«Για όλους εκείνους που χάθηκαν. Για όλους εκείνους που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους. Γι’ αυτούς που έχασαν τα σπίτια τους, τις περιουσίες τους. Για όλα τα αδέρφια μας πίσω στην πατρίδα που υποφέρουν. Για όλους εσάς…». Η ανάρτηση, στο Διαδίκτυο, της Αλεξάνδρας Ασημάκη είχε συγκινήσει. Η αρχηγός και οι υπόλοιπες κυρίες της Εθνικής μας ομάδας πόλο έβαλαν, πράγματι, τα δυνατά τους για να προσφέρουν στη χώρα λίγη χαρά σε μέρες οδύνης. Αλλά, η εθνική Ολλανδίας των 13 μεταλλίων σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα ήταν ανώτερη. Νίκησε 6-4. Ετσι, η Βαρκελώνη προστέθηκε στους χαμένους μας τελικούς του 2010 (Ζάγκρεμπ) και του 2012 (Βουδαπέστη).

Ενα χρυσό μετάλλιο θα ήταν καλύτερο από το αργυρό, όμως η αλήθεια είναι πως τα κορίτσια του πόλο είχαν θριαμβεύσει, έτσι κι αλλιώς, προτού, καν, αρχίσει ο χθεσινός (Παρασκευή) τελικός. Μόνο και μόνο με τη συμμετοχή τους σε αυτόν. Η Εθνική μας περίμενε τη συγκεκριμένη στιγμή πάνω από έξι χρόνια. Από τότε που στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Αϊντχόφεν είχε κατακτήσει, πάλι, το ασημένιο μετάλλιο. Ηταν ο τρίτος διαδοχικός τελικός της σε μεγάλη διοργάνωση (μετά το Ευρωπαϊκό του 2010 και τον θρίαμβο στο Παγκόσμιο της Σαγκάης το 2011), και υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για να συνεχιστεί το σερί των επιτυχιών. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί, τότε, ότι στα επόμενα εξίμισι χρόνια η Ελλάδα δεν θα κατάφερνε να μπει στην τετράδα Ευρωπαϊκού ή Παγκόσμιου Πρωταθλήματος υδατοσφαίρισης, και ότι θα αποκλειόταν από δύο διαδοχικούς Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ολον αυτόν τον καιρό η Εθνική μας προσπαθούσε να ξαναβρεί το δρόμο προς τη δόξα, και το πρώτο καλό σημάδι ήταν η κατάκτηση του τροπαίου στη νεοσύστατη διοργάνωση του Europa Cup, πριν από λίγους μήνες. Τότε είχαμε νικήσει 9-8 τη Ρωσία στον τελικό του final-6 της διοργάνωσης, που διεξήχθη στην Ποντεβέδρα της Ισπανίας. Χθες, λοιπόν, μια μέρα προτού συμπληρωθούν εξίμισι χρόνια από τον τελικό του Αϊντχόφεν, η Ελλάδα επέστρεψε στην «ελίτ» του πόλο, έστω κι αν το μετάλλιο δεν είχε το χρώμα που θα θέλαμε. Τα κορίτσια του Γιώργου Μορφέση είχαν, ήδη, κάνει την υπέρβασή τους: πρώτα στον δραματικό προημιτελικό με την πανίσχυρη Ρωσία και, στη συνέχεια, στον ημιτελικό με την οικοδέσποινα Ισπανία.

Το μέλλον προδιαγράφεται ακόμη καλύτερο, επειδή πρόκειται για μια εξαιρετικά νεανική ομάδα, με επτά από τις 13 παίκτριες να είναι γεννημένες από το 1997 και μετά. Μόνον τέσσερις από τις διεθνείς μας πολίστριες είχαν εμπειρία τελικού, πριν από τον χθεσινό: η Αλεξάνδρα Ασημάκη, η Χριστίνα Τσουκαλά, η Αλκηστις Αβραμίδου (που ήταν παρούσες στους τρεις διαδοχικούς τελικούς την περίοδο 2010-2012) και η Χρυσή Διαμαντοπούλου που είχε αγωνιστεί στο Αϊντχόφεν σε ηλικία 18 ετών. Δώδεκα στα 13 κορίτσια αγωνίζονται σε ελληνικούς συλλόγους – στη συντριπτική τους πλειονότητα στον Ολυμπιακό και τη Βουλιαγμένη. Η Ελισάβετ Πρωτοπαπά, που σπουδάζει στις ΗΠΑ και παίζει στο κολεγιακό πρωτάθλημα, είναι η μόνη εξαίρεση.

