Παρακολουθούσα στην οθόνη μου τους βουλευτές της συμπολίτευσης να χειροκροτούν τον Γ. Χαρδούβελη όταν ανακοίνωνε την απαλλαγή από την υποχρέωση παρακράτησης και απόδοσης ΦΠΑ των επιχειρήσεων και ελεύθερων επαγγελματιών με ετήσιο τζίρο μέχρι 10.000 ευρώ.

Για την ακρίβεια, το χειροκρότημα έπεσε όταν ο υπουργός οικονομικών ανακοίνωνε, με σχεδόν παλλόμενη φωνή, ότι: «το μέτρο αφορά 400.000 επιχειρήσεις!». Κοιτούσα έκπληκτος και αναρωτιόμουν για το μέγεθος της σωρευμένης πολιτικής μωρίας. Προφανώς μετρούσαν ψήφους που μπορεί να φέρει η «φιλολαϊκότητα» του μέτρου μέσα από ένα τόσο μεγάλο πλήθος, αντί να αναλογιστούν τη δυστυχία και τη φοροδιαφυγή φυσικά, που κρύβεται σε αυτό. Δηλαδή χειροκροτείς και ο υπουργός κομπάζει, όταν η είδηση στην υπόθεση αυτή δεν είναι η απαλλαγή από τον ΦΠΑ, αλλά η ύπαρξη 400.000 επιχειρήσεων και ελευθέρων επαγγελματιών με μέγιστο τζίρο 833 ευρώ τον μήνα ή καλύτερα μηδενικά ή αρνητικά πραγματικά εισοδήματα;

Καλά όλα αυτά θα πείτε, αλλά το μέτρο δεν είναι σωστό;

Ειλικρινά δεν μπορώ να σας πω. Πόσο σωστό μπορεί να είναι ένα μέτρο που επιβάλλεται από μια ευκαιριακή πολιτική εν όψει πιθανών εκλογών; Η τρόικα συναίνεσε γιατί πείστηκε ότι το κόστος διαχείρισης αυτού του ΦΠΑ είναι για το δημόσιο μεγαλύτερο από τις εισπράξεις του. Οι μικροί αυτοί επιχειρηματίες και κυρίως οι «ελεύθεροι επαγγελματίες»-μισθωτοί με μπλοκάκι, θα απαλλαγούν από τη γραφειοκρατική διαχείριση της απόδοσής του και θα αυξηθούν τα έξοδά τους. Επομένως θα μειωθεί κάπως το φορολογητέο τους εισόδημα. Πόσο; Τρίχες! αν μου επιτρέπετε την έκφραση. Από την άλλη, ενώ υποθέτεις ότι γίνεται πιο εύκολο το κόψιμο αποδείξεων χωρίς ΦΠΑ, δημιουργείται, λόγω του ορίου των 10.000 ευρώ, αντικίνητρο για να μην ξεφύγει ο τζίρος από αυτό. Ο σκύλος και η ουρά του, με άλλα λόγια. Στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε. το μέτρο έχει όριο 20, 30 ή και 35.000 ευρώ.

Σε μια χώρα που το 37% είναι αυτοαπασχολούμενοι, μεταξύ των οποίων τα μπλοκάκια και διάφορες μορφές ανεργίας και ημιανεργίας, και το 57% απασχολούνται σε πολύ μικρές επιχειρήσεις κάτω των 10 ατόμων* οι διαχειριστές της κρίσης υποκρίνονται ή όντως δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Επιτρέπουν την τυπικά παράνομη στρέβλωση της εξαρτημένης εργασίας με μπλοκάκια, επειδή δεν τολμούν να ενιαιοποιήσουν τους ασφαλιστικούς κανόνες και εισφορές, ώστε να μην υπάρχει κίνητρο. Διατηρούν την αναχρονιστική πλέον ασφάλιση της ιδιότητας, ενώ δεν διευκολύνουν την πολλαπλή οικονομική δραστηριότητα με μία μοναδική ενιαία και λογική ασφαλιστική κάλυψη και μία φορολογική σχέση.

Μέσα όμως σε αυτές τις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων κρύβεται και δεινοπαθεί ένα μέρος από το δυνητικά πιο αξιόλογο δυναμικό της χώρας. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει ένα σχέδιο γενναίων στοχευμένων φορολογικών και ασφαλιστικών κινήτρων και χρηματοδότησης για την ανάπτυξη μιας νέας εξωστρεφούς επιχειρηματικότητας που θα πριμοδοτεί δυναμικούς τομείς διεθνώς ανταγωνιστικών προϊόντων. Αυτούς δηλαδή που θα αποκτήσουν σταδιακά μέγεθος, θα δημιουργήσουν πλούτο, διατηρήσιμη απασχόληση και φορολογικά έσοδα. Τέτοια μέτρα θα άξιζαν χειροκρότημα.

* Στοιχεία προ κρίσης από το βιβλίο του Αρίστου Δοξιάδη «Το Αόρατο Ρήγμα» εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News