Ακόμα κι αν δεν έχεις καρδιοχτυπήσει ποτέ σου μέχρι να ανέβει στο βάθρο για να πανηγυρίσει άλλη μια νίκη του, ακόμα κι αν μόνο έχεις χρησιμοποιήσει το κλισέ «μόνο εγώ κι ο Μιχαλάκης οδηγούμε έτσι», χωρίς να τον γνωρίζεις καλά, σίγουρα ξέρεις τι του έχει συμβεί.

Η ιστορία του απασχόλησε τα μίντια σε ολόκληρο τον πλανήτη, όπως θα συνέβαινε για κάθε σταρ που οι πολυάριθμοι οπαδοί του παραληρούν και μόνο στην ύπαρξή του: ήταν 29 Δεκεμβρίου 2013 όταν ο επτάκις παγκόσμιος πρωταθλητής της Φόρμουλα 1, Μίχαελ Σουμάχερ, είχε ένα τραγικό ατύχημα, κάνοντας σκι στις Αλπεις. Η συνέχεια γράφτηκε μέσα από άπειρα τηλεοπτικά και φωτογραφικά καρέ με αποκλειστικό πλάνο το πρόσωπό του, ενώ δισεκατομμύρια δάχτυλα, σε όλον τον κόσμο, πληκτρολόγησαν άπειρες φορές το όνομά του εξιστορώντας τι του είχε συμβεί.

Εκείνος, όμως, δεν μπορούσε να τα δει και να τα διαβάσει επειδή είχε πέσει σε κώμα και παρέμεινε για επτά μήνες σε κλινική για να σταθεροποιηθεί η κατάστασή του. Από τον Σεπτέμβριο του 2014 και μετά πήρε εξιτήριο και οδηγήθηκε στο σπίτι του, έχοντας ανακτήσει τις αισθήσεις του, σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο, που στοίχισε 10 εκ. ευρώ. Τουλάχιστον, όπως μάθαμε, από αυτά που ειπώθηκαν επίσημα: από θεράποντες ιατρούς, αλλά και από την οικογένειά του, δίχως να μπορούμε να γνωρίζουμε περισσότερες λεπτομέρειες.

Είναι γεγονός ότι όλες οι πληροφορίες για την κατάσταση της υγείας του δίνονται με το σταγονόμετρο και η όλη διαδικασία θυμίζει το μαρτύριο της σταγόνας. Η φράου Σαμπίν Κεμ, η εκπρόσωπός του, θυμίζει ψάρι στο τηγάνι και δεν λέει και πολλά για το πώς πηγαίνει η υγεία τού «Σούμι». Καλά, η εν λόγω είναι -να με συμπαθάτε- και λίγο μπιτς – και δεν εννοώ «παραλία». Και βραστά αβγά να της βάλεις κάτω από τις μασχάλες δεν πρόκειται να σου πει τίποτε, εάν δεν θέλει. Αυτή είναι μια τακτική που κανείς από όσους έχουμε περάσει από τον χώρο του ειδικού Τύπου, του Αυτοκινήτου, μπόρεσε ποτέ να καταλάβει. Δεν θέλει να μας δώσει ελπίδες ή δεν υπάρχει, όντως, κάτι να μας πει; Πάμπολλες οι ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις για την υγεία τού αγαπημένου πιλότου μονοθεσίων, οι οποίες -κάποιες φορές- έγιναν αβάσιμες βεβαιότητες και γέμισαν με «καυσαέρια» τις ζωές μας. Πολλοί ήταν εκείνοι που έγραψαν, μόνο και μόνο για να πουλήσουν, «Ο Σουμάχερ πέθανε» και να τα «RIP, Schumi» σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με ακόμα περισσότερους δημοσιογράφους να αναμεταδίδουν -δίχως διασταύρωση- την είδηση, πέφτοντας θύματα άλλης μιας hoax παπάτζας που γέννησε κάποιος (ανώμαλος) εγκέφαλος.

