Εκείνος δεν θυμάται καν να την έχει γράψει, αλλά η αυτοβιογραφία του Μικ Τζάγκερ υπάρχει. Και είναι γεμάτη από «τρελά» ανέκδοτα επεισόδια.

Ηταν πριν από τρία χρόνια όταν ο εκδότης Τζον Μπλέικ ανακοίνωσε ότι βρήκε το χειρόγραφο των απομνημονευμάτων που ο τραγουδιστής των Stones έγραψε τη δεκαετία του 1980 και στη συνέχεια ξέχασε εντελώς: «Στην αρχή ο Μικ δεν θυμόταν τίποτα» δήλωσε ο εκδότης στο Spectator. Ο Μπλέικ ήταν πεπεισμένος ότι μπορούσε να εκδώσει τη βιογραφία και αρχικά ο Τζάγκερ είχε συμφωνήσει. Αλλά το χειρόγραφο κατέληξε και πάλι στο συρτάρι, παρά το γεγονός ότι οι πιπεράτες λεπτομέρειες δεν θα άφηναν καθόλου αδιάφορο το αναγνωστικό κοινό.

Ή μήπως ήταν ακριβώς γι’ αυτό; Ο εκδότης πάντως δεν απέφυγε τον πειρασμό να αποκαλύψει κάποιες από αυτές. Οπως για παράδειγμα ότι ο τραγουδιστής των Rolling Stones είχε αγοράσει το σπίτι του στο Χαμσάιρ υπό την επήρεια LSD. Στις συναυλίες, πάλι, λειτουργούσε απολύτως επαγγελματικά: «Δεν έτρωγε χαβιάρι και δεν έπινε σαμπάνια. Επαιρνε τη δουλειά του στα σοβαρά. Υδατάνθρακες νωρίς το απόγευμα, νερό στη συνέχεια. Και πολύ μάλιστα. Επινε πάνω από τέσσερα λίτρα γιατί ήξερε ότι στη σκηνή θα κατανάλωνε δέκα».

Κι αυτή δεν είναι παρά μόνο μια μικρή γεύση από την ξεχασμένη βιογραφία των 75.000 λέξεων που ο Τζάγκερ είναι πιθανό να έγραψε επίσης υπό την επήρεια ουσιών. Τι άλλο περιέχει; Ο Τζον Μπλέικ δεν μπορεί να αποκαλύψει. Αλλά είναι βέβαιος ότι εάν ποτέ εκδοθεί η επιτυχία της θα είναι τεράστια – «ενδεχομένως στο επίπεδο του Χάρι Πότερ».

Καθόλου περίεργο. Και ο Τζάγκερ μάγος δεν είναι;

Φωτό: Ο Τζάγκερ προ 30ετίας. (Photo by Frank Tewkesbury/Evening Standard/Getty Images/Ideal Images)

Είναι δύσκολο πραγματικά να επιλέξει κανείς την πιο χαρακτηριστική εικόνα από αυτή τη συλλογή τουριστικών ενσταντανέ της Corriere della Sera, οι οποίες αποτυπώνουν με απόλυτη ακρίβεια ένα γεγονός: ότι οι τουρίστες δεν σέβονται πια τη Βενετία κι εκείνη δεν τους αντέχει. Είναι πραγματικά δύσκολο. Ποια είναι η πιο εμβληματική εικόνα στην οποία αναδεικνύεται η έλλειψη σεβασμού των τουριστών απέναντι στην πόλη των Δόγηδων; Εκείνη με το ζευγάρι που κοιμάται στον δρόμο σαν να είναι στο σπίτι του; Ή άλλη με την αγοροπαρέα που κάνει βουτιές από τη γέφυρα των στεναγμών στο κανάλι;

Οι προσβολές δεν έχουν τελειωμό. Κάποιοι έχουν στρώσει για πικ νικ στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, άλλοι ουρούν σε ένα καλάθι αχρήστων, ένας τρίτος κάνει γυμνός ηλιοθεραπεία σε ένα σοκάκι πίνοντας αμέριμνος τον χυμό του και διαβάζοντας την εφημερίδα του, ενώ υπάρχουν κι εκείνοι που δροσίζουν τα πόδια τους σε κάποιο σιντριβάνι. Εικόνες που εξηγούν γιατί κάποιοι Βενετσιάνοι κόλλησαν στους τοίχους σημειώματα με την φράση «τουρίστες φύγετε, καταστρέφετε την πόλη», ενώ άλλοι έφτιαξαν ακόμη και αφίσες στις οποίες οι επισκέπτες εικονίζονται ως γουρούνια με βερμούδα.

Η ενόχληση εκδηλώνεται και σε πιο θεσμικό επίπεδο με τις δημοτικές αρχές να υποστηρίζουν ότι πρέπει να μπει ένα φρένο στον αριθμό των τουριστών που επισκέπτονται την πόλη. Πόσους αντέχουν τα νεύρα της Γαληνοτάτης; Δέκα την ημέρα; Τόσοι θα έρχονται. Οι υπόλοιποι ας περιμένουν στην ουρά. Και κόσμια…

Φωτό: Μα είναι τρόπος αυτός σε μια πόλη – ζωντανό μνημείο; Πηγή: Corierre  della Sera

Είναι η μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου. Και για να το αντιληφθεί κανείς, γράφει η Washington Post, αρκεί να λάβει υπόψη του ότι σε μόνο ένα από τα 29 κρατίδιά της έχουν δικαίωμα ψήφου όσοι Αμερικανοί ψήφισαν συνολικά στις προεδρικές εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου. Η δημοκρατία στην οποία αναφέρεται η εφημερίδα είναι η Ινδία. Και το «κρατίδιο», το Ούταρ Πραντές των 200 εκατομμυρίων κατοίκων. Το οποίο, εάν ήταν ανεξάρτητο κράτος, θα ανταγωνιζόταν σε πληθυσμό την πέμπτη στον κόσμο Βραζιλία. Οσο αντιφατικό κι αν ακούγεται, δηλαδή, το μεγαλύτερο «κρατίδιο» του κόσμου είναι τεράστιο.

