Το αντιμετωπίσαμε και στην επιχείρηση που εργάζομαι. Το αντιμετώπισαν και θα το αντιμετωπίσουν και άλλοι. Σαν πρόβλεψη υπάρχει και στις παλιές συμβάσεις, η ραγδαία αλλαγή των συνθηκών επιτρέπει την μονομερή αλλαγή της σύμβασης. Πρώτη φορά αντιμετώπισα το ζήτημα την δεκαετία του ‘90 στη Γερμανία. Η παραγωγικότητα στην Ανατολή ήταν πολύ χαμηλότερη, θα ήταν σωστό να εφαρμοστεί η σύμβαση της Δύσης στην Ανατολή; Συνδικάτα και εργαζόμενοι συμφώνησαν να δίνεται το 70% του βασικού μισθού κάθε κλάδου στα 5 ομόσπονδα κρατίδια της Ανατολικής Γερμανίας.

Στην Ελλάδα όμως οι μισθοί ήταν έτσι και αλλιώς στο 70% του ευρωπαϊκού μέσου όρου, μάλλον ψηλοί σε σχέση με την παραγωγικότητα της χώρας αλλά και την εξέλιξή τους από το 2001 ως σήμερα. Όπως σωστά όμως απέδειξε η κ Λούκα Κατσέλη στο άρθρο της στο «Βήμα» πριν από δύο Κυριακές, το σημαντικότερο μέρος του κόστους εργασίας και εκείνο που αυξάνεται διαρκώς είναι το λεγόμενο μη μισθολογικό κόστος (κρατήσεις, φόροι, ασφαλιστικές εισφορές). Είναι τα ταμεία και το σπάταλο κράτος. Οι κρατήσεις πχ των δημοσίων υπαλλήλων που σε κάποιες περιπτώσεις παίρνουν το 60% του μισθού των γερμανών συναδέλφων τους βρίσκονται ακόμα στο 1/3 των αντίστοιχων κρατήσεων εκεί. Όσο διαρκεί ο «δημοσιονομικός συναγερμός» είναι ψευδαίσθηση να πιστεύει κανείς ότι αυτό το κόστος θα μειωθεί δραματικά ή ακόμα και σε τέτοιο βαθμό ώστε να «διορθωθούν» εκείνα που επισώρευσε η δεκαετία από την είσοδό μας στο ευρώ. Η πραγματικότητα είναι ότι το «κοινωνικό μας κράτος», εκείνο το λειψό και χωλό, είναι πολύ ακριβό για την οικονομία που το περιβάλλει.

Η πραγματικότητα είναι ότι για να «ελαφρυνθεί» το μισθολογικό κόστος θα χρειαστούν «τομές» που θα κάνουν το κοινωνικό και άλλο κράτος «ελαφρύτερο» στο συγκεκριμένο παραγωγικό περιβάλλον. Μέχρι τότε όμως πολλές επιχειρήσεις θα υποχρεωθούν εξ αιτίας της σημερινής έλλειψης ρευστότητας να βάλλουν λουκέτο. Σε μερικές το λουκέτο είναι προτιμότερο απ τη διαιώνιση μιας λειτουργίας χωρίς οικονομικό σκοπό, τη μεγέθυνση της επιχείρησης, τη μεγέθυνση των κερδών της και τη διανομή αυτού του πλούτου και στους εργαζόμενους. Οι συνδικαλιστικές ενώσεις των εργαζομένων θα είχαν πολύ μεγαλύτερο διαπραγματευτικό περιθώριο αν οι ίδιες έκαναν τις συμφωνίες για επιχειρησιακές συμβάσεις με τους εργοδότες εκεί που αυτές είναι αναγκαίες. Αν πχ επέβαλλαν οι περικοπές των αμοιβών για τους εργαζόμενους να μεταφράζονται σε μετοχές έναντι των αμοιβών που περικόπτονται με δυνατότητα να μεταβιβαστούν σε ένα συγκεκριμένο διάστημα. Αυτό όμως προϋποθέτει ότι κάποιος καταλαβαίνει το πρόβλημα. Τα συνδικάτα απλά δεν το καταλαβαίνουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News