Μεγαλοβδομαδιάτικα το αποφάσισε η κυβέρνηση Σαμαρά/Στουρνάρα, και ανέβασε στη δημόσια διαβούλευση μια συνολική ρύθμιση για το πατρογονικό άγος των ακινήτων, στα οποία (με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο) εμπλέκεται το ελληνικό Δημόσιο. Αντιλαμβανόμαστε πως στο Μαξίμου, την αντιλαμβάνονται αυτήν την πρωτοβουλία ως legacy – ως κάτι δηλαδή που θα 'θελαν να μείνει πίσω ως πολιτική κληρονομιά, ή ως χαρακτηριστική κίνηση ξεπαγώματος της διακυβέρνησης που, παραδοσιακά, (από τον 19ο αιώνα ακόμη, πάντως από τον Μεσοπόλεμο), οχυρωνόταν πίσω από τις ιερές αγελάδες, δηλαδή από το βόλεμα και την ακινησία, αφήνοντας καταστάσεις να σαπίζουν. Αλλά και η πλευρά Στουρνάρα, μετά από αργόσυρτη διαδικασία ωρίμανσης, το αποφάσισε και προχώρησε: βέβαια… μένει τώρα να το υπερασπιστεί ώστε να περάσει.

Περί τίνος πρόκειται; Είναι η απόπειρα να ρυθμιστούν τρία μέτωπα: εκείνο των καταπατημένων εκτάσεων, που δήθεν για να κρατήσει αλώβητα τα συμφέροντά του το Δημόσιο τις έχει de facto παρατήσει επί δεκαετίες, και μάλιστα χωρίς αντάλλαγμα. Εκείνο της διευθέτησης του αιγιαλού, τον οποίο δήθεν για να κρατήσει ελεύθερο, το κράτος έχει δεχθεί και να καταπατάται άναρχα, και να μένει ανεκμετάλλευτος. Τέλος, εκείνο των πολυετών δικαστικών διαφορών με ιδιώτες, των "διαφιλονικούμενων", που πάνε πίσω μέχρι και πάνω από έναν αιώνα (πάντως πριν τον νόμο του 1926) και που βαθμιαία χάνονται από το Δημόσιο στα δικαστήρια, μετά από αντιδικίες γενεών – αλλά μέχρι τότε, πάλι, "εξασφαλίζουν" το πάγωμα.

Ιδιαίτερα η τελευταία περίπτωση -των διαφιλονικούμενων- που αφορά μεγάλες εκτάσεις (τελικώς προκρίθηκε όριο 20 στρεμμάτων για Αττική, 50 για την υπόλοιπη χώρα) και που δίνει στους έχοντες τίτλους, που τους αμφισβητεί το Δημόσιο, την επιλογή να "κλείσουν" την διαφορά είτε παραχωρώντας το 50% της έκτασης οριστικά, είτε εξαγοράζοντας στην πραγματική αξία (όχι πάντως κάτω της αντικειμενικής), θα επιτρέψει τόσο στο Δημόσιο να έχει πλέον καθαρές εκτάσεις και να αποφασίσει τι θα τις κάνει (ή πάλι να συγκεντρώσει κάποια κεφάλαια), όσο και στους ιδιώτες, πολύ συχνά πλέον Ιδρύματα, να "ξεκολλήσουν" και να επενδύσουν, δημιουργώντας κάποιες αξίες. Προσοχή: η φύση του ακινήτων (π.χ. ως δασικών) αλλά και οι όροι δόμησής τους δεν επηρεάζονται από τη ρύθμιση.

Τα καταπατημένα, πάλι, δηλαδή όσα κατέχονται χωρίς μεν τίτλους αλλά επί τουλάχιστον μια 20ετία -αυτή η περίπτωση καλύπτει κάπου 30.000 περιπτώσεις ανά την Ελλάδα, έναντι μόλις κάποιων εκατοντάδων των διαφιλονικούμενων- πρακτικά οδηγεί στην άρση εκκρεμοτήτων που εδώ και πολύν καιρό έχουν παγιωθεί στην πράξη. Και οι οποίες "απλώς" μένουν εκκρεμότητες προκειμένου να σώσει το Δημόσιο την (υποτιθέμενη) τιμή του. Εδώ, το οικονομικό ωφέλημα είναι αμφίβολο, καθώς η ρύθμιση επιχειρείται μέσα στο βάθος της κρίσης (και, στην γωνία του δρόμου, θα παραμονεύει πάντα κάποιο ερώτημα Πόθεν Έσχες για το τίμημα εξαγοράς). Αλλά και πάλι, η αρχή ενός εξορθολογισμού είναι σημαντικό πράγμα.

Μένει η υπόθεση του αιγιαλού. Εδώ η κατάρα ήταν οι συναρμοδιότητες που καθυστερούσαν τόσο πολύ τη χάραξη της ακτογραμμής, που αποτελεί προϋπόθεση για κάθε εκμετάλλευση. Για να δει κανείς την έκταση της εκκρεμότητας που έχει επιδέξια δημιουργηθεί, ας σημειωθεί ότι μέχρι τώρα μόλις το …8% της συνολικής έκτασης αιγιαλού έχει οριοθετηθεί. Η νέα μέθοδος, προσδοκά να επιταχυνθούν τα πράγματα.

Άμα πάει και διαβάσει κανείς τα, αντί εισηγητικής έκθεσης, κείμενα Στουρνάρα που συνοδεύουν αυτές τις νομοθετικές πρωτοβουλίες, βλέπει μια ματιά που εμπεριέχει μιαν ήπια απόγνωση για την υποκριτική/βολεψιματική στάση τόσων δεκαετιών όπου τίποτε δεν ρυθμιζόταν για απόδειξη πυγμής από το Δημόσιο. Μένει, βέβαια, να προχωρήσουν οι ρυθμίσεις να μην βουλιάξουν στην διαβούλευση. Να προχωρήσουν -ενδεχομένως με βελτιώσεις- στη Βουλή, να "αντέξουν" εκεί. Και, τελικά, να υλοποιηθούν. (Ήδη, το ότι τα τρία μέτωπα μπήκαν στη διαβούλευση ξεχωριστά δημιουργεί κάποια ερωτηματικά τακτικισμού). Πάντως, ειλικρινά, αν η κυβέρνηση Σαμαρά/Στουρνάρα γύρευε κάτι ως legacy, έχουμε την εντύπωση ότι το βρήκε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News