Η σφαγή στο Λας Βέγκας «κρύβει δύο αλήθειες. Δεν τις αποκαλύπτει γιατί ήδη τις γνωρίζαμε». Ετσι ξεκινά το σχόλιό του ο βετεράνος αμερικανός δημοσιογράφος Τζέιμς Φάλοους στο περιοδικό The Atlantic. Η πρώτη αλήθεια κατά τον Φάλοους, είναι ότι οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να βάλουν ένα τέλος σε τέτοιου είδους επιθέσεις. Αντίθετα αυτές θα συνεχίσουν, γιατί μόνο στην Αμερική τέτοια γεγονότα συμβαίνουν με αυτή τη συχνότητα και κανονικότητα.

Μετά τη σφαγή του Πορτ Αρθουρ στην Αυστραλία το 1996 (όταν ένας 28χρονος σκότωσε 34 άτομα και τραυμάτισε άλλα 23) η συντηρητική κυβέρνηση του Σίδνεϊ αποφάσισε να προχωρήσει σε μία ριζική μεταρρύθμιση της νομοθεσίας για τα όπλα και από τότε κανένα άλλο αιματηρό επεισόδιο αυτής της κλίμακας – ούτε καν συγκρίσιμο – δεν συνέβη. Το ίδιο και στη Βρετανία. Μετά το μακελειό στο Ντανμπλέιν το 1996, όταν ένας οπλισμένος άνδρας σκότωσε 16 παιδιά και έναν δάσκαλο προτού ο ίδιος αυτοκτονήσει, η βρετανική κυβέρνηση άλλαξε τη νομοθεσία για την οπλοκατοχή και αυτό λειτούργησε. Με παρόμοιο τρόπο αντέδρασε και η Νορβηγία μετά το μακελειό που προκάλεσε ο ακροδεξιός Αντερς Μπρέιβικ το 2011.

Ατομα με ψυχικές διαταραχές ή απλώς που μισούν τους άλλους και θέλουν να τους κάνουν κακό υπάρχουν παντού, σε όλες τις χώρες. Ομως καμία άλλη κοινωνία δεν αφήνει χωρίς απάντηση τέτοιου είδους σφαγές. Ολος ο πλανήτης γνωρίζει αυτό το χαρακτηριστικό των ΗΠΑ. «Είναι η χειρότερη πλευρά της εθνικής μας ταυτότητας» σχολιάζει ο αμερικανός δημοσιογράφος. Κανένας περιορισμός και καμία απαγόρευση δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο να συμβούν τέτοια γεγονότα, αλλά η συντονισμένη προσπάθεια των κρατών μπορεί να τα περιορίσει.

Η άλλη σκοτεινή αλήθεια που προκύπτει αλλά δεν ομολογείται αφορά την ταυτότητα του δράστη. Για την ακρίβεια, αναφέρει ο Φάλοους, αφορά τη διαχείριση της ταυτότητας του δράστη από τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς. Στην περίπτωση του Βέγκας η ταυτότητά του δεν προκάλεσε κάποια αντίδραση, αλλά αυτό εξηγείται απλώς από το γεγονός ότι πρόκειται για έναν λευκό με όνομα που δεν ακούγεται «ξένο».

Αν ο δράστης δεν ήταν λευκός με ένα «κανονικό» όνομα, η αιτία του εγκλήματος δεν θα αποδιδόταν στη «διαταραγμένη ψυχή» του δράστη. Αν το όνομά του ήταν Αραβικό, θα επρόκειτο για ένα νέο επεισόδιο ισλαμιστικής τρομοκρατίας. Αν ήταν Μεξικανός το γεγονός θα αναδείκνυε τους κινδύνους που αντιπροσωπεύει για την ασφάλεια των ΗΠΑ η παράνομη μετανάστευση και αν ήταν παράνομος μετανάστης, από πολλές πλευρές θα ακούγονται πύρινοι λόγοι για την ανάγκη να παταχθεί αμείλικτα το φαινόμενο. «Και αν ήταν μαύρος τρέμω και μόνο στη σκέψη των συνεπειών. Αυτοί είμαστε. Εκτός και αν αποφασίσουμε να αλλάξουμε» καταλήγει ο Φάλοους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News