Είναι σαν τριάντα εκατομμύρια Ιταλοί, από τα εξήντα που είναι ο συνολικός πληθυσμός της χώρας, να πήραν όλοι μαζί μια πτήση, αναφέρει χαρακτηριστικά η Corriere della Sera, την ίδια ημέρα για να μεταβούν παντού στον κόσμο. Γιατί σύμφωνα με τα στοιχεία του FlightRadar24, ενός σάιτ που καταγράφει τις πτήσεις όλων των επιβατηγών αεροσκαφών σε ολόκληρο τον πλανήτη, το Σάββατο 30 Ιουνίου ήταν η ημέρα με την μεγαλύτερη κίνηση στους αιθέρες όλης της Γης από την αρχή του έτους έως και σήμερα. Με μία απογείωση κάθε λιγότερο από μισό λεπτό και την ειδική πλατφόρμα να παρουσιάζει (φωτογραφία) σε πραγματικό χρόνο τις πορείες 202.157 πτήσεων που πραγματοποιήθηκαν κατά τις 24 ώρες της τελευταίας ημέρας του Ιουνίου.

Λαμβάνοντας υπόψη, όπως αναφέρει μια έκθεση της IΑΤΑ, της Διεθνούς Ένωσης Αερομεταφορών με 270 μέλη από 140 χώρες, ότι κάθε αεροσκάφος έχει κατά μέσο όρο 148 θέσεις, τότε ο συνολικός αριθμός των θέσεων που ήταν διαθέσιμες αγγίζει τα 30 εκατομμύρια. Και δίχως να σημειωθεί ούτε ένα ατύχημα.

Άλλωστε το αεροπλάνο παραμένει το πιο ασφαλές μέσο μαζικής μεταφοράς γεγονός που εξηγεί γιατί έως το τέλος του έτους οι επιβάτες θα φτάσουν, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της IATA τα 4,36 δισεκατομμύρια, ήτοι 75% περισσότεροι σε σχέση με πριν από μία δεκαετία όταν οι άνθρωποι που επέλεξαν να μετακινηθούν με το αεροπλάνο ήταν 2,49 δισεκατομμύρια.

Η 30η Ιουνίου, ωστόσο, υπήρξε επίσης μια ημέρα ακυρώσεων και καθυστερήσεων καθώς μέσα σε 24 ώρες ακυρώθηκαν 1.647 πτήσεις (το 1/4 από αυτές στην Ευρώπη) ενώ οι επιβάτες 26.091 πτήσεων έφτασαν στον προορισμό τους με καθυστέρηση τουλάχιστον 15 λεπτών.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της IATA έως το τέλος του τρέχοντος έτους θα πραγματοποιούν 39 εκατομμύρια πτήσεις συνολικά, 107.000 πτήσεις κατά μέσο όρο την ημέρα. Φωτογραφία: FlightRadar24

Οι ταύροι του εκτίθενται στη Νιμ, οι μπαλαρίνες του στη βιβλιοθήκη-μουσείο της Όπερας των Παρισίων, οι πίνακες και τα έργα του με θέμα το φαγητό στη Βαρκελώνη ενώ στην Tate Modern του Λονδίνου την τιμητική τους έχουν 100 από τους πίνακες που φιλοτέχνησε ο θρυλικός ζωγράφος το 1932. 

Φέτος ο Πικάσο βρίσκεται παντού, φέτος υπάρχει ένας Πικάσο για όλα τα γούστα, καθώς – αναφέρουν οι κυριακάτικοι Times του Λονδίνου σε κύριο, μάλιστα, άρθρο τους – ολοένα και περισσότεροι που δραστηριοποιούνται στον χώρο της τέχνης με πρώτους τους γκαλερίστες, αντιλαμβάνονται πως οι σύγχρονοι καλλιτέχνες τείνουν να εκθρονίσουν τους μεγάλους δασκάλους του παρελθόντος και πως «με πιθανή εξαίρεση τον Μονέ, κανένας δεν συγκεντρώνει τα πλήθη όπως ο Πικάσο». Και αυτό αιτιολογεί το γεγονός ότι μόνον στη Γαλλία τη φετινή χρονιά υπάρχουν περισσότερες από 20 εκθέσεις αφιερωμένες στον κατεξοχήν ισπανό ζωγράφο της σύγχρονης εποχής.  

