Η Νιούελς Ολντ Μπόις είναι, ουσιαστικά, η ομάδα στην οποία έγραψε τον επίλογο της θρυλικής του καριέρας πριν από 25 χρόνια. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν προετοιμασμένος για μια θερμή υποδοχή, έστω κι αν την επισκεπτόταν ως αντίπαλος – προπονητής της Χιμνάσια Λα Πλάτα από τον περασμένο Σεπτέμβριο. Αλλά αυτό που αντίκρισε στο γήπεδο, ξεπερνούσε κάθε φαντασία.

Οι εξέδρες ήταν γεμάτες με φωτογραφίες του. Κατά την είσοδό του στον αγωνιστικό χώρο οι θεατές τον αποθέωσαν με όλη τη δύναμη της φωνής τους. Παντού κρέμονταν πανό με τη μορφή του. Η διοίκηση του χάρισε ένα πορτρέτο του. Κι όταν κατευθύνθηκε προς τον πάγκο των φιλοξενούμενων, δοκίμασε τη μεγαλύτερη έκπληξη απ’ όλες. Ακριβώς δίπλα τον περίμενε μια πολυτελής πολυθρόνα με κόκκινη ταπετσαρία. Ο θρόνος της αιώνιας λατρείας. Ο προπονητής των γηπεδούχων πήρε μια καρέκλα και κάθισε κοντά του.

Ολα αυτά συνέβησαν σήμερα, ξημερώματα της 30ης Οκτωβρίου (στην Ελλάδα), καθώς χάραζε η μέρα που ο «Πίμπε ντ’ όρο», η πιο αντιφατική και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που γνώρισαν τα γήπεδα, είδε το πρώτο φως της ζωής, πριν από 59 χρόνια. Οι εικόνες έκαναν, αμέσως, τον γύρο του Κόσμου. Γιατί είναι πρωτοφανείς. Αλλά και πειστήρια της αποτυχίας του Μαραντόνα να καταστρέψει τον μύθο του, όσο κι αν ο ίδιος το προσπάθησε με χίλιους δυό τρόπους.

Από τον Μάρτιο του 1991 (που βρέθηκε θετικός σε χρήση κοκαΐνης, ως παίκτης της Νάπολι) μέχρι σήμερα, η ζωή του ήταν γεμάτη «σκιές»: ουσίες, αλκοόλ, συναλλαγές με τον υπόκοσμο, γυναίκες και εξώγαμα παιδιά που απαρνήθηκε, χυδαιότητες, ακραία πάθη. Δράμα και κωμωδία μαζί. Η παρουσία του στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας (2018) προκάλεσε τη λύπηση ακόμη και όσων τον αντιπαθούν. Τον έπαιρνε ο ύπνος στο κάθισμά του, ξαφνικά ξυπνούσε και έκανε θεατρινισμούς ή άσεμνες χειρονομίες χωρίς κανέναν προφανή λόγο, ύστερα δεν μπορούσε να σηκωθεί όρθιος και υποβασταζόταν για να περπατήσει. Κατάντια! Αλλά αυτός είναι, ταυτοχρόνως, και ο θρίαμβός του. Σχεδόν τρεις δεκαετίες άσωτου βίου, αυτοκαταστροφής και γελοιοποίησης δεν ήταν αρκετές για να διαγράψουν από τις μνήμες των φιλάθλων τα 15 χρόνια ποδοσφαιρικής μαγείας που τους χάρισε, ούτε την εμβληματική του προσωπικότητα.

Ιδίως αυτή. Ακόμη κι αν ο «Ντιεγκίτο» δεν είναι ο κορυφαίος παίκτης όλων των εποχών, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως άλλον τέτοιο ηγέτη δεν γνώρισαν τα γήπεδα. Κατέκτησε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο (1986) «μόνος του», με την ευφυΐα και την πονηριά του, και τέσσερα χρόνια αργότερα οδήγησε την Αργεντινή στον τελικό. Στο μεταξύ, άλλαξε τη μοίρα ενός συλλόγου. Το 1987 η Νάπολι σήκωσε το πρώτο «Σκουντέτο» στην ιστορία της, μαζί με το Κύπελλο Ιταλίας. Εγινε η πρώτη ομάδα του ιταλικού Νότου που κατέκτησε το «νταμπλ» – μέχρι τότε μόνον η Γιουβέντους, η Ιντερ και η Τορίνο το είχαν καταφέρει.

