Το συνέδριο των βρετανών Εργατικών που έκλεισε τις εργασίες του την Τετάρτη ήταν η τελική πράξη μιας ανατροπής και μιας επιβεβαίωσης. Ο Τζέρεμι Κόρμπιν δεν είναι πια ένας πολιτικός να τον παίρνεις αψήφιστα, αλλά αντίθετα ένας σοβαρός υποψήφιος πρωθυπουργός. Μάλιστα, για πολλούς το ζήτημα δεν είναι το «αν» αλλά το «πότε» θα εγκατασταθεί στο νούμερο 10 της Ντάουνινγκ Στριτ.

Και οι Εργατικοί δεν είναι πια ένα κόμμα που ως λίγους μήνες πριν ο βρετανικός και ο διεθνής Τύπος το παρουσίαζε σαν περιφερόμενο λείψανο ενός ένδοξου πλην όμως νεκρού παρελθόντος. Οι εκλογές του περασμένου Ιουνίου τα άλλαξαν όλα και στο κόμμα οι γκρίνιες για την πολιτική του ηγέτη των Εργατικών έχουν κοπάσει.

«Βρισκόμαστε στο κατώφλι της εξουσίας, είμαστε κυβέρνηση εν αναμονή» ανακοίνωσε στο συνέδριο του Μπράιτον ο Κόρμπιν. Οι δημοσκοπήσεις αυτή τη φορά φαίνεται να τον δικαιώνουν. Μέχρι και τον άντρο του βρετανικού καπιταλισμού, ο Economist, τον έβαλε στο εξώφυλλο να βγαίνει από την πρωθυπουργική οικία της Ντάουνιγκ Στριτ – η πόρτα της οποίας είναι βαμμένη κόκκινη. Από το βήμα του συνεδρίου επιτέθηκε στη Μέι λέγοντας ότι το «παρωχημένο πολιτικό μοντέλο της Θάτσερ» τελείωσε. Δεν παρέλειψε να αναφερθεί εμμέσως και στους εσωκομματικούς αντιπάλους του, που ελπίζουν ακόμα σε έναν νέο Τόνι Μπλερ: «Μας έλεγαν ότι οι εκλογές κερδίζονται στο Κέντρο. Και έχουν δίκιο. Μόνο που σήμερα το πολιτικό Κέντρο μετακινήθηκε και είμαστε εμείς η πλειοψηφία».

Ολα καλά λοιπόν για τους Εργατικούς; Οχι εντελώς, απαντούν οι Financial Times γιατί υπάρχει ένα σοβαρό θέμα στο οποίο δεν έχουν πάρει καθαρή θέση. Σε ό,τι αφορά το Brexit είναι διχασμένοι και μάλλον αμήχανοι. Παρότι η πρότασή τους για μία μεταβατική περίοδο δύο ετών μετά την αποχώρηση από την ΕΕ ήταν εξαιρετική, δεν λύνει το ζήτημα καθώς οι απόψεις τους για τη σχέση Βρετανίας – ΕΕ παραμένουν ασαφείς.

Οι ιδέες της ηγετικής τους ομάδας παραμένουν δεμένες σε εκείνες που είχε εκφράσει προ πολλών ετών ο Τόνι Μπεν, ότι δηλαδή η ΕΕ είναι στη ουσία ένα «καπιταλιστικό κλαμπ». Ο Κόρμπιν θεωρεί ότι η παραμονή της Βρετανίας στην κοινή ευρωπαϊκή αγορά θα περιορίσει τις δυνατότητές του να προωθήσει την κρατικιστική πολιτική του που θα εξασφαλίζει τις θέσεις εργασίας και θα στηρίζεται σε μαζικές κρατικές επενδύσεις. Δεν συμφωνούν όλοι οι Εργατικοί με αυτές τις θέσεις. Κυρίως οι νέοι, που παραλίγο να του χαρίσουν τη νίκη στις εκλογές τις 8^ης Ιουνίου θέλουν την ανατροπή του Brexit και λοξοκοιτούν προς τον δήμαρχο του Λονδίνου Σαντίκ Χαν ο οποίος ζητά από το κόμμα να θέσει πριν από τις επόμενες εκλογές ζήτημα νέου δημοψηφίσματος για την Ευρώπη. Δεν έθεσε όμως το ζήτημα στο συνέδριο του Μπράιτον, αλλά σε μία συνέντευξη, γιατί στο συνέδριό τους οι Εργατικοί προτίμησαν απλώς να μη συζητήσουν για το Brexit που τους διχάζει.

