Πολλές αναλύσεις είδαν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες με την ευκαιρία της συμπλήρωσης ενός έτους από τη δολοφονία του ιρανού στρατηγού Κασέμ Σουλεϊμανί, στις 3 Ιανουαρίου 2020, στη Βαγδάτη. Μάλιστα η συγκυρία της έντασης στη Μέση Ανατολή, ιδίως σε ό,τι έχει να κάνει με τον Περσικό Κόλπο, το Ιράν και τις αμερικανικές προσπάθειες περιφερειακού ελέγχου, στρατιωτικές και μη, δίνει το κατάλληλο φόντο στην επέτειο.

Καθώς ο Σουλεϊμανί εξοντώθηκε από drone, η υπόθεσή του δεν έχει εξιχνιαστεί, ούτε ως προς το «ποιος ακριβώς» ούτε ως προς το «γιατί τότε». Εκείνος υπήρξε εξέχουσα προσωπικότητα της ιρανικής νομενκλατούρας, ωστόσο δεν ήταν θεωρητικός και άκαπνος – κάθε άλλο. Η τελευταία συνεισφορά του στο ιρανικό πολιτικό σύστημα ήταν η εν μέσω του συριακού εμφυλίου πολέμου στήριξη του καθεστώτος του προέδρου Μπασάρ αλ-Ασαντ, μισητού προσώπου και για τους Αμερικανούς και για τους Ευρωπαίους και για τους Τούρκους και για τους τζιχαντιστές.

Οι μουλάδες της Τεχεράνης φιλοτεχνούν τώρα την αγιογραφία του Σουλεϊμανί, παρουσιάζοντάς τον σαν μάρτυρα του σιιτικού σκοπού και σαν απαράμιλλο πρότυπο των «Φρουρών της Επανάστασης».

Ωστόσο η διεθνής συζήτηση αφορά το κατά πόσον ο δραματικός θάνατος του Σουλεϊμανί μετέβαλε δραματικά και τις συνθήκες στο πεδίο των ανταγωνισμών στη Μέση Ανατολή.

Κάποιοι αναλυτές πιστεύουν ότι στον χρόνο που πέρασε ο αμερικανικός και ισραηλινός άξονας δεν κατάφερε και πολλά σε επίπεδο αποτροπής, ενώ κάποιοι άλλοι έχουν την ακριβώς αντίθετη άποψη. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, διότι δεν είναι δυνατόν μία χώρα με τις γεωπολιτικές (και θεολογικές) φιλοδοξίες του Ιράν να εξαρτάται από ένα και μόνο πρόσωπο, όσο ισχυρό και ικανό και αν είναι. Αλήθεια, επίσης, είναι ότι και στην περίπτωση του Σουλεϊμανί ισχύουν συγχρόνως τόσο ο κανόνας τού «ουδείς αναντικατάστατος» όσο και οι εξαιρέσεις αυτού του κανόνα…

Ομως ένα άρθρο στο Newlines Magazine, υπογεγραμμένο από την ιρακινή δημοσιολόγο (στις ΗΠΑ) Ράσα αλ-Κουίντι, δείχνει την «κοινή μοίρα των τυράννων», όπως διατείνεται. Η Ράσα, αφού πρώτα ομολογεί ότι όταν άκουσε την είδηση της φονικής επίθεσης στον Σουλεϊμανί δεν την πίστεψε, επειδή κάθε τύραννος επιβάλλει στο μυαλό των ανθρώπων την αθανασία του, όπως λέει, κατόπιν συγκρίνει τον ιρανό στρατηγό με τον αλήστου μνήμης ιρακινό δικτάτορα του Μπάαθ, τον Σαντάμ Χουσέιν. Βρίσκει, δε, «τις ομοιότητές τους εντυπωσιακές». Κυρίως επειδή «και οι δύο είχαν προκαλέσει τεράστιο πόνο σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους».

«Στάλιν και Μουσολίνι»

Αυτοί «οι δύο απαίσιοι», γράφει η Ράσα, μοιάζουν και με τους «Στάλιν και Μουσολίνι». Και «σαν τους Φαραώ έζησαν τη δική τους αθανασία, που τους επέτρεπε να κυβερνούν με αγριότητα». Στη συνέχεια η Ράσα τονίζει ότι οι «σύγχρονες τυραννίες» βασίζονται σε μερικά στάνταρ: στην αδιαφορία της διεθνούς κοινότητας, στον πιθανό οπορτουνισμό της Δύσης και στην προπαγανδιστική μετατροπή των σφαγών σε ηρωισμούς και στρατιωτικές νίκες.

Τώρα, στην επέτειο της δολοφονίας του Σουλεϊμανί, «είμαστε μάρτυρες ακόμη μίας αναμέτρησης μεταξύ της αμερικανικής αεροπορικής δύναμης και των ιρανικών πολιτοφυλακών» λέει η αρθρογράφος και υποστηρίζει ότι «το να λέμε ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει μέσα σε έναν χρόνο είναι λάθος». Οι φιλοϊρανικές γκρούπες που πολέμησαν το Ισλαμικό Κράτος (τον ISIS), έγιναν και μέσο επέκτασης της ιρανικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή, αποτελώντας πλέον ενεργό στοιχείο της μεγάλης περιφερειακής σύγκρουσης του Ιράν με τις μοναρχίες του Κόλπου και με το Ισραήλ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News