Ο Ολλανδός φίλος μου είχε συμβολαιογράφο στη Θεσσαλονίκη. Χρειάστηκε τις υπηρεσίες του στην Πάρο. Όμως εκείνος δεν μπορούσε να πάει στο νησί για ένα συμβόλαιο. Μια ομάδα, μετρημένων στα δάκτυλα του ενός χεριού συμβολαιογράφων στο νησί, υπερασπίζονται στην εποχή της παγκοσμιοποίησης το «δικαίωμά τους» να μετεγγράφουν όλα τα ακίνητα του νησιού, λες και είναι μέρος του εμπράγματου δικαιώματος. Τα συμβολαιογραφικά έχουν απελευθερωθεί από το πρώτο μνημόνιο αλλά εκείνοι εξακολουθούν να εισπράττουν εκείνο που εισέπρατταν πάντα. «Αν θέλεις πήγαινε σε άλλον» λέει σαρκαστικά ένας από αυτούς που μου εκμυστηρεύθηκε την ιστορία.

Το ότι επί έξι χρόνια μνημονίων δεν έγινε δυνατόν να ολοκληρωθεί καν αυτή η αλλαγή, είναι μία απόδειξη της θέσης Σόιμπλε ότι «δεν φταίει η θεραπεία που δεν γίνεται καλά ο ασθενής αλλά αυτός που δεν την παίρνει».

Την ίδια ώρα, το πολιτικό προσωπικό της χώρας στο ανώτατο επίπεδο εύχεται «καλή όρεξη στη Μέρκελ» (Ν. Παππάς), που θα καταβροχθίσει «θύματα» σαν τους συμβολαιογράφους.

Και όμως, υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό, που θα μπορούσε να γίνει η αντιπαράθεση, αν και όταν ήμασταν εντάξει στις υποχρεώσεις μας με μερικούς από τους πιο άθλιους «ιδιοκτήτες» αυτής της χώρας. Υπάρχουν χώρες, όπως η Γαλλία, που με το ζόρι κάνουν μερικές από τις αλλαγές που επιβάλλουν στην Ελλάδα (π.χ. συνταξιοδοτικό) και άλλες, όπως η Γερμανία, που υπερασπιζόμενες τα δικά τους μεσαία επιδοτούμενα στρώματα (συμβολαιογράφους και δικηγόρους), αρνούνται να ακολουθήσουν τις οδηγίες του ΔΝΤ για την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων. Η διαφορά είναι βεβαίως ότι αυτές δεν έχουν ανάγκη διμερών δανείων για να αναχρηματοδοτήσουν ένα μη βιώσιμο οικονομικό μοντέλο. Και εκεί ερχόμαστε πάλι στην αφετηρία του λάθους της πολιτικής και της διαπραγμάτευσης του ΣΥΡΙΖΑ: Ο στόχος σε όλες τις χώρες που εφάρμοσαν μνημόνια στην βάση διμερών δανείων, ήταν να βγουν το γρηγορότερο δυνατό από το καθεστώς της επιτροπείας από τους δανειστές ανακτώντας την αξιοπρέπειά τους ή μάλλον ένα μέρος της. Δεν έχει σημασία αν έπιασαν ή όχι τους στόχους των προγραμμάτων. Σημασία έχει ότι έγιναν πιο ανταγωνιστικές και μπορούν και έναντι των χωρών που τους έδιναν διμερή δάνεια να κοιτούν το μέλλον με μεγαλύτερη σιγουριά, ξαναβγαίνοντας στις αγορές.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News