«Τα πλήθη στις μεγάλες πόλεις, με τα ελαφρώς ροζιασμένα πρόσωπά τους, τα άσχημα δόντια τους και τους ευγενικούς τρόπους τους», για τα οποία έγραψε ο Τζορτζ Οργουελ στο «England Your England» το 1941, επικαλείται η Τζάνις Τέρνερ στους κυριακάτικους Times του Λονδίνου, ώστε να περιγράψει πώς βλέπει τον Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ, τον άνθρωπο στον οποίο υποκλίνονται πλέον εκατομμύρια Αγγλοι. Οχι μόνο γιατί κατάφερε να φέρει έπειτα από 28 χρόνια την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Αγγλίας σε έναν ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αλλά και για το πώς το έκανε, υπενθυμίζοντας, δηλαδή, με τρόπο κομψό και συνάμα προσηνή, σε ένα διχασμένο έθνος ότι η Αγγλία είναι μία.

«Το ποδόσφαιρο, ειδικά υποστηρίζοντας την Αγγλία, αποτελεί συνήθως τον πιο δυνατό, τον πιο πρωτόγονο, τον πιο διχαστικό θόρυβο στην κουλτούρα μας. Οχι τώρα. Παντού υπάρχουν ρήγματα τα οποία ενδέχεται να μην κλείσουν για πολλές γενιές: μεταξύ των οπαδών του Brexit και όλων όσοι υποστηρίζουν την παραμονή στην ΕΕ, μεταξύ πόλεων και μικρών κοινοτήτων, Βορρά και Νότου, εντός των Τόρις, εντός των Εργατικών, η Aριστερά έχει κατακερματιστεί, οι φεμινίστριες δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε καν όσον αφορά τα χαρακτηριστικά της γυναίκας. Μια κηλίδα κακοπιστίας σκάει σε τοξικά κύματα στην ακτή της πολιτικής» γράφει χαρακτηριστικά η Τέρνερ, υποστηρίζοντας πως «η στήριξη προς την εθνική Αγγλίας είναι η πιo ενοποιητική, η πιο θεραπευτική δύναμη που διαθέτουμε. Το παράδοξο είναι ότι αυτήν τη φορά το ποδόσφαιρο είναι λιγότερο θορυβώδες, λιγότερο εθνικιστικό από την πολιτική μας».   

Γι’ αυτό, επισημαίνει η βρετανίδα δημοσιογράφος, ακόμα οι γυναίκες που αντιπαθούν το άθλημα, ξέρουν πλέον τη σύνθεση της αρχικής ενδεκάδας της εθνικής ομάδας και οι μουσουλμάνοι της Αγγλίας αισθάνονται πως μπορούν να ξεδιπλώσουν τη σημαία με τον σταυρό του Αγίου Γεωργίου. Χάρη στον Γκάρεθ  Σάουθγκεϊτ ο οποίος δηλώνοντας πως «είμαι περήφανος που είμαι Άγγλος, μας έκανε να σκεφτούμε εκ νέου τι σημαίνει να είμαστε Άγγλοι και πως μπορούμε να εκφράσουμε καλύτερα την υπερηφάνειά μας».

Όσον αφορά το ντύσιμό του, γνωρίζοντας ότι ενδέχεται να φανεί έως και αστείος, επέλεξε το πλέον παρεξηγημένο ρούχο, το γιλέκο, για να εκφράσει «επισημότητα, σοβαρότητα, αυτοπεποίθηση». Φωτογραφία: Reuters

Μετά την Άνγκελα Μέρκελ, οι περισσότεροι σκέφτονται τον Εμανουέλ Μακρόν αλλά όλοι όσοι αναζητούν «τον επόμενο ηγέτη της Ευρώπης πρέπει να κοιτάξουν στην Αυστρία». Αυτό υποστηρίζει, τουλάχιστον, ο Λεονίντ Μπερσίντσκι, πολιτικός αναλυτής του Bloomberg, o οποίος για ακόμη μια φορά είναι ιδιαίτερα πειστικός στην επιχειρηματολογία του, καθώς εξηγεί γιατί ο Σεμπάστιαν Κουρτς πρόκειται να γίνει, αν δεν είναι ήδη, ένα βασικό σημείο αναφοράς, τόσο για τους κύριους πρωταγωνιστές όσο και για τους επιθετικούς και ανυπόμονους (πρώην) παρίες της πολιτικής σκηνής στην ηπειρωτική Ευρώπη.  