Δεν αποτελεί επομένως έκπληξη το γεγονός ότι οι τοπικές εκλογές στο Ούταρ Πραντές είναι ένα γεγονός τεράστιας πολιτικής σημασίας. Τα επτά στάδια της ψηφοφορίας βρίσκονται σε εξέλιξη και θα ολοκληρωθούν στις αρχές Μαρτίου. Εάν νικήσει το Λαϊκό Κόμμα του πρωθυπουργού Μόντι, τότε θα εξασφαλίσει την πλειοψηφία στην εθνική αντιπροσωπεία και έτσι θα μπορέσει να περάσει τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις που έως σήμερα έχουν μείνει στάσιμες. Δεν είναι όμως καθόλου βέβαιο ότι ο Μόντι, ο οποίος είχε εκλεγεί πριν από τρία χρόνια με την υπόσχεση ότι «έρχονται καλύτερες ημέρες», θα επαναλάβει εκείνον τον θρίαμβο.

Ο Ναρέντρα Μόντι παραμένει,  πάντως, το ισχυρό χαρτί του κυβερνώντος κόμματος. Και είναι αυτή δημοφιλία που επιτρέπει στο BJP να εμφανίζεται ως «υπερκαστικό» σε μια χώρα όπου η κουλτούρα της κάστας είναι απολύτως κυρίαρχη. Στο Ούταρ Πραντές ειδικά η κουλτούρα αυτή είναι τόσο διαδεδομένη όσο και η φτώχεια. Και εμποδίζει το πέρασμα της Ινδίας σε μια νέα εποχή.

Φωτό: Ετσι ψηφίζουν στη μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου. Πηγή: Reuters/ Cathal McNaughton

Τι χρονιά ήταν το 2016 για τις εφημερίδες; Για τις ελληνικές μην τα λέμε, τα ξέρουμε. Αλλά και οι μεγάλες του υπόλοιπου κόσμου δεν  πέρασαν και πολύ καλά. Τα στοιχεία είναι αδιάψευστα: η διαφήμιση στο χαρτί βρίσκεται σε κάθετη πτώση. Στους New York Times  και τη Wall Street Journal η μείωση ήταν 20%, στους Times 29%. Οι λόγοι, επισημαίνουν οι Financial Times σε μια ανάλυση εξαιρετικής ακρίβειας, είναι πολλοί: η μείωση των πωλήσεων, η στροφή του κοινού προς τη διαδικτυακή ενημέρωση, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν κλάδοι οι οποίοι κάποτε ήταν πολύ γενναιόδωροι και σήμερα έρχονται και αυτοί αντιμέτωποι με την ψηφιακή εποχή. Το αποτέλεσμα είναι ότι η Google και το Facebook απορροφούν τα δυο τρίτα της διαφημιστικής αγοράς ενώ σε αυτά τα δυο μέσα οφείλεται και η αύξηση του διαφημιστικού τζίρου κατά 116 (!) %.

Και οι «εφημεριδάδες» τι κάνουν; Ποντάρουν στην αύξηση των εσόδων από τις ψηφιακές συνδρομές. Με εξαιρετικά αποτελέσματα και με τη βοήθεια, είναι αλήθεια, του Brexit και της εκλογής του Ντόναλντ Τραμπ. Γεγονός είναι πάντως ότι όλο και περισσότεροι αναγνώστες αναζητούν αξιόπιστες πληροφορίες. Οι NYT, για παράδειγμα, έκλεισαν τη χρονιά με 1,6 εκατομμύρια συνδρομητές (+47% σε σχέση με το 2015, ενώ το τελευταίο τρίμηνο οι νέοι συνδρομητές έφτασαν τους 267.000), ενώ η WSJ  με ένα εκατομμύριο. Η αξιόπιστη πληροφορία αλλά και μια ποικιλία προσφορών (βίντεο, podcast, εικονική πραγματικότητα) είναι η στρατηγική της νίκης. Που μένει ακόμη να αποδώσει ως επένδυση. Γιατί παρά την αύξηση των συνδρομών οι NYT είδαν τα κέρδη τους να μειώνονται κατά 54% το 2016, ενώ η WSJ περιέκοψε 200 θέσεις εργασίας.

Είναι σαφές, η μάχη δεν είναι εύκολη. Αλλά όσοι, δημοσιογράφοι και αναγνώστες, πιστεύουμε στην καλή δημοσιογραφία, στο τέλος θα κερδίσουμε.

Φωτό: Πηγή: Κάτι πέφτει, κάτι ανεβαίνει. Αλλά η ενημέρωση είναι εδώ. Financial Times/Getty