Οι απόψεις είναι πολλές: ο εκπρόσωπος του κόμματος Κίαρ Στάρνερ μιλά για ένα «βελούδινο και μερικό» Brexit, με παραμονή στην τελωνειακή ένωση, ακόμα και στην ενωμένη αγορά – υπό προϋποθέσεις που δεν εξηγεί. Το παράδοξο είναι, καταλήγουν οι Financial Times, ότι αυτός ο διφορούμενος λόγος, σε σχέση με την άκαμπτη αντιευρωπαϊκή στάση των Τόρις καθιστά την ριζοσπαστική Αριστερά του Κόρμπιν πιο ελκυστική για τον κόσμο των αγορών, που βλέπει στους Εργατικούς μία ευκαιρία να μειώσουν έστω τη ζημιά που υπέστησαν από το ιστορικό βρετανικό αυτογκόλ.

Κεν Λόουτς: «Η οργή των αποκλεισμένων τρέφει τον λαϊκισμό»

Στο συνέδριο βρέθηκε και ένα παλαιό μέλος του κόμματος, ακτιβιστής της Αριστεράς, προσωπικός φίλος του Κόρμπιν και διάσημος σκηνοθέτης: ο Κεν Λόουτς. «Η οργή των αποκλεισμένων τρέφει τον λαϊκισμό» ανέφερε μιλώντας στον απεσταλμένο της Corriere della Sera. Πιστεύει ότι «ο Κόρμπιν θα επανιδρύσει την Αριστερά». Ο 81χρονος πια Λόουτς δεν εγκαταλείπει τις ελπίδες του. «Θέλει να χτίσει μια χώρα που θα αντιστέκεται στις απαιτήσεις των πολυεθνικών, που θα επαναφέρει κοινωνικές υπηρεσίες όπως οι συγκοινωνίες, το φυσικό αέριο, το νερό και το ηλεκτρικό στον κρατικό έλεγχο. Η νίκη του θα σημάνει την απομάκρυνση από τους νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τη στροφή σε μία ριζοσπαστική σοσιαλιστική ατζέντα. Και θα είναι ένα σημαντικό χτύπημα για το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα σε όλη την Ευρώπη».

Ο 81χρονος σκηνοθέτης δεν ανησυχεί για το ότι η Βρετανία θα είναι μόνη της σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από την παγκοσμιοποιημένη αγορά. «Δεν είναι απλώς δυνατό, είναι και απαραίτητο» επιμένει. «Υπάρχει μεγάλη οργή στους πολίτες, σε όλη την Ευρώπη, ενάντια σε όσα έχει επιφέρει ο νεοφιλελευθερισμός, αλλά αυτή η οργή εκδηλώνεται ως στήριξη στην Ακροδεξιά. Πρέπει αυτή την οργή να την κατευθύνουμε μακριά από τον εθνικισμό».

Εξηγεί ότι κατά τη γνώμη του η ψήφος στον Τραμπ και εκείνη υπέρ του Brexit δεν είναι το ίδιο πράγμα. «Οι περισσότεροι που ψήφισαν υπέρ του Brexit ήταν συντηρητικοί. Αυτό που συμβαίνει στην Ευρώπη οφείλεται στην αποτυχία πολιτικών όπως ο Ολάντ και ο Μπλερ. Η σοσιαλδημοκρατία είναι συνδεδεμένη με τις μεγάλες επιχειρήσεις. Χρειαζόμαστε πιο ριζοσπαστικά κοινωνικά προγράμματα γιατί μόνον τότε ο κόσμος θα στηρίξει την Αριστερά» καταλήγει.

Κατά τον Λόουτς λοιπόν για την άνοδο των λαϊκιστικών κινημάτων στην Ευρώπη υπάρχει ένοχος και αυτός είναι η σοσιαλδημοκρατία. «Αυτό συνέβη και πριν τον Β΄’ ΠΠ στη Γερμανία: η αποτυχία της σοσιαλδημοκρατίας άνοιξε τον δρόμο στον φασισμό» εξηγεί.

Δεν αποδέχεται την άποψη ότι οι Βρετανοί ψήφισαν με ρατσιστικά κριτήρια. «Ο κόσμος φοβάται για τη δουλειά, το σπίτι, την υγεία και την εκπαίδευση. Δεν είναι ζήτημα ρατσισμού» επιμένει. Το πρόβλημα προκύπτει από τους χαμηλούς μισθούς των μεταναστών, αλλά ο Κόρμπιν θα το αλλάξει αυτό υποχρεώνοντας τους πάντες να πληρώνονται με τον ίδιο τρόπο οπότε οι βρετανοί εργαζόμενοι δεν θα έχουν πια λόγο να ανησυχούν και να στέκονται απέναντι στους ξένους, εξηγεί με μεγάλη δόση αισιοδοξίας ο Λόουτς.

«Ο Κόρμπιν είναι φίλος, τον γνωρίζω πολλά χρόνια. Είναι ένας απλός άνθρωπος που δεν έχει τυφλωθεί από το εγώ του, με τον οποίο μπορείς να πιεις ένα φλυτζάνι τσάι. Για αυτό τον αγαπούν οι πολίτες» καταλήγει ο διάσημος σκηνοθέτης.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News