Ήταν ένα ζεστό απόβραδο του Ιουνίου όταν συγκεντρωθήκαμε στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας για να δούμε την ταινία του Χάραλντ Σούμαν για τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της τρόικας. Ο Σούμαν υποστήριξε ότι η πολιτική των δανειστών, όπου εφαρμόσθηκε, ήταν καταστροφική κάνοντας ένα ήδη υψηλό χρέος μη εξυπηρετήσιμο. Ο υπογράφων αντέτεινε ότι η πολιτική αυτή στην Ελλάδα απλά δεν εφαρμόσθηκε και ότι το διπλό έλλειμμα του 2010, για να αντιμετωπισθεί μέσα στο ευρώ, απαιτούσε εσωτερική υποτίμηση. Διαφωνήσαμε.

Έπειτα μίλησε η Πρόεδρος της Βουλής Ζ. Κωνσταντοπούλου. Και είπε ότι η χώρα μας θα μπορούσε να ακολουθήσει και άλλους δρόμους χωρίς να τους προσδιορίσει. Ο Σούμαν σηκώθηκε και της είπε ότι όταν είσαι μέσα στο ευρώ το να επιχειρήσεις να βγεις «είναι σαν να προσπαθείς να κάνεις όπισθεν στον αυτοκινητόδρομο».

Με το σχέδιο Β, ο πρώην υπουργός Οικονομικών, με τις ευλογίες ως ένα σημείο και του ίδιου του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, επιχειρούσε αυτό ακριβώς: Την όπισθεν. Αν διαβάσει κανείς τις δικές του παρατηρήσεις στο εξαιρετικό άρθρο του New Yorker, ο Βαρουφάκης -αλλά και ο Τσίπρας, φοβάμαι- δεν αντελήφθησαν τη φύση της νομισματικής ένωσης. Αυτή δεν είναι κάτι σαν την Ευρωπαϊκή Ένωση, ένα κράτος-μία ψήφος, αλλά εξαρτάται από την πραγματική οικονομική δύναμη και τη δημοσιονομική υγεία κάθε χώρας-μέλους. Νομιμοποιείται από τα εθνικά κοινοβούλια. Όταν ο Σόιμπλε λέει στον Βαρουφάκη ότι «αυτή είναι μία πολύ μαλακή (soft) συμφωνία για να την περάσω από το κοινοβούλιό μου» και εκείνος του απαντά «τότε πώς θα την περάσω εγώ απο το δικό μου;», τα δύο επιχειρήματα είναι «ισοδύναμα». Το ματς θα έπρεπε να λήξει X. Μόνο που η Ελλάδα ζητάει τα χρήματα τού Σόιμπλε. Εκεί πια η σχέση δεν είναι ισότιμη. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ισότιμη. Ποιος έχει ισότιμη σχέση με την Τράπεζά του; (σ.σ. εκτός απο τους πελάτες της παλιάς Αγροτικής για παράδειγμα).

Η Ελλάδα σε δύο μνημόνια ολοκλήρωσε 4 απο τις 12 αξιολογήσεις. Η 5η αξιολόγηση ουδέποτε ολοκληρώθηκε. Πολιτικοί και ψηφοφόροι θέλουμε το ευρώ σε ποσοστό 80% αλλά χωρίς τις υποχρεώσεις του.

Αυτό δεν αφορά μόνο τον Τσίπρα αλλά και όλους τους προηγούμενους, ακόμα και τον Σημίτη που σε αντίθεση με ολόκληρη την Ευρώπη δεν τόλμησε το 2001 να μεταρρυθμίσει τη μεγαλύτερη αιτία του «επαχθούς» χρέους της κ. Κωνσταντοπούλου, τις συντάξεις (σ.σ. κάπου 175 δισ. ευρώ σε 10 χρόνια). Σήμερα όλες οι χώρες βόρεια των Άλπεων έχουν συντάξεις που είναι μικρότερες από αυτές που χορηγούσαν προ δεκαετίας, ενώ καλύπτονται και μέσω της ιδιωτικής ασφάλισης. Και αυτό ισχύει και για τις χώρες εκτός ευρώ, όπως η Πολωνία, η Σουηδία και η Τσεχία. Δεν επιβιώνεις αλλιώς σαν οικονομία. Την ίδια ώρα  στην Ελλάδα τα παλιά κρατικά ταμεία καταρρέουν το ένα πίσω από το άλλο. Είναι ένα ερώτημα στο οποίο πολιτικό προσωπικό και ψηφοφόροι αρνούμαστε να απαντήσουμε.

Και κάπως έτσι, ακόμα και σήμερα, 20 μέρες μετά τη συμφωνία της 12ης Ιουλίου, το χέρι δεν έχει σηκωθεί από τον λεβιέ ταχυτήτων. Μπορούμε να κάνουμε όπισθεν. Στον αυτοκινητόδρομο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News