Γιατί η εμπειρία θα είναι μοναδική; Κυρίως επειδή ο Ελευθερίου θα συνομιλεί, θα απαντά, θα απογειώνει το κοινό σε μια συζήτηση που θα κάνει με τον από χρόνια φίλο, συνοδοιπόρο του, άνθρωπο που γνωρίζει σε βάθος το έργο του, Θανάση Νιάρχο.

Οποιος τους έχει δει μαζί γνωρίζει πως είναι μια σχέση εκρηκτική με ιστορίες να αναδύονται, με χιούμορ μαζί τρυφερό και καυστικό, με συνομιλίες που αρχίζουν από μια αφετηρία για να καταλήξουν σε κορυφώσεις.

Η συζήτηση θα γίνει στο φουαγέ του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, τη Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου, στις 8 το βράδυ. Θα φτάσει με τα ποιήματα και τους στίχους του, τα βιβλία και τις αναμνήσεις του Πενήντα και πλέον χρόνια δημιουργικής πορείας μετρά ο Μάνος Ελευθερίου.

Μια πορεία που περνά μέσα από εκατοντάδες τραγούδια και συνεργασίες με μεγάλους έλληνες συνθέτες, δεκάδες ποιητικές συλλογές κι άλλα τόσα πεζογραφήματα και βραβεύσεις γι’ αυτό το πολυσχιδές έργο που τον έκανε οικείο στο ευρύ κοινό. Προετοιμαζόμαστε για αυτή την εκρηκτική συζήτηση, ανατρέχοντας σε φράσεις και σκέψεις που έχει διατυπώσει κατά καιρούς ο Μάνος Ελευθερίου:

«Υπάρχει μια ανίατη νόσος. Την ξέρετε; Λέγεται γήρας»

«Αν μετάνιωσα για κάτι, είναι που δεν έγραψα λαϊκά – ερωτικά τραγούδια, ενώ μπορούσα. Ιδιαίτερα με τον εξαίσιο Γιώργο Ζαμπέτα, ο οποίος ήταν και στενός μου φίλος. Κάποτε θέλησε να του διαβάσω ένα – δυο τραγούδια που είχε μελοποιήσει ο Γιάννης Μαρκόπουλος. «Για να δούμε τι άλλα τραγούδια γράφεις;», μου είπε. Του διάβασα ένα μεγάλο σε διάρκεια τραγούδι, απ’ αυτά που ο Μίκης Θεοδωράκης χαρακτηρίζει ποιήματα – ποταμός. Ηταν τα «Μαλαματένια λόγια». Το άκουσε με προσοχή και όταν τελείωσε μού είπε: «Βρε Μάνο μου, είναι ωραία αυτά που γράφεις, αλλά αυτό δεν είναι τραγούδι, είναι κατάθεση στον Αρειο Πάγο». Ο Ζαμπέτας αδικήθηκε, δεν τον θεωρούσαν εξίσου μεγάλο όπως άλλους. Εφταιγε και ο ίδιος. Με την παιδεία που είχε, θεωρούσε καταξίωση να υπάρχει στο ακροατήριό του ο Ωνάσης να σπάει πιάτα. Δεν του αρκούσε να έχει τη γνώμη του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη ή του Ξαρχάκου που τον θεωρούσαν θεό.»

«Γράφεις ένα στίχο ή το τετράστιχο κι ύστερα περιμένεις τη θεία έμπνευση να συνεχίσεις. Εχω πολλά τετράστιχα που δεν φτιάχνουν ένα ακέραιο τραγούδι. Μια εικόνα μπορεί να γίνει στίχος, όπως μια δημοσιογραφική είδηση. Το «10 γραμμάρια» που έγραψα και μελοποίησε πέρυσι ο Λαυρέντης είναι για ένα παιδί στην επαρχία, το οποίο συνελήφθη για δέκα γραμμάρια χασίς. Εχω χιλιάδες αποκόμματα εφημερίδων. Μικρές ειδήσεις από την εποχή που οι παλιές εφημερίδες είχαν ανταποκριτές σε όλη τη χώρα».

«Δεν μπορεί να ακουστεί κανένας διανοούμενος. Καταρχήν, μας έχουνε χεσμένους. Αλλά λίγο ενδιαφέρεται οποιαδήποτε εξουσία για οποιονδήποτε. Αυτά ενδιέφεραν μόνο τον Στάλιν στην άκρη της Ρωσίας, στο ποιος έγραφε εναντίον του. Και του απαντούσε και ο ίδιος μάλιστα. Είναι γνωστό ότι έγραφε και μουσικοκριτικές. Για τον Σοστακόβιτς έχει γράψει ο ίδιος, στην πρώτη σελίδα, «θόρυβος αντί για μουσική» (κάτι τέτοιο), όταν παίχτηκε μια συμφωνία του. Και βεβαίως, από κείνη την ημέρα του κόψανε και την καλημέρα, όλοι, εκτός από τους κοντινούς του φίλους. Ξέρανε ότι θα πάνε να τον συλλάβουνε, ότι έπεσε σε δυσμένεια και από στιγμή σε στιγμή θα τον βουτήξουνε και θα χαθεί για πάντα. Τελικά δεν χάθηκε».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News