Αλλά σύμφωνα με την βρετανική εφημερίδα «το ότι τα έργα του Πικάσο βρίσκονται παντού δεν συμβάλλει στην ανάδειξη του μεγαλείου του, αλλά στον περιορισμό του. Η οικειότητα τροφοδοτεί την αδιαφορία, αν όχι την περιφρόνηση». Τα έργα του Πικάσο θα πρέπει να μας συγκλονίζουν γιατί κανένας άλλος δεν παραμόρφωσε και ερωτικοποίησε περισσότερο από εκείνον εικόνες της καθημερινής ζωής. 

«Μέσω της ατέρμονης φθοράς, οι ακανόνιστες άκρες του έργου του έχουν στρογγυλοποιηθεί. Με τόσα πολλά ελάσσονος σημασίας έργα του στριμωγμένα σε εκθέσεις ώστε να γεμίσει ο χώρος, ο Πικάσο παρουσιάζεται ως ένας ζωγράφος μουτζούρων και ορνιθοσκαλισμάτων» και όχι αριστουργημάτων όπως η Guernica. Για να αποκαταστήσουν το όνομα του Πικάσο, οι επιμελητές εκθέσεων και οι ιστορικοί της τέχνης θα πρέπει να εφαρμόσουν στην πράξη μια δική του φράση: «η τέχνη είναι η απαλοιφή του περιττού».

Υπάλληλοι του οίκου Sotheby’s κρεμούν με τη δέουσα προσοχή έναν από τους «Ταυρομάχους» του πρωτοπόρου ισπανού ζωγράφου.Φωτογραφία: Getty Images

Σε έναν ιδανικό κόσμο οι άνθρωποι θα πρέπει να ξεκινούν να εργάζονται πλήρως στην ηλικία των 40 ετών και να συνταξιοδοτούνται στην ηλικία των 80, επιλέγοντας, μάλιστα, να ολοκληρώσουν την καριέρα τους, σε μια θέση εργασίας μερικής απασχόλησης. Είναι αυτός ο πυρήνας της ριζοσπαστικής θεωρίας της Λάουρα Κάρστενσεν, καθηγήτριας Ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ. 

«Μια γυναίκα που είναι 40 χρονών σήμερα μπορεί να αναμένει πως θα ζήσει άλλα 45 χρόνια κατά μέσο όρο, ενώ ένα 5% θα ζήσει έως τα 100α γενέθλιά του. Ο μέσος σαραντάχρονος άνδρα θα ζήσει άλλα 42 χρόνια. Οι πιο πολλοί άνθρωποι τα περισσότερα από αυτά τα χρόνια θα είναι αρκετά υγιείς ώστε να συνεχίσουν να εργάζονται δίχως να καταπονούνται ιδιαίτερα σωματικά. Γιατί οπότε εξακολουθούμε να στριμώχνουμε όλες μας τις επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις μέσα σε λίγες φρενήρεις δεκαετίες;», διερωτάται, μιλώντας στο Quartz η ιδρύτρια του Κέντρου Μακροζωίας του καλιφορνέζικου πανεπιστημίου.

Αντί να τρέχουμε σαν τρελοί για να προλάβουμε να ολοκληρώσουμε την καριέρα μας μέσα σε 40, το πολύ, χρόνια, η Κάρστενσεν υποστηρίζει πως ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε να σχεδιάζουμε «μαραθώνιες καριέρες» που διαρκούν περισσότερο άλλα με περισσότερα διαλείμματα κατά την πορεία για σπουδές, για οικογενειακές ανάγκες και πάσης φύσεως άλλες υποχρεώσεις που δεν σχετίζονται με την εργασία.

«Χρειαζόμαστε ένα νέο μοντέλο» γιατί το σημερινό «δεν λειτουργεί πλέον καθώς δεν αναγνωρίζει όλες τις άλλες ανάγκες που απαιτούν τον χρόνο μας. Οι άνθρωποι απασχολούνται σε θέσεις πλήρους εργασίας την ίδια περίοδο που μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Δεν κάνεις ποτέ ένα διάλειμμα. Δεν μπορείς ποτέ να σταματήσεις. Δεν μπορείς ποτέ να αναζωογονηθείς. Κινούμαστε με αυτόν τον αβίωτο ρυθμό και μετά βγάζουμε την πρίζα». 

Σύμφωνα με την αμερικανίδα ακαδημαϊκό πλέον δεν υπάρχει κανένας λόγος να εργαζόμαστε με τόσο εντατικούς και εξαντλητικούς ρυθμούς. Φωτογραφία: Shutterstock

Έπειτα από μια περιοδεία της ποδοσφαιρικής ομάδας της Δυναμό Μόσχας το 1945 στη Βρετανία ο Τζορτζ Όργουελ είχε γράψει πως «ο αθλητισμός αποτελεί μια διαρκή αιτία εχθρότητας» καθώς διεγείρει τα εθνικιστικά ένστικτα και πάθη, πως είναι «ένας πόλεμος δίχως τους πυροβολισμούς». Και αυτό ισχύει κυρίως για ποδόσφαιρο και ειδικά τους αγώνες της τελικής φάσης του Παγκόσμιου Κυπέλλου.

