοντες. Οπότε αρχίζουν οι τοπικές υπηρεσίες τους αλλεπάλληλους περιβαλλοντικούς ελέγχους και ο τοπικός τύπος τα «θυμωμένα άρθρα» ενάντια στη βιομηχανία που ρυπαίνει (σς αν και είναι απολύτως καθαρή). Οπότε ο ευνοηθείς από το fast truck επενδυτής το ξανασκέφτεται και τα άλλα δύο εργοστάσια που ήθελε να εγκαταστήσει στη Θεσσαλία τα στέλνει στην Ισπανία.

Έτσι ξαναγυρίζουμε πίσω στο πρώτο τετραγωνάκι του παιχνιδιού «επιχειρηματικότητα» στην Ελλάδα. Το εγχείρημα Παμπούκη είναι σωστό, όλα τα μεγάλα έργα στη χώρα προχώρησαν όταν «παρακάμφθηκε» η διοίκηση. Αλλά αυτό αρκεί μόνο για την αρχή. Δεν είναι δυνατόν να δημιουργήσεις ένα φιλικό για την επιχειρηματικότητα περιβάλλον χωρίς τη διοίκηση ή με την διαρκή παράκαμψή της.
Δεν γίνεται να αλλάξεις τη διοίκηση χωρίς τη διοίκηση. Και αυτό ίσως είναι το πιο μεγάλο στοίχημα. Να αντιληφθεί η διοίκηση τον δικό της ρόλο στην ανάπτυξη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News