Ο νεαρός, μόλις 31 ετών, καγκελάριος της Αυστρίας μετέτρεψε σε πλεονέκτημά του το γεγονός ότι ηγείται μιας μικρής χώρας. Γιατί όσο μεγαλύτερο είναι ένα κράτος τόσο περισσότερο οι πολίτες τείνουν να ασχολούνται με τα εσωτερικά ζητήματα, θεωρώντας πως οι Βρυξέλλες βρίσκονται πλέον πολύ μακριά. Ταυτόχρονα ο Κουρτς δεν μπορεί να κατηγορηθεί για ηγεμονικές βλέψεις ή για μονομερή προώθηση των αυστριακών συμφερόντων όπως συμβαίνει, συνήθως με τους ηγέτες μεγάλων κρατών, όπως η Γαλλία και η Γερμανία.

Η διακυβέρνηση, όμως, μιας μικρής χώρας «μπορεί να προσδώσει σε κάποιον πολιτική αξιοπιστία». Ο Κουρτς είναι επίσης ένας «ικανός, προσεκτικός διαπραγματευτής» κατά το πρότυπο της Μέρκελ και παρά τις διαφωνίες τους όσον αφορά τη διαχείριση των προσφύγων και των μεταναστών, μεταξύ τους έχει αναπτυχθεί μια ιδιαίτερη σχέση με τον αυστριακό ηγέτη να αναλαμβάνει, ανάλογα με τις περιστάσεις, τον ρόλο«είτε του καλού είτε του κακού αστυνομικού».

 Ο Κουρτς διατηρεί καλές σχέσεις και με τον Μακρόν, παρότι ο γάλλος πρόεδρος δεν κρύβει την αντιπάθειά του για τους κυβερνητικούς εταίρους του αυστριακού καγκελάριου ενώ η σκληρή του στάση όσον αφορά το Προσφυγικό τον καθιστά συμπαθή στα μάτια και των εθνικιστικών κυβερνήσεων της Ανατολικής Ευρώπης με τον Κουρτς να δηλώνει, ωστόσο, ότι επιθυμεί να γίνει ένας «γεφυροποιός» ανάμεσα στα μέλη (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία και Σλοβακία) της ομάδας του Βίσεγκραντ και τα υπόλοιπα κράτη της ΕΕ. Στο πρόσωπό του έναν κατά συνθήκη σύμμαχο βλέπει και ο Ματέο Σαλβίνι, υπουργός Εσωτερικών και αντιπρόεδρος της νέας κυβέρνησης της Ιταλίας. Και όσο άνετα συζητά μαζί του ο Βλαντίμιρ Πούτιν, άλλο τόσο τον εκτιμούν τα στελέχη τη κυβέρνησης Τραμπ.

«Εάν ο Κουρτς δεν καταφέρει να γεφυρώσει τα χάσματα, τουλάχιστον αναδεικνύεται ο ίδιος ως διαμεσολαβητής», το περισσότερο που μπορεί να κάνει σήμερα ένας επίδοξος ηγέτης της ΕΕ, «μιας οντότητας που βρίσκεται σε διαρκή αναζήτηση συναίνεσης, αλλά πλήττεται από σημαντικές διαφορές αξιακού χαρακτήρα πάνω σε όλα, σχεδόν, τα σημαντικά ζητήματα». Και ο Κουρτς βρίσκεται στον πυρήνα των εξελίξεων. Κανένας δεν τον μισεί και κανένας δεν τον κατηγορεί για τίποτα, καταλήγει ο Λεονίντ Μπερσίντσκι.

 Θα μπορούσε να αναδειχθεί σε «γεφυροποιό» και, κατ΄επέκταση, σε νέο ηγέτη της ΕΕ ο Σεμπάστιαν Κουρτς; Φωτογραφία:  REUTERS/Eric Vidal

Η σουηδική Spotify και η γερμανική Zalando είναι είναι δύο από τις πιο επιτυχημένες τεχνολογικές εταιρείες (tech firms) της Ευρώπης. Αλλά η συνολική αξία τους δεν ξεπερνά τα 42 δισεκατομμύρια δολάρια, ποσό σχεδόν αμελητέο σε σχέση με τα 480 δισεκατομμύρια στα οποία εκτιμάται η αξία του κινεζικού Alibaba και τα 550 δισεκατομμύρια του Facebook.

