Για κάθε προπονητή που απολύεται, υπάρχει ένα μοιραίο παιχνίδι. Ο τελευταίος κρίκος μιας αλυσίδας ανεπιτυχών αποτελεσμάτων που τον στέλνει σπίτι του. Για τον Ιγκορ Τούντορ, όμως, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν μια συνέντευξη Τύπου. Ο κροάτης έκανε τη λάθος δήλωση σε λάθος στιγμή. Πάνω στον πανικό του να υπερασπιστεί τη δουλειά του, έφαγε το κεφάλι του.

Η λάθος δήλωση -μετά την κυριακάτικη ήττα (2-1) από τον Πανθρακικό στην Κομοτηνή- ήταν: «Αυτός είναι ο ΠΑΟΚ, αυτοί είναι οι ποδοσφαιριστές του και αυτός είναι ο προπονητής. Ο Πέλκας και ο Μυστακίδης ήρθαν ως εικοστοί παίκτες στην αρχή της σεζόν και σήμερα ξεκίνησαν το παιχνίδι. Αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι οι δυο τους είναι ο Ιντέγιε και ο Φορτούνης, και μπορούν να αλλάξουν ένα παιχνίδι, κάνουμε λάθος».

Η λάθος στιγμή είναι η διαμάχη που έχει ξεσπάσει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Την ώρα που ο Ιβάν Σαββίδης και οι σύμμαχοί του (Παναθηναϊκός και ΑΕΚ) φωνάζουν ότι ο Μαρινάκης «κλέβει» τα Πρωταθλήματα, ο ίδιος ο προπονητής του προσυπογράφει το βασικό επιχείρημα του αντιπάλου: ότι σαρώνει τους τίτλους επειδή έχει την καλύτερη ομάδα. Στην πρώτη ευκαιρία -στην έκτακτη σύσκεψη της Λίγκας, την περασμένη Τρίτη- οι εκπρόσωποι του Ολυμπιακού επικαλέστηκαν αυτό το τεκμήριο ανωτερότητας που ο Τούντορ τους προσέφερε απλόχερα και ο μεγαλομέτοχος του ΠΑΟΚ απάντησε ακαριαία: «γι’ αυτό κι εγώ τον έδιωξα».

Δεν έχει ξαναγίνει, η είδηση της απόλυσης ενός προπονητή να κυκλοφορήσει πρώτα από χείλη αξιωματούχου αντίπαλου συλλόγου (του αντιπροέδρου του Ολυμπιακού, Σάββα Θεοδωρίδη). Κανείς δεν τον πίστεψε, βεβαίως. Ωσπου -την επομένη- ήρθε η επίσημη ανακοίνωση της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, στην οποία αναφέρονται ως λόγοι του διαζυγίου τα ανεπιτυχή αποτελέσματα και τα υποτιμητικά σχόλια (του Τούντορ) για την ποιότητα της ομάδας.

Ο Ιβάν Σαββίδης θέλει ν’ αγιάσει αλλά δεν τον αφήνουν. Φέτος είπε να πρωτοτυπήσει. Να μην αλλάξει προπονητή Μάρτη μήνα, όπως έκανε τις τρεις προηγούμενες σεζόν (με τον Δώνη, τον Στέφενς και τον Αναστασιάδη), αλλά να τον στηρίξει μέχρι τέλους. Αν και ο «Δικέφαλος του Βορρά» βρέθηκε 29 βαθμούς πίσω από τον Ολυμπιακό, 12 από την ΑΕΚ και επτά από τον Παναθηναϊκό, ο Σαββίδης έδιωξε τον τεχνικό διευθυντή (Αρνεσεν), τον πρόεδρο (Αγγελίδης) και τον υπεύθυνο του ποδοσφαιρικού τμήματος (Βεζυρτζής) και αντιστάθηκε στον… πειρασμό. Εδειξε πρωτοφανή εμπιστοσύνη στον 38χρονο κροάτη, όμως εκείνος τα θαλάσσωσε. Περισσότερο από την απειρία του, γι’ αυτό ευθύνεται ο χαρακτήρας του. Ο τρόπος με τον οποίο έχασε τον έλεγχο της ομάδας, και τελικώς τη δουλειά του, μοιάζει πολύ με την ιστορία του Ζοσέ Μουρίνιο στη δεύτερη θητεία του στην Τσέλσι.

Τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια είχαν φανεί το περασμένο καλοκαίρι. Στην προετοιμασία του ΠΑΟΚ, στην Ολλανδία, ο Τούντορ έδιωξε από την προπόνηση τον Λούκας Πέρεθ και τον Φακούντο Περέιρα, επειδή δεν φορούσαν επικαλαμίδες, και τους έριξε ένα γερό πρόστιμο. Πού είναι το παράξενο; Οτι δεν τις φορούσαν καμιά δεκαριά ακόμη… Αλλά μόνο αυτοί οι δυο είχαν εκδηλώσει τάσεις φυγής από την ομάδα. Φυσικά, αυτό το περιστατικό συζητήθηκε πολύ στα αποδυτήρια.

Παραμονή Δεκαπενταύγουστου, σε έναν φιλικό αγώνα του ΠΑΟΚ με τη Βέροια, ο Τούντορ κατσάδιασε τον νεαρό ποδοσφαιριστή Μυστακίδη, επειδή στο 90′ του ματς προσπάθησε να τελειώσει μια φάση μόνος του, ενώ θα μπορούσε να δώσει πάσα σε συμπαίκτη του. Αλλά δεν αντέδρασε με τον ίδιο τρόπο απέναντι σε άλλους, που έκαναν το ίδιο λάθος. Ηταν το δεύτερο κρούσμα «διαχωρισμού» και οι παίκτες άρχισαν να νιώθουν ότι ο προπονητής τους έχει συμπάθειες και αντιπάθειες στην ομάδα.

Ακολούθησαν αρκετά κρούσματα απειθαρχίας, εντός και εκτός γηπέδου. Ο Τούντορ τιμώρησε κάποιους -σιωπηρά- για τα νυχτοπερπατήματά τους. Αλλά με κάποιους άλλους έβγαινε τσάρκα σε μαγαζιά του κέντρου της Θεσσαλονίκης.

Το άγχος και η ανασφάλεια, όταν άρχισαν οι στραβές, αποδείχτηκε πως ήταν ο μεγαλύτερος αντίπαλός του. Εκανε τα πάντα για το αποτέλεσμα, θεωρώντας ότι αυτό θα τον κρατήσει στη θέση του. Ανακατεύοντας συνέχεια την τράπουλα, σε μια προσπάθεια να βρει το σχήμα που κερδίζει, θυσίασε την ηρεμία της ομάδας. Εκτός από τέσσερις πέντε παίκτες, όλοι οι υπόλοιποι ένιωθαν -και ήταν- αναλώσιμοι. Βασικοί τη μια εβδομάδα, στον πάγκο ή εκτός αποστολής την επόμενη.

Περισσότερο απ’ όλους, αυτή την ψυχοφθόρο διαδικασία του «μπες – βγες» την έζησε η πριμαντόνα της ομάδας, ο Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ. Το γυαλί ράγισε όταν τον έκανε αλλαγή στον αγώνα με την Καμπάλα. Ο βούλγαρος έφυγε από το γήπεδο με θλάση -και καλά- όμως μέσα σε 14 ημέρες έγινε περδίκι. Για να μη λείψει από το σπουδαίο ματς με την Ντόρτμουντ.

