Οι εισπρακτικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί στριμώχνουν τους φορολογούμενους πολίτες, όσο δεν πάει.  Καθημερινά – και με όλους τους «ευγενείς» τρόπους – οι κρατούντες την εξουσία απειλούν όσους αδυνατούν, είτε αρνούνται να πληρώσουν τις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις τους, να προσέλθουν στα ταμεία των εφοριών για διακανονισμό, αλλιώς θα βάλουν – και ήδη βάζουν –  χέρι στις καταθέσεις,  στις συντάξεις και στους μισθούς τους.  Στους πολίτες δε, που χρωστούν πάνω από  5.000 ευρώ – δίχως καμιά εξαίρεση, αν είναι άνεργοι είτε χρεοκοπημένοι, δεν έχουν σύνταξη, αλλά ούτε και ακίνητη περιουσία να τους την κατάσχουν –  εκβιάζονται από τον υφυπουργό Οικονομικών, πως αν δεν προσέλθουν στο ταμείο της Εφορίας θα οδηγηθούν στη φυλακή! Κινήσεις που δεν μπορούσε να διανοηθεί καμιά πολιτική εξουσία μέχρι τώρα, όσο απολυταρχική και αδιάφορη για το λαϊκό αίσθημα κι αν ήταν. Οι στριμωγμένοι οικονομικά πολίτες, με σκυμμένο κεφάλι, άφωνοι, φοβισμένοι, δίχως νεύρο αντίστασης, λες και τους έχουν ραντίσει με κατασταλτικά αέρια, παρακολουθούν από τον καναπέ τη σταδιακή, οικονομική εξόντωσή τους.

Εκατοντάδες χιλιάδες φορολογούμενοι ελέγχονται από διασταυρώσεις στοιχείων και καλούνται να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα περασμένων δεκαετιών, τότε που οι – προστατευμένοι από τους νόμους – εκλεγμένοι του άρχοντες έτρωγαν με ολόχρυσα κουτάλια και, είτε δεν τους πήρε κανείς είδηση, είτε αθωώθηκαν από τις ίδιες τις επιτροπές τους. Δεκάδες χιλιάδες ελέγχονται από ειδικές επιτροπές για κεφάλαια που δήλωσαν στη φορολογική τους δήλωση, είτε μετέφεραν με εμβάσματα σε λογαριασμούς στο εξωτερικό το χρονικό διάστημα 2009- 2011, επειδή φοβόντουσαν ότι η χώρα θα κατέρρεε και θα γύριζε στη δραχμή. Στην πραγματοποίηση αυτών των ελέγχων υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Πολλοί διορισμένοι από το υπουργείο Οικονομικών, ελεγκτές και επόπτες, ξεχνώντας ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αθώοι μέχρι να αποδειχθούν ένοχοι από το δικαστήριο, υπερβαίνουν των δικαιοδοσιών και εξουσιών που τους παρέχει το Σύνταγμα και οι νόμοι και συμπεριφέρονται με τον αυταρχικό τρόπο του «αποφασίζω και διατάζω».  Απαιτώντας ακραία δικαιολογητικά από τους ελεγχόμενους πολίτες – στοιχεία που πάνε πολλές δεκαετίες πίσω και είναι δύσκολο να εντοπισθούν – βγάζουν, με επιταχυνόμενες διαδικασίες, αναμφίβολης εγκυρότητας αποτελέσματα, με σκοπό να εξυπηρετήσουν την ακόρεστη δίψα του δημοσίου για εισροή χρήματος και, συγχρόνως, να κερδίσουν εύσημα και «ειδικά» μπόνους. Το ότι πρέπει «κάτι να προσάψουν», σώνει και καλά, ακόμη και στον πιο συνεπή φορολογούμενο, δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία για κανέναν κρατικό υπάλληλο. Με την αδιάλλακτη συμπεριφορά των ελεγκτών τους, οι ανίσχυροι φορολογούμενοι «καταδικάζονται» ως ένοχοι φοροδιαφυγής και εξαναγκάζονται να πληρώσουν υπερβολικά πρόστιμα. Οι συγκεκριμένοι εξαγριωμένοι πολίτες, κυρίως προερχόμενοι από τη μεσαία τάξη, δεν αντιδρούν σπάζοντας βιτρίνες καταστημάτων ή ρίχνοντας μολότοφ, αλλά προσφεύγουν στα φορολογικά δικαστήρια, αφού προκαταβάλουν, οι «έχοντες», το 50% του προστίμου που τους έχει επιβληθεί, για να βρουν το δίκιο τους, έπειτα από πολλά χρόνια. Αν λειτουργούσε σωστά και ορθολογιστικά το υπουργείο Οικονομικών, έπρεπε – κανονικά – να συγκρατήσει τους λίγους υπερφίαλους δημόσιους υπαλλήλους του, που – ζαλισμένοι από την εξουσία που τους έχει δοθεί – αντί να φέρνουν πολύτιμα νόμιμα έσοδα στο κράτος, εξυπηρετώντας το δίκαιο, εξαγριώνουν δημοκρατικούς πολίτες, κάνοντας μεγάλη ζημιά.  

Ο φορολογούμενος που παρανόμησε και καλείται να πληρώσει τσουχτερό πρόστιμο, ούτε θυμώνει – διότι δεν αδικείται – αλλά ούτε επιθυμεί να εκδικηθεί το σύστημα. Ο πολίτης, όμως, που κατάφορα αδικήθηκε – και είναι πολλοί αυτοί – συνήθως εκδικείται, ενισχύοντας ακραία πολιτικά συστήματα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News