«Αυτοί οι τύποι βλέπουν την άβυσσο», είπε ένας τραπεζίτης της Μόργκαν Στάνλευ σε συναδέλφους τρείς μέρες πριν «σκάσει» η Λήμαν Μπράδερς και τους προειδοποίησε ότι ο καθένας θα μπορούσε στη Ουώλ Στρήτ να είναι στη θέση τους. Η Ελλάδα είναι μία Λήμαν. Και το 2010 ως το Μάιο τουλάχιστον προσπαθούσε να βρει αγοραστές. Κινέζους, Αμερικάνους και να πουλήσει ένα κομμάτι της. Το Μάιο προσέφυγε στην ΕΚΤ και το ΔΝΤ γιατί μία χρεωκοπία της –θεωρούσαν – ότι θα ήταν πιο ακριβή από μία σωτηρία της. Η σωτηρία της (μας ) θα κοστίσει 110 δις ευρώ, η Λήμαν χρειαζόταν από 7-20 «για την αρχή» τουλάχιστον γιατί τα βιβλία της ήταν πολύ «πειραγμένα» και οι αξίες που ενέγραφε πολύ υπερτιμημένες. Αν προσθέσουμε το πόσο έχει κοστίσει η «δημοσιονομική προσαρμογή» στον ιδιωτικό τομέα με έναν ιδιότυπο εσωτερικό δανεισμό από ιδιώτες προς το δημόσιο συν την επιβάρυνση του τραπεζικού τομέα που χρωστάει άλλο ένα μνημόνιο στην ΕΚΤ και θεωρήσουμε ότι το χρέος που έχει συσσωρεύσει ο ιδιωτικός τομέας «κουρευτεί» 50% (γιατί το 20% με το οποίο παίρνει τώρα τα ομόλογα η Φραγκφούρτη από τις Τράπεζες δεν φτάνει) τότε το «κόστος» της διάσωσης πιθανά να ξεπεράσει ένα ελληνικό ΑΕΠ. Σε αυτά δεν έχουμε υπολογίσει ακόμα το πόσο θα χάσουν τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου που «κρατάνε» ασφαλιστικά ταμεία και ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες.

Μέχρι τώρα ουδείς έχει αντιπαραβάλλει το κόστος της «διάσωσης» με το κόστος της «χρεωκοπίας», πολύ απλά γιατί το τελευταίο είναι δύσκολο να υπολογισθεί. Όταν όμως κάθισα με χαρτί και με μολύβι με ένα φίλο διαχειριστή ασφαλιστικού ταμείου από την Ολλανδία να κάνουμε την άσκηση των αριθμών μου διηγήθηκε πολύ απλά την ιστορία που αρέσκονταν να λέει ο πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ (Ρεπουμπλικάνος ) Χάνκ Πώλσον όταν οι ομοϊδεάτες του (;) του έλεγαν ότι στηρίζοντας τις τράπεζες επέβαλε τον σοσιαλισμό: «Μία φορά και έναν καιρό στις Κάτω χώρες ένα παιδί βγήκε στα κανάλια περίπατο. Καθώς προχωρούσε σε ένα κανάλι πρόσεξε ότι το τοίχωμα του είχε ρωγμές. Σκέφτηκε τι κακή δουλειά κάνανε αυτοί που το κτίσανε και καθώς το κοίταγε το τοίχωμα άρχισε να θρυμματίζεται και να πέφτει. Το παιδί έτρεξε στο χωριό αλλά δεν ειδοποίησε κανέναν, άλλοι είχαν κάνει κακά τη δουλειά σκέφτηκε, εκείνοι είχαν την ευθύνη. Το νερό κατάκλυσε τις Κάτω Χώρες, έπνιξε το χωριό του μικρού και μαζί και τον ίδιο.»

«Η ζημιά που θα πρέπει να υπολογισθεί δεν θα πρέπει να είναι σε «εθνική» βάση αλλά στη βάση της ευρωζώνης», είπε ο Ολλανδός διαχειριστής. «Όταν και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο η δική σας διάσωση εμφανισθεί πιο ακριβή από την κατάρρευση τότε είναι ίσως καλύτερο όχι για την δική σου γενιά αλλά για εκείνη των παιδιών σου να μην κοιτάτε απλά την άβυσσο αλλά να πηδήξετε σε αυτήν. Μόνοι σας χωρίς εμάς που θα πρέπει να αντέξουμε την ζωή που κάνατε τα τελευταία δέκα χρόνια. Τον Απρίλιο έλα να ξανακάνουμε την άσκηση με τον λογαριασμό…»

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News