Μετά την ισοπαλία (0-0) με τον Παναιτωλικό, στην Τούμπα, έβγαλε -για πρώτη φορά- τους παίκτες του στη σέντρα: «Οποιος δεν μπορεί να αντέξει την πίεση, ας κάνει μπαλέτο ή ας παίξει στη Β’ Κατηγορία. Οταν κάποιοι έχουν μηδέν προσωπικότητα, δεν φταίει ο προπονητής». Φροντίζοντας -πάλι- να κάνει διακρίσεις, του στιλ «ο Τζιόλης είναι πρώτα άντρας και μετά ποδοσφαιριστής».

Εικοσιτέσσερις ώρες μετά, στο δείπνο που οργάνωσε η ΠΑΕ για… σύσφιξη σχέσεων στην ομάδα, ο Κλάους Αθανασιάδης έδειχνε σε συμπαίκτες του -στο κινητό του τηλέφωνο- μια φωτογραφία με… μπαλαρίνες και όλοι μαζί είχαν σκάσει στα γέλια. Ο Τούντορ το βρήκε χαριτωμένο. Δεν κατάλαβε τίποτα…

Και την περασμένη Κυριακή, μετά την επίμαχη δήλωσή του στην Κομοτηνή, τα αποδυτήρια του ΠΑΟΚ μύριζαν μπαρούτι. Ο κροάτης «κατάφερε» να ξενερώσει και τους ελάχιστους που εξακολουθούσαν να τον υποστηρίζουν.

Τις βλέπετε τις ομοιότητες; Τον Μουρίνιο τον «έφαγαν» οι παίκτες της Τσέλσι, όταν εκείνος έπαψε να τους υπερασπίζεται, προτιμώντας να μην τσαλακωθεί η αξιοπρέπειά του. Στις 8 Αυγούστου επιτέθηκε στην όμορφη γιατρό Εύα Καρνέϊρο, που ήταν πατριώτισσά του και δικός του άνθρωπος. Το unfair του έγινε θέμα στα αποδυτήρια. Στη διάρκεια της σεζόν, ο πορτογάλος ανακάτευε τη σύνθεση της ομάδας αφήνοντας στον πάγκο ή στην εξέδρα μεγάλα ονόματα, δείχνοντας στους οπαδούς (που τον στήριζαν) πως εκείνοι φταίνε για τα χάλια της ομάδας τους. Στις 14 Δεκεμβρίου, μετά την ήττα της Τσέλσι από τη Λέστερ του Ρανιέρι, ο Μουρίνιο έχασε εντελώς τον έλεγχο και κατηγόρησε τους παίκτες του για προδοσία: «Αισθάνομαι ότι έχει προδοθεί η δουλειά μου. Είναι δύσκολο να σκοράρεις, όταν έχεις παίκτες που δεν βρίσκονται στην καλύτερη φόρμα τους». Ηταν η μέρα που ο Αμπράμοβιτς πείστηκε πως έχει χαθεί η χημεία στα αποδυτήρια. Και τον απέλυσε.

Αυτό που συχνά λέγεται για κάποιους προπονητές, οι οποίοι δυσκολεύονται να πάρουν αποτελέσματα, ότι «έχασαν τα αποδυτήρια», δεν είναι απλώς μια φράση – κλισέ. Είναι ένα πραγματικό ποδοσφαιρικό φαινόμενο. Σημαίνει ότι ο προπονητής έχασε την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό των παικτών του. Τι θα πει αυτό; Ο άγγλος πρώην διεθνής επιθετικός, Γκάρι Οουεν, το έχει εξηγήσει ιδανικά: «Οπως σε κάθε άλλη εταιρεία, κάποιες φορές σκέφτεσαι ότι το αφεντικό δεν κάνει τη δουλειά σωστά. Ο Τύπος γράφει ότι οι ποδοσφαιριστές επίτηδες δεν παίζουν καλά, επειδή θέλουν να διώξουν τον προπονητή, όμως ποτέ δεν είναι έτσι. Στον αγωνιστικό χώρο φαίνεται ξεκάθαρα, το αν τους αρέσει ο προπονητής τους, αλλά δεν είναι κάτι που γίνεται συνειδητά από τους παίκτες. Από τότε που είσαι ένα αθώο επτάχρονο παιδί, όταν βγαίνεις στο γήπεδο προσπαθείς να σκοράρεις και να νικήσεις. Δεν υπάρχει ποδοσφαιριστής που θα βγει στο τερέν για να χάσει. Που θα σκεφτεί, «αφού δεν μου αρέσει ο προπονητής, σήμερα θα δώσω πάσα στον αντίπαλο». Αλλά, αν πραγματικά τον γουστάρεις και είσαι χαρούμενος στην ομάδα σου, θα παίξεις καλύτερα. Θα κάνεις τα πάντα για τον προπονητή σου».

