Ο Κώστας (Γιαννακίδης) έγραψε πως ο  Α.Τσίπρας «οφείλει, κοιτάζοντάς μας όλους στα μάτια, να εξηγήσει απλά και καθαρά ποιες είναι οι προοπτικές, οι απειλές και οι εναλλακτικές λύσεις που έχει μπροστά της η χώρα». Διαφωνώ απόλυτα. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να κάνει κάτι τέτοιο ο Έλληνας πρωθυπουργός αφού οι διαπραγματεύσεις βρίσκονται σε εξέλιξη. Και παρά τις κραυγές και τους ψίθυρους, τις μεγαλοστομίες και τις ανέξοδες επαναστατικές ιαχές, παρά τις «νίκες» ή τις «ήττες» που βλέπουν πολλοί, εγώ πιστεύω πως οι διαπραγματεύσεις τώρα πραγματικά ξεκινούν.

Και όταν κάνεις διαπραγματεύσεις, δεν ανοίγεις τα χαρτιά σου. Εκτός αν στα χαρτιά αυτά, έχεις περιλάβει και δραματοποιημένα στοιχεία όπου ο λαός ενημερώνεται για τα χειρότερα που μπορούν να συμβούν και χρησιμοποιείς το συλλογικό συναίσθημα ως μοχλό πίεσης. Και παρ' ότι αυτό έχει συμβεί με τις συγκεντρώσεις συμπαράστασης, δεν μπορεί σε μια διαπραγμάτευση να πάρει επίσημο χαρακτήρα, να έχει και την κυβερνητική σφραγίδα δηλαδή.

Οι εταίροι και δανειστές έβαλαν ένα τελεσίγραφο στη χώρα μας. Έως την Παρασκευή πρέπει να ζητήσει ή όχι παράταση του μνημονίου. Το οποίο δεν το λέμε τώρα μνημόνιο, αλλά πρόγραμμα, αστεία πράγματα. Όταν το επέβαλαν, είχαν πλήρη συνείδηση ότι αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό από την ελληνική κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που εξελέγη λιγες μόλις εβδομάδες πριν, με βασικό και κυρίαρχο σύνθημα την κατάργηση του μνημονίου. Γνώριζαν και κάτι άλλο ωστόσο, πως στις λίγες αυτές εβδομάδες, εμφανίσθηκε μια κυβέρνηση με διάθεση να κάνει βήματα πίσω. Όταν ακούν τον λαλίστατο υπουργό Οικονομικών να λέει πως αποδέχεται το 70% του προγράμματος (του μνημονίου δηλαδή), βλέπουν πως τα βήματα προς τα πίσω της ελληνικής πλευράς θα μπορούν να είναι πολλά.

Γιατί λοιπόν, κρατάνε μια τόσο σκληρή στάση; Ο ένας λόγος που σκέφτομαι, είναι πως παίζουν τα δικά τους χαρτιά σ' αυτό το παιχνίδι των διαπραγματεύσεων. Ανεβάζεις τον βαθμό δυσκολίας στον αντίπαλο ώστε να εχεις το περιθώριο να τον κατεβάσεις με μικρές απώλειες. Ο δεύτερος πιο ισχυρός φαντάζομαι, ίσως κρύβεται σ' αυτό που είπε ο Βαρουφάκης μετά το τέλος του Eurogroup. Ότι δηλαδή είχε συμφωνήσει σ' ένα προσχέδιο ανακοίνωσης που του έδωσε ο Μοσχοβισί με το οποίο αναγνωριζόταν η ανθρωπιστική κρίση και αναφερόταν η ανάγκη μιας παράτασης που θα οδηγούσε σ' ένα τετράμηνο πρόγραμμα, ένα «ενδιάμεσο συμβόλαιο για την Ελλάδα», όπως το χαρακτήρισε. Ωστόσο, το προσχέδιο αυτό δεν εμφανίσθηκε ποτέ στην συνεδρίαση. Αντίθετα, εμφανίστηκε η πρόταση Ντάισελμπλουμ, που παρέπεμπε σε αρχικές απαιτήσεις των δανειστών, απαρέγκλιτη δηλαδή συνέχιση του μνημονίου. Αν ισχύουν αυτές οι αναφορές Βαρουφάκη (την ωρα που γραφόταν αυτό το σημείωμα, δεν υπήρχε διάψευση από τον Μοσκοβισί), δεν ήταν η ελληνική πλευρά αυτή που εκβίασε ή ήταν αδιάλλακτη.

Και ενδεχομένως πίσω από αυτή την ιστορία να κρύβεται και μια διάσταση μεταξύ της ισχυρής Γερμανίας και κάποιων από τους υπόλοιπους εταίρους, όπου όμως, όπως λέει και το σχετικό ανέκδοτο, «στο τέλος κερδίζει πάντα η Γερμανία».

Εν κατακλείδι, νομίζω πως τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμα. Σε καμιά περίπτωση δεν θα πούμε την Παρασκευή το περίφημο «game is over». Έχουμε δρόμο ακόμα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News