Φορές-φορές διερωτάται κανείς σε τι ακριβώς χρησιμεύουν συνέδρια και στρογγυλά τραπέζια και συναντήσεις που οργανώνονται από σημαντικούς διεθνείς φορείς της ενημέρωσης σαν τον ECONOMIST, τους FT, την ΙΗΤ – όπου προβεβλημένοι (ή «απο δίπλα») άνθρωποι λέγουν πάντοτε τα ίδια, απευθυνόμενοι σ' ένα κοινό ανάμεικτο αλλά λίγο-πολύ αποτελούμενο από τους ίδιους.

Μ' αυτές τις σκέψεις, μέσα στον καύσωνα του Ιουλίου, βρεθήκαμε στο 18ο (!) Roundtable του Economist «με την κυβέρνηση της Ελλάδας», με τον φιλόδοξο/αισιόδοξο /προσεκτικό όμως τίτλο "The Big Rethink for Europe – The Big Turning Point for Greece", που δίνει μεν καλή προοπτική αλλά χωρίς εγγυήσεις επιτυχίας για την Ελλάδα (turning point). Όμως ρητά με προϋποθεση το να ξεκουνηθεί η Ευρώπη (big rethink), πάλι χωρίς εγγυήσεις. Πολύς ποιοτικός κόσμος από το πρώτο πρωινό, δυο πρώην πρωθυπουργοί της Ιταλίας (Monti-Letta), ο ιδιοκτήτης του μισού ελληνικού χρέους (ο Klaus Regling, του EFSF/ESM), ο αντικαταστάτης /stand-in του Paul Thomsen από το ΔΝΤ, συν Γκίκας Χαρδούβελης εξαιρετικά τρακαρισμένος και ρητά μη-δεχόμενος ερωτήσεις (το θανάσιμο αμάρτημα για παρόμοιες συγκεντρώσεις…).

Ετσι πήγαινε το πράγμα και βλέπαμε να επαληθεύεται το στερεότυπό μας για τα συνέδρια και στρογγυλά τραπέζια κ.ο.κ. αυτού του τύπου, ώσπου από μια συστάδα παρουσιάσεων/εισηγήσεων (των Regling – Goyal  (εις θέσιν Thomson, αυτός) – Παύλου Μυλωνά) προέκυψε, μέσα από αλληλοσυμπληρώσεις και αλληλοδιαψεύσεις, κάτι το εξαιρετικά ενδιαφέρον. Όλοι τους, ο καθένας από τη σκοπιά του, παραδέχτηκαν/εξήγησαν πόσο μεγάλη υπήρξε η προσπάθεια της Ελλάδας, πόσο σοβαρά τα επιτεύγματά της. Για παράδειγμα ο Klaus Regling, «κάτοχος του 42% του ελληνικού χρέους», με επίτευγμα την περίοδο χάριτος 10 χρόνων, τη μέση διάρκεια 32 χρόνων (έναντι 12,5 μέσου όρου), με επιτόκια λιγότερα από το μισό των δανείων ΔΝΤ (αυτό το τελευταίο το 'λεγε με μεγάλη υπερηφάνεια…), σημείωνε ότι στην κατάταξη των χωρών της Ε.Ε. με βάση τις μεταρρυθμιστικές τους επιδόσεις, π.χ. κατά ΟΟΣΑ, η Ελλάδα είναι πρώτη-πρώτη με την Ιρλανδία δεύτερη,, ύστερα την Εσθονία, τέταρτη την Πορτογαλία, ύστερα την Ισπανία. Θετικό αυτό, όχι;
Ναι, κατά Goyal, όμως ενώ σαφώς πρόκειται για επιτυχία, η Ελλάδα βρισκόταν όταν ξεκίνησαν οι μεταρρυθμίσεις στην πρώτη (=χειρότερη) θέση από πλευράς αναγκών για μεταρρύθμιση! Και, τώρα, μετά τις λαμπρές επιδόσεις, πάλι πρώτη (=στην χειρότερη θέση) καταγράφεται. Προχώρησε -κύριο θέμα του- ο κ. Goyal στην εξυγίανση του χρηματοοικονομικού σκέλους της διάσωσης των ελληνικών τραπεζών, με τις ανακεφαλαιοποιήσεις και τις συγχωνεύσεις και την παροχή ρευστότητας από την ΕΚΤ. Όλα καλά, λοιπόν;

Όχι ακριβώς – διότι με τον τρόπο αυτό «ενθαρρύνθηκαν» οι ελληνικές τράπεζες να μην ξεκαθαρίσουν τα βιβλία τους: έτσι όμως «κλειδώνονται» αμφίβολα δάνεια στο σύστημα που δεν ωθείται να ανοίξει νέο κύκλο χορηγήσεων ή/και να ελευθερώσει στοιχεία ενεργητικού τα οποία θα χρησιμοποιούνταν καλύτερα αλλιώς.

Και από εκεί πήρε τη σκυτάλη ο Παύλος Μυλωνάς. Ο οποίος με αφοπλιστική ειλικρίνεια και αμεσότητα εξήγησε πως το ελληνικό τραπεζικό σύστημα κατόρθωσε να «ξεκρεμαστεί» εν πολλοίς από την ΕΚΤ για άντληση ρευστότητας (από πάνω από 100 δις έφθασε να έχει σήμερα μόλις 50 δις, τα οποία μάλιστα ισοδυναμούν με 40 ουσιαστικά διαθέσιμα). Καθώς όμως το διαθέσιμο/αποδεκτό από την ΕΚΤ collateral είναι μόλις 10 δις, στην πραγματικότητα το ελληνικό τραπεζικό σύστημα οδηγεί μια απομόχλευση των δανειοληπτών του, πράγμα που απλώς του επιτρέπει να… μεταφέρει κεφάλαια στην ΕΚΤ αντί να χρηματοδοτεί νέες πρωτοβουλίες ή έστω να αναδιαρθρώνει προβληματικές επιχειρήσεις. Και εδώ, μεγάλη η προσπάθεια και τα επιτεύγματα – αλλά πολύ περισσότερος ο δρομος μπροστά…

Κάτι τέτοιο θα πρέπει να εννοούσε ο Μάριο Μόντι όταν, διαδρομικά, έλεγε πως πρέπει να προσέξουμε «μήπως γίνει η Ελλάδα σύγχρονος Σίσυφος».
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News