Η Εθνική Γυναικών του πόλο είναι μια από τις πιο επιτυχημένες Εθνικές μας ομάδες. Μας έχει χαρίσει, μεταξύ άλλων, μια πρώτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2011, και αργυρά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα του 2010, του 2012 και του 2018. Αρχιτέκτονας των περισσότερων από αυτούς τους θριάμβους είναι ο Γιώργος Μορφέσης. Το 2004 ήταν βοηθός του Κούλη Ιωσηφίδη. Την επόμενη κιόλας χρονιά, ως πρώτος προπονητής πια, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην World League. Και το 2011 ήρθε η κορυφαία στιγμή της καριέρας του. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου στη Σαγκάη, οδήγησε την Εθνική μας στην κορυφή του Κόσμου.

Ο 49χρονος ομοσπονδιακός τεχνικός, που στις πισίνες τον χαρακτηρίζουν ως τον «Γκουαρντιόλα του πόλο», κοουτσάρησε και την Εθνική Νεανίδων στις πιο μεγάλες της στιγμές: χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Μαδρίτης (2011), ασημένιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Αϊντχόφεν (2012), χρυσό στο Παγκόσμιο του Περθ (2012), χρυσό στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Κωνσταντινούπολης (2013). Εχει την ευθύνη και της Εθνικής Νέων Γυναικών. Πού λεφτά για τρεις προπονητές… Τα οικονομικά της Ομοσπονδίας Κολύμβησης δεν επαρκούν για τέτοιες πολυτέλειες.

Και πώς προλαβαίνει; Οταν τελειώνει με την Εθνική Γυναικών, τρέχει στη Νέων Γυναικών ή στη Νεανίδων – η σειρά μπορεί να αλλάζει. Εχει και βοηθούς: κάποιους γυμναστές που δέχονται να εργάζονται αμισθί, μαθαίνοντας δίπλα του τα μυστικά του αθλήματος. Δεν γίνεται αλλιώς. Υπάρχουν, άλλωστε, και τα ταξίδια στο εξωτερικό.

Κατάγεται από αθλητική οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν αθλητής του Εθνικού, του συλλόγου που έχει γράψει ιστορία στο ελληνικό πόλο. Μεγάλωσε μαθαίνοντας να αγαπά αυτό το σπορ, όμως δεν είχε τα κατάλληλα σωματικά προσόντα για να γίνει ένας καλός παίκτης. Ετσι, έγινε προπονητής. Από τα 21 του! Εξαιρετικός προπονητής. Εχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο, ώστε να τον καλούν να μιλήσει σε σεμινάρια προπονητικής σε όλο τον Κόσμο.

Σήμερα έχει -και πάλι- στα χέρια του μια εξαιρετική «φουρνιά» ταλέντων. Δυστυχώς, λόγω έλλειψης πόρων, η αναζήτησή τους δεν μπορεί να γίνει οργανωμένα. Ετσι, τα πάντα εξαρτώνται από τις συγκυρίες. Και, στη συνέχεια, από το μεράκι κάποιων λίγων παραγόντων, την αφοσίωση των προπονητών, τη συμβολή των γονέων και το πείσμα των αθλητριών. Που δεν τα παρατάνε, ακόμη κι όταν περιφέρονται από κολυμβητήριο σε κολυμβητήριο για να προπονηθούν. Ή, όταν χάνουν την αξιοπρέπειά τους, παρακαλώντας τρεις υφυπουργούς Αθλητισμού στη σειρά για να εισπράξουν τα πριμ που δικαιούνται.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News