To δηλώνω εξαρχής: δεν είμαι ειδικός σε αγοραπωλησίες στοιχηματικών εταιρειών, ούτε επί των αποκρατικοποιήσεων. Δεν είμαι σε θέση να πάρω θέση για το αν η τιμή, που παζαρεύει η κυβέρνηση με τη μία και μοναδική πλέον ενδιαφερόμενη κοινοπραξία με συμμετοχές Μελισσανίδη – Κοπελούζου (αυτή με το πρωτότυπο όνομα EMMA DELTA, που μου κάνει κάτι σαν καράβι) θα έπρεπε να είναι πάνω, ή πολύ πιο πάνω, ή πολύ πιο παραπάνω από τη χρηματιστηριακή αξία των επτακοσίων και βάλε εκατομμυρίων του ΟΠΑΠ. Προσπαθώ να παρακολουθήσω μία συζήτηση, όμως, που διεξάγεται καταρχήν παρασκηνιακά και προβλέπω ότι θα εξελιχθεί λίαν συντόμως, σε μία από τις σκληρότερες πολιτικές συγκρούσεις των τελευταίων ετών.

Συγκρούονται δύο λογικές. Από τη μία, εκείνοι που φωνάζουν ότι πρέπει πάση θυσία ο ΟΠΑΠ να αποκρατικοποιηθεί, γιατί σε ένα – ενάμιση χρόνο το πολύ, θα “ανοίξει” η ελληνική αγορά του στοιχήματος, οπότε θα πλακώσουν ξένες εταιρείες για να ανταγωνιστούν τη μέχρι σήμερα ελεγχόμενη από το κράτος ελληνική. Μοιραία, τότε, η αξία του ΟΠΑΠ θα μειωθεί από τη μία μέρα στην άλλη. Άρα το timing είναι σωστό, λένε, ώστε να ολοκληρωθεί τώρα η πώληση και να αποκομίσει κάτι παραπάνω το ελληνικό Δημόσιο. Επικαλούνται, ακόμη, μηνύματα που στέλνει υπογείως η διοίκηση του ΟΠΑΠ, η οποία μιλά για έσοδα που θα προέλθουν από τη φορολόγηση των κερδών του αγοραστή ιδιώτη, που προβλέπει ότι θα είναι πολλαπλάσια των σημερινών κερδών του (38,7 εκατ. αντιστοιχούν στο 33% των μετοχών που πωλούνται). Επικαλούνται και την προβληματική «προίκα» του οργανισμού. Δηλαδή, ότι η ιδιωτικοποίηση άργησε και απομένει λίγος χρόνος μέχρι τη στιγμή που θα απελευθερωθεί η ελληνική αγορά του τζόγου, ενώ ο ΟΠΑΠ έχει δεσμευτεί προκαταβολικά για χρήση λογισμικού της ΙΝΤΡΑΛΟΤ τα επόμενα χρόνια.

Από την άλλη, ακούω εκείνους που φωνάζουν για το τίμημα. Χωρίς να θέτουν ζήτημα επί της ουσίας της αποκρατικοποίησης (αυτό ισχύει και για τον ΣΥΡΙΖΑ), ζητούν «να μην ξεπουληθεί όσο-όσο ο ΟΠΑΠ» και, στο δια ταύτα, αναφέρουν το ποσό του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ, που ακούγεται αρκετά βαρύ και πάντως απέχει πολύ από τα 682 εκατομμύρια της πρότασης που κατέθεσε αρχικά η EMMA DELTA. Το βασικό τους επιχείρημα ακούγεται λογικό: εντάξει, να πουληθεί, αλλά στριμώξτε τους αγοραστές, τώρα που είναι «ζεστοί» και έτοιμοι να επενδύσουν. Επικαλούνται και τη χρηματιστηριακή αξία του 33% της επιχείρησης, που ήταν στα 735 εκατομμύρια την περασμένη εβδομάδα, ζητώντας να απορριφθεί κάθε σκέψη για πώληση κάτω από αυτό το νούμερο. Και φωνάζουν, ότι «πακέτο» με τον ΟΠΑΠ θα πουληθούν τα λαχεία και η 10ετής άδεια για μερικές χιλιάδες «φρουτάκια»…

Βεβαίως, υπάρχει ένα ζήτημα με τον ανεξάρτητο εκτιμητή, που αποφάνθηκε ότι το ελάχιστο τίμημα θα ήταν 650 εκατομμύρια -το ελάχιστο- αλλά ούτε αυτό το στοιχείο μοιάζει δεσμευτικό για όσους θεωρούν τον ΟΠΑΠ κάτι σαν «ιερό δισκοπότηρο» της ελληνικής οικονομίας. Γιατί αυτό έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια. Προβάλλεται ο ΟΠΑΠ ως επιχείρηση-«πρότυπο», με τεράστια κερδοφορία και σίγουρη πελατεία. Τον κατατάσσουν στα «ασημικά» του ελληνικού κράτους και υπήρχε για πολύ καιρό μία ανοιχτή συζήτηση για το αν έπρεπε ή όχι να πουληθεί. Με τον καιρό, αυτό άλλαξε και η κουβέντα γίνεται πλέον για την τιμή και τους όρους.

Δεν αμφισβητώ ότι και αυτή η συζήτηση έχει τη σημασία της. Εδώ που τα λέμε, μεγάλη σημασία εν καιρώ αφραγκίας και εν μέσω τρομακτικής ύφεσης στην ελληνική οικονομία. Αλλά το βρίσκω και τρομερά απογοητευτικό, να κρέμεται μία χώρα από μία εταιρεία τζόγου. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Τα «ασημικά» της χώρας αποτελούν ένα ακόμη τεκμήριο της παρακμής μας. Σε άλλες χώρες και κοινωνίες, η αντίστοιχη «μάχη» θα δινόταν για μία εταιρεία υψηλής τεχνολογίας, για μία βαριά ή αμυντική βιομηχανία, για τον εμπορικό στόλο ή για την επιβίωση ενός παραγωγικού κλάδου. Στην Ελλάδα, γίνεται για την κρατική εταιρεία του «εθνικού» τζόγου! Για μία επιχείρηση, τα κέρδη της οποίας βασιζόταν σε μία από τις χειρότερες συνήθειές μας και η οποία χρηματοδοτούσε -πέρα από ορισμένους απομονωμένους πυρήνες του υγειούς αθλητισμού και του Πολιτισμού μας- τον κατά κοινή ομολογία προβληματικό και αδιαφανή, εδώ και αρκετά χρόνια, χώρο του «επαγγελματικού» ποδοσφαίρου. Να τον χαιρόμαστε, με την ευκαιρία…

Δεν ξέρω πόσο θα πουληθεί, τελικά, ο ΟΠΑΠ. Ελπίζω να αξίζει τον κόπο το τίμημα. Αλλά δεν ανέχομαι να μου τον παρουσιάζουν (η Δεξιά και πολύ περισσότερο η Αριστερά) ως το πολυτιμότερο των αγαθών της σύγχρονης Ελλάδας. Ε, όχι κι έτσι…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News