Κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ συμμετοχών στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Από το 1966 έως το 1997 έπαιξε σε 1.390 ματς: στην εθνική του ομάδα και σε μια σειρά από συλλόγους. Υπερασπίστηκε τα γκολπόστ της Αγγλίας επί 20 χρόνια (1970-1990), 125 φορές. Κανείς δεν φόρεσε τη φανέλα με τα «λιοντάρια» περισσότερες. Αγωνίστηκε σε τρία Παγκόσμια Κύπελλα και κατέκτησε -με τη Νότιγχαμ Φόρεστ του Μπράιαν Κλαφ- δύο Κούπες Πρωταθλητριών. Ο Πίτερ Σίλτον ξόδεψε στα γήπεδα 31 από τα καλύτερα χρόνια της ζωής του (από τα 16 μέχρι τα 47 του) και έχει πολλούς θριάμβους να θυμάται. Αλλά, καμία ανάμνησή του δεν είναι πιο ισχυρή από εκείνον τον προημιτελικό του Μουντιάλ 1986, που του έβαλε γκολ… ο Θεός.

Στα 70 του χρόνια (τα έκλεισε τον περασμένο Σεπτέμβριο) ο θρυλικός άγγλος γκολκίπερ δεν έχει καταφέρει, ακόμη, να συγχωρήσει τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Ούτε πιστεύει πως θα το κάνει, μέχρι να πεθάνει. Τριάντα χρόνια μετά την τελευταία του εμφάνιση με τα γάντια της εθνικής Αγγλίας αδυνατεί να πιστέψει πως ο «Πίπε ντ’ Ορο» κατάφερε να ξεγελάσει τους πάντες και να χαρίσει στην Αργεντινή μια κίβδηλη πρόκριση – κι αργότερα το τρόπαιο. Μα περισσότερο θυμώνει που ο δράστης της πιο διάσημης απάτης στα χρονικά των γηπέδων δεν ένιωσε, ποτέ, την ανάγκη να ζητήσει «συγγνώμη».

«Θα λέω πάντα πως είναι ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών, όμως ως σπόρτσμαν δεν τον σέβομαι – κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει», τονίζει σε συνέντευξή του στον Guardian. «Επειτα από τρεις δεκαετίες στο παιχνίδι, για λίγα πράγματα είμαι πραγματικά περήφανος. Ενα από αυτά είναι το ρεκόρ αγώνων Παγκοσμίου Κυπέλλου στους οποίους κράτησα το “μηδέν” στην άμυνα. Το μοιράζομαι με τον (Γάλλο) Φαμπιάν Μπαρτέζ. Θα ήταν όλο δικό μου, εάν δεν μου το έκλεβε κάποιος κύριος Μαραντόνα».

Στον τόπο της εξομολόγησης, ένα ήσυχο ξενοδοχείο στο Κόλτσεστερ, ο Σίλτον αγωνιά να πείσει τον συνομιλητή του γι’ αυτό που κανείς, πλέον, δεν αμφιβάλλει: «Εκανα ό,τι μπορούσα. Η διάσημη φωτογραφία δείχνει πως βρίσκομαι πιο κοντά στην μπάλα, από ό,τι το κεφάλι του. Γι’ αυτό έβαλε το χέρι του. Δεν πήδησε ψηλότερα από εμένα. Εκλεψε». Κάθε λογικός άνθρωπος το αντιλαμβάνεται. Ο Σίλτον είναι 1,83. Ο Μαραντόνα, 1,65. Ηταν αδύνατον, το κεφάλι του αργεντινού σούπερ-σταρ να φτάσει στο ύψος των χεριών του άγγλου τερματοφύλακα.

Ο,τι έγινε, έγινε. Αυτό που ο Σίλτον δεν μπορεί να «χωνέψει», είναι ότι ο Μαραντόνα δεν έδειξε την παραμικρή μεταμέλεια. Παραδέχτηκε -εμμέσως- την ενοχή του, προκαλώντας ακόμη περισσότερο, με την περίφημη φράση του για το «χέρι του Θεού». Και, μερικά χρόνια αργότερα, δήλωσε περήφανος για την πράξη του: «Εάν δεν ήταν αντίπαλος η Αγγλία, δεν θα το έκανα. Θα ντρεπόμουν. Με τους Αγγλους, όμως, το καμαρώνω. Τους άξιζε, για όσα έκαναν στον πόλεμο (των Φόλκλαντ)».

