Αυτά τα ντέρμπι, Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός, έχουν τον δικό τους Θεό. Δεν μοιάζουν με κανένα άλλο παιχνίδι. Η βαθμολογική συγκυρία, η αγωνιστική κατάσταση των δυο ομάδων, τα μπάτζετ, οι απουσίες τους, δεν παίζουν (σχεδόν) κανένα ρόλο. Μόλις ο διαιτητής σφυρίξει για την έναρξη του ματς, όλα αρχίζουν από το μηδέν. Ακόμη κι όταν στη μια πλευρά αγωνίζονται μερικοί από τους πιο ακριβοπληρωμένους «αστέρες» του Πρωταθλήματος και στην απέναντι, κάμποσοι πρωτοετείς της Σούπερ Λιγκ. Οπως χθες (Κυριακή) στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης».

Ο Παναθηναϊκός έκανε το χειρότερό του παιχνίδι από την αρχή της σεζόν – το παραδέχτηκε με γενναιότητα στο τέλος ο προπονητής του, Γιώργος Δώνης. Κι όμως, έφτασε μια ανάσα από ένα ιστορικό «διπλό» επειδή οι «ήρωες της βραδιάς» φορούσαν πράσινα. Ο Κάτσε, που πέτυχε ένα απίθανο γκολ (είχε 18 ολόκληρους μήνες να σκοράρει). Ο Ινσούα και ο Κολοβέτσιος, που ήταν απροσπέλαστοι στην άμυνα. Και οι δυο τερματοφύλακες. Οι δυο τερματοφύλακες της ίδιας ομάδας – αυτό είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Ιδίως ο Κότσαρης, στην πρώτη του εμφάνιση, άντεξε στον… βομβαρδισμό του Ολυμπιακού και πραγματοποίησε μια απόκρουση για highlight (σε εκτέλεση φάουλ του Χριστοδουλόπουλου).

Οποιος παρακολουθούσε το ματς από τα ορεινά του γηπέδου, είχε καλύτερη θέα προς την αυταπάρνηση και την πειθαρχία που επέδειξαν οι παίκτες του Παναθηναϊκού, που έβγαιναν σχεδόν πάντα πρώτοι στην μπάλα, όταν αμύνονταν, κρατώντας τις θέσεις τους στον αγωνιστικό χώρο σαν στρατιωτάκια. Αυτό, πάλι, συμβαίνει συχνά στο ποδόσφαιρο: η μαχητικότητα και η προσήλωση στο πλάνο του προπονητή είναι γνώρισμα των πιο μικρότερων, σε ηλικία, αθλητών. Οι «φτασμένοι» έχουν πολύ λιγότερα να αποδείξουν.

Τα παιδιά που διψούν για διάκριση και δεν έχουν άγχος για το αποτέλεσμα (επειδή οι περισσότεροι τους θεωρούν χαμένους «από χέρι»), είναι πάντοτε κακός μπελάς για τους αντιπάλους τους. Οι άλλοι, οι υποχρεωμένοι να νικήσουν, παίζουν με ένα βάρος στα πόδια: το φόβο μήπως κάνουν κάποιο λάθος. Είναι ο κυριότερος λόγος που, στο 1/3 του Πρωταθλήματος, οι «μικροί» του Παναθηναϊκού έχουν κατακτήσει (στο χορτάρι) πιο πολλούς βαθμούς απ’ όσους η πρωταθλήτρια ΑΕΚ και ο επίδοξος πρωταθλητής Ολυμπιακός. Εάν δεν υπήρχε η ποινή των -6, η βαθμολογία θα ήταν: Παναθηναϊκός 21, Ολυμπιακός 20, ΑΕΚ 17.

Στο ντέρμπι, το «Τριφύλλι» είχε με το μέρος του και την τύχη. Κυρίως, όμως, το βοήθησε ένα δομικό πρόβλημα του Ολυμπιακού: η χρόνια αδυναμία του να μετατρέπει σε γκολ τις ευκαιρίες που παράγει. Στο ματς με τον ΠΑΟΚ, στο ίδιο γήπεδο, οι «ερυθρόλευκοι» είχαν δημιουργήσει 23 τελικές προσπάθειες, όμως έχασαν από τον αντίπαλό τους, που έκανε μόλις τέσσερις. Και χθες, έφτασαν τις 21 (έναντι τριών του Παναθηναϊκού), αλλά πάλι δεν νίκησαν. Το λάθος (φαίνεται να) είναι κατασκευαστικό. Χασάν, Γκερέρο, Ποντένσε, Φορτούνης, Χριστοδουλόπουλος, Ναουέλ και Νάτχο είναι εξαιρετικοί μπαλαδόροι. Κανείς τους, όμως, δεν είναι «γκολτζής». Μόνον ο Μάνος αφίχθη στον Πειραιά με καλό βιογραφικό στο σκοράρισμα, αλλά «τα έβαζε» στη Φούτμπολ Λιγκ.