Σύμφωνα, ωστόσο, με τον Σάιμον Κούπερ που καλύπτει το Μουντιάλ της Ρωσίας για τους Financial Times, η θέση του Όργουελ δεν επιβεβαιώνεται από όλα όσα διαδραματίζονται από τις 14 Ιουνίου στα γήπεδα της Ρωσίας. Γιατί έως σήμερα ο βρετανός αθλητικογράφος δεν έγινε μάρτυρας των επεισοδίων που όλοι φοβόντουσαν ότι θα ξεσπούσαν μεταξύ των φιλάθλων αντίπαλων εθνικών ομάδων ούτε ρατσιστικών επιθέσεων αλλά συνάντησε κυρίως ανθρώπους από κάθε γωνιά τoυ κόσμου να βγάζουν selfie, να διασκεδάζουν όλοι μαζί αλλά και να διανυκτερεύουν σε τρένα, λεωφορεία και λοιπά μέσα μαζικής μεταφοράς ώστε να μεταβούν στις πόλεις διεξαγωγής των αγώνων.

Ακόμα και οπαδοί της Ρωσίας εντοπίστηκαν, μας πληροφορεί ο Κούπερ, να τραγουδούν μαζί με Ουκρανούς, ενέργεια που πριν από μερικές εβδομάδες, μπορεί να είχε ως αποτέλεσμα έως και τη σύλληψή τους. Αποτελεί επίσης γεγονός, επισημαίνει ο Βρετανός, ότι οι αστέρες του ποδοσφαίρου είναι πραγματικά παγκόσμιοι. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο, για παράδειγμα, έχει 122 εκατομμύρια followers στο Twitter (την ώρα που η Πορτογαλία έχει 10 εκατομμύρια κατοίκους) διάσπαρτους ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες και φτωχές γωνίες του κόσμου.

Κάποιες απόπειρες πολιτικοποίησης αυτού του φεστιβάλ περισσότερο του κοσμοπολιτισμού παρά του εθνικισμού και του μίσους, σύμφωνα με τον Κούπερ, σημειώθηκαν: οι παίκτες της εθνικής ομάδας της Ελβετίας Γκρανίτ Τζάκα και Τζερντάν Σακίρι σχημάτισαν με τα χέρια τους τον διπλό αλβανικό αετό αφότου σκόραραν κατά της Σερβίας, ο προπονητής των Σέρβων Μλάντεν Κρίσταϊτς δήλωσε πως γερμανός διαιτητής του αγώνα Σερβίας -Ελβετίας θα πρέπει να δικαστεί στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, ο ηγέτης των Τσετσένων Ραμζάν Καντίροφ πρόσφερε την τσετσενική υπηκοότητα στον Μοχάμεντ Σαλάχ, ο εκπρόσωπος του ακροδεξιού και ξενοφοβικού κόμματος Εναλλακτική για τη Γερμανία δήλωσε πως  ονειρεύεται μια εθνική ομάδα ποδοσφαίρου που θα είναι «πραγματικά γερμανική».

Εκτός των γηπέδων, καταλήγει ο Κούπερ, «οι εθνικιστές ζουν τη στιγμή τους». Γιατί εάν όντως η πολιτική αντιπαράθεση σήμερα, είναι μεταξύ «πατριωτών» και «υποστηρικτών της παγκοσμιοποίησης», όπως είχε δηλώσει κατά το παρελθόν η Μαρίν Λεπέν, οι «πατριώτες» της κυριαρχούν, είτε πρόκειται για τον Τραμπ στις ΗΠΑ και τους υποστηρικτές του Brexit στη Βρετανία είτε για τον Πούτιν στη Ρωσία και τον Ερντογάν στην Τουρκία.  «Αλλά το παγκόσμιο κύπελλο μας υπενθυμίζει ότι πολλά από τα χαρακτηριστικά της παγκοσμιοποίησης είναι πραγματικά ιδιαίτερα δημοφιλή».

Προς το παρόν στα γήπεδα της Ρωσίας η παγκοσμιοποίηση προηγείται με σκορ 1-0 στον αγώνα κατά του εθνικισμού. Φωτογραφία: Shutterstock