Σε δύο εβδομάδες ο χώρος που θα βρεθεί στο μεγαλύτερο δίλημμα είναι εκείνος που θα αποκαλούσαμε «μεταρρυθμιστικό κέντρο». Έχοντας ζήσει το near death experience της 7μηνης διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ και της παρ’ ολίγον εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, πολλοί από τους ψηφοφόρους του μπαίνουν στον πειρασμό να στηρίξουν τη ΝΔ στο όνομα τού να μη βρεθούμε πάλι τόσο κοντά στον «θάνατο» (σ.σ. της χώρας ).

Η προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ θυμίζω ότι σταμάτησε τις μεταρρυθμίσεις τον Ιούνιο του 2014 και αρνήθηκε να ολοκληρώσει την 5η αξιολόγηση του 2ου μνημονίου, υλοποιώντας τις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει. Ορισμένες από αυτές είχαν αναληφθεί από κυβερνήσεις της χώρας ήδη από το 2010 (νόμος Λοβέρδου για το συνταξιοδοτικό). Αυτά όλα δεν εμπόδισαν την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και όσα συνέβησαν το προηγούμενο 7μηνο. Για το τελευταίο 8μηνο της εξουσίας της η ΝΔ δεν είπε το παραμικρό, ούτε άλλωστε και για όσα μας οδήγησαν στο μνημόνιο του 2010 με τη χρεοκοπία του 2009.

Παρ’ όλα αυτά μετά από 5 χρόνια αλυσιτελούς εφαρμογής των συμφωνηθέντων το εκλογικό σώμα έδωσε τον Γενάρη του 2015 ψήφο εμπιστοσύνης στις πιο ακραίες δυνάμεις παλινόρθωσης του καθεστώτος που προϋπήρξε του 2009. Αυτές ούτε λίγο ούτε πολύ ζητούσαν -χωρίς να το καταφέρουν εξαιτίας των δανειστών- να γυρίσουμε στη δημιουργία ελλειμμάτων χωρίς να μπορούμε μάλιστα να δανειστούμε. Αυτό εκφράσθηκε από το περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που ηττήθηκε και πετάχτηκε στο καλάθι των αχρήστων της ιστορίας.

Ο κ. Μεϊμαράκης μιλάει στη καμπάνια του για «σταθερότητα», για «συναινέσεις» αλλά μιλάει -και, για να μην τον αδικούμε, δεν είναι ο μόνος στο ευρωπαϊκό τόξο- πολύ λίγο για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα επαναφέρουν τη χώρα στην ανάπτυξη. Σε ένα αξιοσημείωτο άρθρο του χθες ο Πλάτων Τήνιος επισημαίνει ότι το 3ο μνημόνιο αποτελεί ένα μνημείο κρατισμού επειδή «έτσι το παραγγείλαμε». Μέχρι σήμερα οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας μιλούν για την ανάγκη να παρουσιάσουμε ένα δικό μας σχέδιο αλλά το μόνο υπάρχον σχέδιο είναι εκείνο που παραγγείλαμε από τους δανειστές (έτσι ήταν και πριν). Η ψήφος στη ΝΔ δύσκολα θα αλλάξει τη βασική ροπή -της δυσκινησίας- πιο πολύ θα διευκολύνει τη διαμόρφωση ενός άλλου πιο αναπτυξιακού μείγματος. Χρειάζονται όμως μεταρρυθμίσεις που να συμβάλλουν σε αλλαγές στις σχέσεις των κομμάτων με την πολιτική και το κράτος, πραγματικά φιλελεύθερες προσεγγίσεις των θεσμών και της ουδετερότητάς τους και ο απογαλακτισμός της διοίκησης από τα κόμματα έτσι όπως τον ζητούν οι δανειστές μας. Αποφασιστικής σημασίας θα είναι εδώ η σύνδεση της συμμετοχής στην κυβέρνηση με την υπόδειξη τεχνικών υπουργών (όχι βουλευτών) και την κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών. Οι αλλαγές στη σχέση της πολιτικής με τους πολίτες και το κράτος είναι απαραίτητες ώστε να μπορέσει να εφαρμοσθεί οποιαδήποτε πολιτική.

Δυνάμεις που να εκφράζουν τέτοιες ιδέες ασφαλώς υπάρχουν και στη ΝΔ. Δεν πλειοψηφούν όμως, όπως έδειξε το 2005-2009 και το 2012-2015. Δεν μπορούν να ξεφύγουν από την κληρονομιά της Ιστορίας που οδήγησε στο μεγάλο φιάσκο τού 2009. Οι δυνάμεις αυτές βρίσκονται στον μεσαίο χώρο (μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ και, κυρίως, ΠΟΤΑΜΙ). Αν δεν ενισχυθούν θα πάμε απλώς προς την άλλη πλευρά του εκκρεμούς για να έρθουμε αργότερα εκεί που ήμασταν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News