Ο Τούντορ έφυγε γιατί ήταν άπειρος στη διαχείριση κρίσεων, άτυχος με τους τραυματισμούς (μέτρησε 31 θλάσεις σε επτά μήνες), δεν κατάφερε να χωρέσει στην ενδεκάδα τον πιο σπουδαίο παίκτη που πάτησε το πόδι του στην Τούμπα (Μπερμπάτοφ), είχε μόλις μία νίκη στα τελευταία έντεκα παιχνίδια, πειραματιζόταν διαρκώς, έδειχνε μια ανεξήγητη προκατάληψη απέναντι σε συγκεκριμένα πρόσωπα (π.χ. στον Κάτσε) και -παρά τα όσα έλεγε- η ομάδα δεν παρουσίαζε την παραμικρή βελτίωση.

Επίσης, επειδή ήρθε για να χτίσει με ορίζοντα τριετίας, όμως από την πρώτη στιγμή του ζητήθηκε επιτακτικά να κατακτήσει το Κύπελλο και να βγάλει την ομάδα στο Champions League. Επειδή επί τρεις μήνες ζητούσε ένα «δεκάρι» που ποτέ δεν ήρθε, και ενώ είχε συμφωνήσει με τον (τότε) τεχνικό διευθυντή για τη μετεγγραφή δεξιού οπισθοφύλακα, την «έκοψε» ένας διοικητικός παράγοντας.

Αλλά -πάνω απ’ όλα- έφυγε γιατί δεν σεβάστηκε κανέναν: τον Αρνεσεν που του έδωσε αυτή την ευκαιρία, τους (όποιους) παίκτες τον στήριξαν μέχρι τέλους, τον ίδιο τον Σαββίδη που ξεπέρασε τον εαυτό του και τον εμπιστεύτηκε. Τον κώδικα της αρμονικής συνεργασίας που διέπει το ποδόσφαιρο και όλα τα ομαδικά σπορ.

Ο Τούντορ ήταν ο τελευταίος της τριανδρίας (με Αρνεσεν και Αγγελίδη) που είχε αναλάβει την εφαρμογή του περίφημου τριετούς πλάνου. Το σχέδιο άντεξε μόλις 266 ημέρες. Πάντα αυτό γίνεται στον ΠΑΟΚ, επί Σαββίδη. Η έναρξη κάθε αγωνιστικής σεζόν είναι η απαρχή ενός νέου project. Ακριβότερου από το προηγούμενο, που καταλήγει να είναι και πιο αποτυχημένο. Το 2012-2013, ο ΠΑΟΚ τερμάτισε δεύτερος. Το 2013-2014, στην τρίτη θέση μετά τη διαδικασία των play-off. Το 2014-2015, πέμπτος (ενώ στο Κύπελλο αποκλείστηκε από τη φάση των Ομίλων). Σήμερα, βρίσκεται έναν βαθμό πάνω από τον Πανιώνιο, που το καλοκαίρι δεν μπορούσε να εξασφαλίσει άδεια συμμετοχής στο Πρωτάθλημα. Αν στον ΠΑΟΚ πιστέψουν πως για όλα έφταιγε ο Τούντορ, το «κάθε πέρυσι και καλύτερα» θα διαιωνίζεται.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News