Μιλούσε στο Συνέδριο της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων «Επιμελώς Επιχειρείν 2014» -ενδιαφέρον, πλην δύσκολα θα το 'λεγε κανείς …συναρπαστικό- ο Γιάννης Μανιάτης, ως υπουργός Ενέργειας περισσότερο, περί Περιβάλλοντος. Και έλεγε διάφορα ωραία και καλά για ενεργειακούς σχεδιασμούς, για γεωστρατηγικά των αγωγών και του φυσικού αερίου, για συνολική χωροταξική αντίληψη (που και αυτή εντάσσει την ενέργεια), για ήπιες μορφές ενέργειας. Α, ναι, και για εξοικονόμηση της ενέργειας.

Εκεί, λοιπόν, που περιέγραφε την προσδοκία για ένα ευρύτερο πρόγραμμα «Εξοικονομώ κατ' οίκον», για αντίστοιχο πρόγραμμα για επαγγελματικά ακίνητα, αλλά και για «Εξοικονομώ» για δημόσια κτίρια, προσέθεσε κάτι που πέρασε ψιλοαπαρατήρητο: ότι στην τελευταία κατηγορία, θα προβλεφθούν και κίνητρα προς τους υπευθύνους της παρακολούθησης της ενεργειακής εξοικονόμησης των κτιρίων. Διότι απλώς να νομοθετήσεις και να χρηματοδοτήσεις πρόγραμμα, αν δεν υπάρχει κάποιος που να το φροντίζει, να το τρέχει, δεν κάνεις τίποτε! «Πέρασε» λοιπόν αυτό, χωρίς να πολυπαρατηρηθεί.

Όμως στην συνέχεια -και ενώ η συντονίστρια του πάνελ έκανε τη σύνοψή της και ανέφερε αυτό τοσημείο -ο Μανιάτης σαν να συνειδητοποίησε τι είχε πει. Πήρε πάλι το μικρόφωνο για να πει/συμπληρώσει: «Να ομολογήσω ότι ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί στο Δημόσιο πρέπει να πληρώνουμε όλους τους ανθρώπους το ίδιο! Το ίδιο όποιος φεύγει κατάκοπος στις 7 το βράδυ, το ίδιο και όποιος μένει 8:30-14:00. Το ίδιο και ο ελαφρώς ανεπαρκής. Αυτό, τώρα, αλλάζει». Ανταμείφθηκε με παρατεταμένο χειροκρότημα. Αλλά, πάντα προσγειωμένος, δεν έκρυψε και το άλλο: «Τρείς φορές προσπάθησα να σπάσω το σύστημα, και τις τρεις απέτυχα…».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News