Επί των ημερών του, η Νάπολι κατέκτησε το πρώτο της ευρωπαϊκό τρόπαιο, το Κύπελλο UEFA (το 1989, νικώντας σε διπλό τελικό την Στουτγκάρδη), άλλο ένα Πρωτάθλημα (1990) και ένα Σούπερ Καπ Ιταλίας. Εκείνη την εποχή, ένα στα τέσσερια αγόρια των ναπολιτάνικων οικογενειών έπαιρνε το όνομα του Ντιέγκο. Και στον τοίχο του κεντρικού νεκροταφείου της πόλης κάποιοι είχαν γράψει με μπογιά τη φράση: «Δεν φαντάζεστε τι χάνετε!». Αναφερόταν στους νεκρούς, που δεν μπορούσαν να απολαύσουν τις υπέροχες παραστάσεις του Μαραντόνα.

Ενα αστραφτερό διαμάντι βουτηγμένο στη λάσπη. Αυτό είναι ο «Ντιεγκίτο». Το «Χέρι του Θεού» και το «Γκολ του αιώνα», μαζί. Υπερασπιστής των αδυνάτων, αλλά και ομοτράπεζος της Μαφίας. Ενας «παρτάκιας», δούλος των απολαύσεων, που την ίδια ώρα δεν δίσταζε να βάλει τα «χρυσά» του πόδια σε ένα γήπεδο γεμάτο λακκούβες, για χάρη ενός παιδιού που έπρεπε να χειρουργηθεί.

Τον περιέγραψε θαυμάσια σε συνέντευξή του (Contra, 11 Οκτωβρίου 2019, Θοδωρής Δημητρόπουλος) ο Ασιφ Καπάντια, ο οσκαρικός ντοκιμαντερίστας που αποτύπωσε τη ζωή του στη μεγάλη οθόνη («Diego Maradona»): «… Είναι ήρωας, είναι αντιήρωας. Είναι άγγελος, είναι διάβολος. Είναι ιδιοφυΐα, είναι απατεώνας. Είναι Ντιέγκο, είναι Μαραντόνα. Ολα αυτά, όλες οι αντιθέσεις. Δεν ξέρεις ποτέ τι επικρατεί. Είναι και τα δύο, και πολλές φορές είναι και τα δύο την ίδια ακριβώς στιγμή. Οταν βλέπω το αρχειακό υλικό στην ταινία, βλέπω κάποιον που νέος έχει καλή καρδιά, είναι ένας πολύ καλός τύπος, αλλά κάπου στη διαδρομή αυτός ο χαρακτήρας σκληραίνει και χάνεται, γίνεται κάποιος άλλος. Το βλέπω στα μάτια του όταν κοιτάζω το πρόσωπό του. Είναι δυστυχισμένος. Αλλά υπήρχε μια στιγμή που ήταν γεμάτος ζωή, χαρά και αθωότητα. Κάτι έγινε, δεν ξέρω αν είχε να κάνει μόνο με την επιτυχία και τη φήμη, αλλά ειδικά γι’ αυτόν κάτι εμφανώς αλλάζει. Το φως σβήνει».

Στα τρία του πρώτα ματς στον πάγκο, τον Σεπτέμβριο, η Χιμνάσια μέτρησε ισάριθμες ήττες. Στην τρίτη από αυτές, αμέσως μετά το σφύριγμα της λήξης, ο Μαραντόνα ξέσπασε σε δάκρυα την ώρα που κατευθυνόταν προς την εξέδρα των οργανωμένων οπαδών για να ζητήσει συγγνώμη. Κι όταν, στις αρχές του μήνα, η ομάδα του νίκησε (4-2) τη Γοδόι Κρουζ, ο «Ντιεγκίτο» το γιόρτασε με χορό στα αποδυτήρια. Πάντα υπερβολικός. Ακόμη και τώρα, που μπαίνει στα 60, τον κινεί η ψυχή, όχι το μυαλό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News