Τι πρέπει να κάνει γι’ αυτό ο Πέδρο Μαρτίνς; Πάντως, όχι αυτό που σκέφτηκε χθες. Για να «χωρέσει» στην αρχική ενδεκάδα τον Νάτχο και τον Φορτούνη μαζί, έβαλε τον αρχηγό του Ολυμπιακού να παίξει στην αριστερή πτέρυγα της επίθεσης. Θα έπρεπε να του έχουν πει, ότι το δοκίμασαν κι άλλοι πριν απ’ αυτόν: οι συμπατριώτες του, Μάρκο Σίλβα και Πάουλο Μπέντο. Το πείραμα, όμως, απέτυχε παταγωδώς. Ο Φορτούνης δεν είχε καταφέρει να διακριθεί στην άκρη του γηπέδου – τι θα άλλαζε τώρα; Απολύτως τίποτα. Ωσπου να επιστρέψει στη φυσική του θέση, η ομάδα του έχασε το χρόνο της. Κι όταν ο Κώστας ξανάγινε «δεκάρι», ο Ολυμπιακός είχε χάσει την υπομονή του. Κατέληξε να παίζει με αμέτρητες σέντρες και επιθετικό «δίδυμο» τον Σισέ και τον Μάνο…

Ας μην ξεχνάμε ότι ο (νέος) Ολυμπιακός είναι ομάδα μόλις πέντε μηνών. Ο Μαρτίνς ακόμη ψάχνει πράγματα – και μπορεί να τα βρει στην πορεία. Αρκεί, βεβαίως, να του δοθεί το χρονικό περιθώριο. Οι έντονες αποδοκιμασίες που ακούστηκαν χθες, για τον ίδιο αλλά και για τους παίκτες του, ήρθαν να μας θυμίσουν ότι, στην Ελλάδα, τέτοιες… πολυτέλειες δεν είναι διόλου αυτονόητες για τους προπονητές.

Η μεγάλη διαφορά του Δώνη από τον Μαρτίνς είναι ότι ο Δώνης δουλεύει με τους χαρισματικούς πιτσιρικάδες του χωρίς την παραμικρή πίεση, επειδή κανείς δεν περιμένει μεγαλεία από τον σημερινό, μνημονιακό Παναθηναϊκό. Είναι τυχερός, μέσα στην ατυχία της οικονομικής στενότητας της ομάδας του. Ενώ τον Μαρτίνς, τον τρώει το άγχος της κλεψύδρας που αδειάζει. Στον Ολυμπιακό, η κατάκτηση του Πρωταθλήματος είναι απόλυτη προτεραιότητα. Και ο χρόνος που θα έχει στη διάθεσή του ο Πορτογάλος για να φτιάξει ομάδα, εξαρτάται από τα αποτελέσματα.

Λόγω του στρες, προφανώς, ο Μαρτίνς έχει αρχίσει να υιοθετεί το αφήγημα των (ξένων) διαιτητών που αδικούν τον Ολυμπιακό, ως μέλη μιας διεθνούς συνωμοσίας την οποία εξυφαίνουν οι τρεις (ξένοι) αρχιδιαιτητές και ο γενικός γραμματέας της UEFA, Θεόδωρος Θεοδωρίδης (γιος του Σάββα, αντιπροέδρου του συλλόγου). Οχι μόνο μετέτρεψε τη συνέντευξη Τύπου -μετά το ντέρμπι- σε διαδήλωση εναντίον του ελβετού ρέφερι, αλλά και υποστήριξε ότι στη φάση που το γόνατο του Νάτχο τραυματίζει στο κεφάλι τον τερματοφύλακα Διούδη και τον στέλνει στο νοσοκομείο, το γκολ του Χριστοδουλόπουλου στην ανυπεράσπιστη εστία έπρεπε να κατακυρωθεί! Μα, καλά, δεν είδε ότι το γήπεδο «πάγωσε»; Δεν άκουσε το ιπποτικό χειροκρότημα των θεατών προς τον αντίπαλο τερματοφύλακα; Τι μπορεί να πιστεύει ότι θα κερδίσει με τέτοιες δικαιολογίες;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News