Κάθε φορά που ετοιμάζεται να ξεκινήσει μια Προεδρία της ΕΕ, και ενόψει της ανακοίνωσης του προγράμματός της οργανώνεται στην χώρα που θα ασκήσει την Προεδρία ένα Σεμινάριο όπου Ινστιτούτα απ' όλες τις χώρες της ΕΕ, πανεπιστημιακοί, άνθρωποι της Ευρωπαϊκής νομενκλατούρας κοκ δίνουν τα φώτα τους στους συναδέλφους /εταίρους. Στην διοργάνωση αυτη του Pre-Presidency Seminar συντονιστικό ρόλο (κάποιοι θάλεγαν "καθοδηγητικό") παίζει η TEPSA, η Trans-European Policy Studies Association, που συγκεντρώνει Ευρω-Ινστιτούτα απ' όλες τις χώρες, με Ευρωπαϊζουσα αλλα όχι απλοϊκά Ευρωπαϊκή στόχευση: κατά συνέπεια η συζήτηση που γίνεται έχει κάποιο περιεχόμενο, κάποιο ενδιαφέρον, αφού δίνει την ευκαιρία στις διαφορετικές εθνικές οπτικές γωνίες να εκφραστούν.

Στο τωρινό Pre-Presidency Seminar που διοργανώθηκε στο Δουβλίνο (22-23 Νοεμβρίου) υπήρχε πρόσθετο ενδιαφέρον, λόγω της διπλής αν μη τριπλής αίσθησης Ευρω-αδιεξόδου:

Την ώρα που γινόταν η συζήτηση για τις προτεραιότητες της Προεδρίας – Υποβοήθηση της οικονομικής ανάπτυξης, Προώθηση του Κοινοτικού Προϋπολογισμού, Προώθηση της Δι-Ευρωπαϊκής δισύνδεσης των υποδομών, Διεύρυνση, Ενίσχυση της απασχόλησης των νέων/Θέματα νεολαίας – στην Κορυφή των Βρυξελλών οι "27" οργάνωναν ένα ακόμη Ευρω-διέξοδο γύρω (ακριβώς) από τον Κοινοτικό Προϋπολογισμό. Σε δυο-τρεις μέρες αργότερα, η συζήτηση για το Ελληνικό αδιέξοδο στο Eurogroup, θα επανέφερε την απειλή του συστημικού σοκ για την Ευρωζώνη. Ενώ η κρίση στην Μέση Ανατολη, με την πολεμική ατμόσφαιρα Ισραήλ-Παλαιστινης να εκτονώνεται με ανακωχή μόνο λόγω προεκλογικής ανάγκης του Ισραήλ και με την "διάσταση Ιράν", την Συρία κοκ πιεστικά στο αυριανό προσκήνιο, έδειχνε τα όρια της "Ευρωπαϊκής" εξωτερικής πολιτικής.

Ας πλησιάσουμε όμως λίγο τα δικά μας, την δικιά μας πλευρά του κόσμου. Μικρή χώρα η Ιρλανδία, παραλαμβάνει απο ακόμη μικρότερη – την Κύπρο. Τόσο οι άνθρωποι της Ιρλανδικής Κυβέρνησης χαιρετίζοντας τις προσπάθειες της Κυπριακής πρεδρίας στο δύσκολο εξάμηνο που έλλειψε, όσο και οι άνθρωποι της TEPSA για να αναγνωρίσουν την βοήθεια του Κυπριακού Ινστιτούτου – του ΚΙΜΕΔΕ της Λευκωσίας και του εμπνευστή του Κώστα Μελακοπίδη – άφησαν να φανεί ένας πολιτικός και τεχνοκρατικός συνάμα σεβασμός για τους Κυπρίους. (Βέβαια, η συνολική ατμόσφαιρα παραμένει φιλοΤουρκική. Τα αντανακλαστικά της ισχύος δύσκολα υποχωρούν).

Στα καθαρά δικά μας, τα Ελλάδικα, οι αναφορές γίνονται μόνο μέσα από τις συνολικές συζητήσεις. Όπου υπάρχει αρκετή απλοϊκότητα: την ίδια στιγμή που στις Βρυξέλλες εκτροχιαζόταν η συζήτηση για τον Προϋπολογισμό, η αυριανή προεδρία μιλούσε για Υποβοήθηση της οικονομικής ανάπτυξης, για Προτεραιότητα του Προϋπολογισμού, για Προώθηση της Δι-Ευρωπαϊκής διασύνδεσης των υποδομών. Α, ναι, και προκειμένου να διασώσει τις αγροτικές "του" επιδοτήσεις, ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολλαντ εγκατέλειπε το "Connecting Europe" που είχε ο ίδιος προτείνει ως διεξοδο απο την ύφεση…

Και όταν τέθηκε απο τον εκπρόσωπο του Ελληνικού Ινστιτούτου – του ΕΚΕΜΕ –  το ζήτημα πόσο είναι συνειδητοποιημένο απο την Προεδρία το ενδεχόμενο να χρειαστεί να επενδύσει τον περισσότερο χρόνο της σε σωστικές/πυροσβεστικές πρωτοβουλίες, άμα ιδίως η "λύση για την Ελλάδα" δεν αποδειχθεί όχι μόνο μη-οριστική αλλά και μη-πειστική, μη-βιώσιμη, η αντίδραση ήταν περίπου, να ξορκίσουμε το κακό. Ο Ιρλανδός ΥΠΟΙΚ , ψηφισμένος ο 5ος καλύτερος απο τους FT (βέβαια πρώτος Σώϋμπλε, δεύτερος ο Σουηδός Μποργκ, τέταρτη η Φινλανδή Ουρπιλάϊνεν, έκτος ο Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ, 16ος ο Μοσκοβισί, ο δικός μας Γιάννης Στουρνάρας 17ος…) δίστασε να τοποθετηθεί, ύστερα πήγε να το ξεφύγει λέγοντας "όταν ήμασταν παιδιά και συνέβαινε κάτι απροσδόκητο και δυσάρεστο, πηγαίναμε και κρυβόμασταν κάτω απο την σκάλα". (Ύστερα συνειδητοποίησε ότι η αίθουσα είχε και κανάλια και ανταποκριτές Ευρωπαϊκού Τύπου, οπότε καλοκάγαθα ζήτησε "να μην το διαβάσει αυτό, αύριο, πρωτοσέλιδο").

Πάντως στην πιο ακαδημαϊκή και συζητητική παρέα της TEPSA, η Ελληνική υπόθεση έδειχνε να έχει αρκετή συμπάθεια – βέβαια μάλλον με την αρχαιοελληνική έννοια του συμπάσχω, όπως την έχουν πλέον οι αγγλοφωνοι με το sympathy… Ισως η πιο ενδιαφέρουσα στάση, εδώ, εκείνη του μάλλον σκληροπυρηνικού Γερμανού βετεράνου των Ευρωπαϊκών Wolfgang Wessels, που πήγε την συζήτηση περί Ελλλάδας και προοπτικών για ευρωπαϊκή λύση στο πολιτιστικό. Πώς αυτό; Θεώρησε ότι, άμα δεν υπήρχε μια πολιτιστική στην ρίζα της αντίληψη του κοινού Ευρωπαϊκού ανήκειν, με όλη την ένταση που αναπτύχθηκε στα πλαίσια της κρίσης των τελευταίων 2 χρόνων, ο Ευρωπαϊκός ιστός θα είχε διαρραγεί (λιγότερο ευγενικά, το Grexit δεν θα ήταν μόνο για δημοσιογραφική συζήτηση).
Αυτά από τας Ευρώπας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News