Το απόγευμα της Πέμπτης, όμως, η είδηση που κυκλοφόρησε είναι αληθινή, εκτός κι αν το BBC έπεσε θύμα χακαρίσματος. Εκεί μίλησε ο Ρος Μπρον -τεχνικός διευθυντής τής ομάδας τής Ferrari, τη χρυσή περίοδο που η «Σκουντερία» ήταν η αδιαμφισβήτητη βασίλισσα στο άθλημα- και, βασικά, επιστήθιος φίλος του Σουμάχερ. Και όχι μόνο επειδή μαζί πανηγύρισαν 6 Πρωταθλήματα Κατασκευαστών και 5 Οδηγών, αλλά επειδή από την πρώτη στιγμή που γνωρίστηκαν «κόλλησαν» τα χνώτα τους. «Υπάρχουν ενθαρρυντικές ενδείξεις ότι καλυτερεύει η υγεία του και προσευχόμαστε κάθε μέρα, όλοι μας, να συνεχίσουμε να βλέπουμε περισσότερες. Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι υπάρχει μεγάλη φημολογία για την κατάστασή του, με τα περισσότερα απ’ όσα ακούγονται να είναι εσφαλμένα. Εμείς, απλώς, ελπίζουμε και προσευχόμαστε κάθε μέρα να δούμε περαιτέρω βελτίωση», ήταν οι προσεκτικά επιλεγμένες λέξεις που χρησιμοποίησε ο Βρετανός στα λόγια του.

Ετσι, παρά τα δημοσιεύματα που, κατά καιρούς, μας στέλνουν να ετοιμάζουμε κόλλυβα για τον Μίχαελ, οι ελπίδες φτερουγίζουν ξανά. Η αίσθηση που μετέφερε ο Ρον κερνάει σφηνάκι αισιοδοξίας ότι ο γερμανός πολυπρωταθλητής θα μπορέσει να σταθεί ξανά στα πόδια του, ότι ίσως μια μέρα να μπορέσει να ζήσει ξανά μια φυσιολογική ζωή. Μακριά από μονοθέσια και, εννοείται, χιονοπέδιλα του σκι.

Αν, πέρα από τις νίκες που έχει σημειώσει, μπόρεσες ποτέ να δεις τη σπίθα στα μάτια του, θα θυμάσαι για πάντα ότι είναι πολεμιστής – πέρα και έξω από κάθε ανόητο, δημοσιογραφικό κλισέ. «Εγώ προχωρώ με το δόγμα τού πεπρωμένου. Δεν μπορώ να μην κάνω κάποια πράγματα, από τον φόβο πως μπορεί να πάθω κάτι. Αν είναι να μου συμβεί, τότε ίσως είναι γραφτό μου», έλεγε, πάντα, ο «Μιχαλάκης». Αυτό ήταν ένα δόγμα-φυλακτό από τα λίγα που κουβαλούσε πάντα μέσα στην καρδιά του, θυμίζοντάς μας πως είναι γεννημένος για να ζει τη ζωή κάθε λεπτό και πάντα στα άκρα. Οτι θα σφίξει τα δόντια και θα αντεπιτεθεί στους τελευταίους γύρους, όσο σκατά κι αν είχε πάει, μέχρι εκείνη τη στιγμή, η κούρσα. Αυτό ελπίζουμε και τώρα, να μην είναι γραφτό και πεπρωμένο του, να κάνει μία «μπραφ» και να προσπεράσει – είτε από την εσωτερική, είτε από την εξωτερική- συνεχίζοντας να το παλεύει μέχρι τέλους, μέχρι να πέσει η καρό σημαία του τερματισμού – και να είναι, ξανά, νικητής.

Οπως έκανε, δηλαδή, αυτός ο «μικρός, γρήγορος σατανάς», σε όλη του την καριέρα. Και, βασικά, σε όλη του τη ζωή…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News