Ο άγγλος τερματοφύλακας ισχυρίζεται στον Guardian πως χωρίς το «χέρι του Θεού» δεν θα υπήρχε ούτε το «γκολ του αιώνα», τέσσερα λεπτά αργότερα. «Αυτή η κούρσα των 60 μέτρων με την μπάλα στα πόδια ήταν ένα χαρακτηριστικό δείγμα των ικανοτήτων του, όμως δεν θα κατάφερνε να ντριμπλάρει τη μισή εθνική Αγγλίας εάν δεν είχαμε χάσει τη συγκέντρωσή μας με όσα προηγήθηκαν. Θα είχαμε αμυνθεί σωστά».

Πριν από μερικά χρόνια ο Μαραντόνα είχε προτείνει στον Σίλτον να εμφανιστούν μαζί σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα. Εκείνος, αρνήθηκε. «Εχω δει ποδοσφαιριστές να εξαπατούν στο παιχνίδι, να το παραδέχονται και να απολογούνται γι’ αυτό. Η δική του συμπεριφορά μαρτυρά έχθρα. Είχαμε πολλές ευκαιρίες να κλείσουμε αυτό το κεφάλαιο, όμως δεν θέλησε να ζητήσει συγγνώμη. Γι’ αυτό κι εγώ αρνούμαι να τον συναντήσω, εδώ και 34 χρόνια». Δεν δέχτηκε να πάει ούτε στη βρετανική πρεμιέρα της ταινίας – ντοκιμαντέρ του Ασίφ Καπάντια για τον Μαραντόνα, τον περασμένο Ιούνιο. Οπως έγραψε στον λογαριασμό του στο Twitter, αρνήθηκε την πρόσκληση γιατί είχε πιο σοβαρά πράγματα να κάνει: να παίξει… darts (βελάκια).

Κάποιοι άλλοι άγγλοι διεθνείς, παλιοί και νέοι, πήγαν. Είναι εκπληκτικό, το ότι δεν έπαψαν να θαυμάζουν τον «Ντιεγκίτο» ακόμη και τα θύματα της απάτης του. Ο Τέρι Μπούτσερ, ο σκληροτράχηλος αμυντικός που ο Αργεντινός ντρίμπλαρε εις διπλούν στο «γκολ του αιώνα», έχει παραδεχτεί ότι τον μισεί και τον θαυμάζει ταυτοχρόνως. Ο Γκάρι Λίνεκερ, σκόρερ του μοναδικού γκολ των Αγγλων σε εκείνο το παιχνίδι, έχει ομολογήσει: «Τον είδα να τους περνάει όλους και, για πρώτη φορά στην καριέρα μου, ένιωσα μια ακατανίκητη επιθυμία να χειροκροτήσω τον αντίπαλο. Εστω κι αν μας είχε βάλει γκολ με το χέρι. Εστω κι αν, με αυτό το ποίημα, μας απέκλειε». Ο Στιβ Χοτζ του ζήτησε (και πήρε) τη φανέλα του – ακόμα την έχει. Ο Μπάρι Ντέιβις, ο οποίος μετέδιδε εκείνον τον αγώνα στο ΒΒC, είχε χαρακτηρίσει το γκολ – χέρι «υπέροχο, δείγμα ποδοσφαιρικής ιδιοφυΐας».

Μόνον ο Σίλτον δεν έχει «μαλακώσει» απέναντί του. Οπως εξηγεί, «δεν μπορώ να απαρνηθώ τις ηθικές αξίες του ποδοσφαίρου, με τις οποίες μεγάλωσα». Παραμένει ρομαντικός, σε μια εποχή που η νίκη όλα τα επιτρέπει. Αυτές τις μέρες αναζητεί χορηγό για το ντοκιμαντέρ του «Shilton’s Secrets», διάρκειας 43 λεπτών, που φιλοδοξεί να διδάξει στους νεώτερους την τέχνη του τερματοφύλακα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News