Στο σύνολό τους οι ευρωπαϊκές τεχνολογικές εταιρείες αξίζουν 240 δισεκατομμύρια δολάρια, οι ασιατικές 675 δισεκατομμύρια ενώ οι αμερικανικές ένα τρισεκατομμύριο και 370 δισεκατομμύρια δολάρια. Και η διαφορά προκαλεί εντύπωση, επισημαίνει σε άρθρο του το Quartz, γιατί στο σύνολό της η ευρωπαϊκή οικονομία είναι ανάλογη σε μέγεθος με την αμερικανική και μεγαλύτερη από την κινεζική. Και ούτε έλλειψη ικανότατων μαθηματικών, επιστημόνων της πληροφορικής και προγραμματιστών παρατηρείται στη Γηραιά Ήπειρο. Γιατί, οπότε, δεν έχουν αναπτυχθεί τεχνολογικοί κολοσσοί στην ευρωπαϊκή επικράτεια όπως συνέβη στις ΗΠΑ και την Ασία; Συνομιλώντας με στελέχη της τράπεζας επενδύσεων GP Bullhound, οι συντάκτες του άρθρου ξεχώρισαν τρεις βασικές αιτίες.

Ένας λόγος είναι οι περιορισμένες επενδύσεις, γιατί μόνο συγκεντρώνοντας μεγάλα χρηματικά ποσά μπορεί μια τεχνολογική εταιρεία να θέσει τις απαραίτητες επιχειρηματικές βάσεις για την έναρξη των δραστηριοτήτων της. Από το 2000 και μετά, οι μεγαλύτερες αμερικανικές και ασιατικές startups συγκέντρωσαν κατά μέσο όρο 7,3 δισεκατομμύρια δολάρια, με τις ευρωπαϊκές να περιορίζονται σε λιγότερα από δύο δισεκατομμύρια.

Σημαντικό ρόλο διαδραματίζει, σίγουρα, και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα με τους νέους επιχειρηματίες της Silicon Valley να παθιάζονται ακόμη περισσότερο από εκείνους που προηγήθηκαν, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα τη στήριξή των βετεράνων της ψηφιακής εποχής.

Τέλος, πρέπει να επισημανθεί ότι οι αμερικανοί επιχειρηματίες προσφέρουν και σημαντικά οικονομικά κίνητρα για να δελεάσουν τους καλύτερους νεαρούς επαγγελματίες στον χώρο της υψηλής τεχνολογίας μέσω του αποκαλούμενου «δικαιώματος προαίρεσης αγοράς μετοχών» (stock purchase option) που εκχωρείται στην πλειονότητα των εργαζόμενων οι οποίοι καταλήγουν να αφιερώνονται ολοκληρωτικά στην όποια εργασία τους και να παραμένουν για μεγάλο διάστημα στην ίδια εταιρεία.

«Στο Παρίσι κατά τις συνεντεύξεις, οι υποψήφιοι μας ρωτούσαν αν προσφέρουμε κουπόνια για γεύματα, όχι για μετοχές», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Ζαν-Μπαπτίστ Ρουντέλ, διευθυντής της γαλλικής Criteo. Υφίσταται, ωστόσο, και ένα άλλο μεγάλο ζήτημα και σχετίζεται με το κατά πόσο οι Ευρωπαίοι επιθυμούν όντως την ύπαρξη πανίσχυρων τεχνολογικών κολοσσών στη επικράτειά τους.

Σήμερα στην Ευρώπη υπάρχουν 69 «μονόκεροι» (unicorns), όπως αποκαλούνται οι νεοφυείς επιχειρήσεις με αξία άνω του ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων. Φωτογραφία: EPA/JUSTIN LANE

Ένας από τους πιο γνωστούς αστικούς μύθους της ψηφιακής εποχής όσον αφορά την προστασία της ιδιωτικότητας είναι εκείνος σύμφωνα με τον οποίο τα έξυπνα κινητά μας κρυφακούν και καταγράφουν τις συνομιλίες μας, με απώτερο στόχο την εκμετάλλευσή τους για εμπορικούς σκοπούς. «Τώρα, όμως, τα μέλη μιας ομάδα ερευνητών από το πανεπιστήμιο Northeastern», της Βοστώνης, αναφέρει το Motherboard του ιταλικού Vice, «αποφάσισαν να ελέγξουν με επιστημονικό τρόπο και για πρώτη φορά στον κόσμο αυτόν τον μύθο».

Για τις ανάγκες της μελέτης τους (θα παρουσιαστεί στο Privacy Enhancing Technologies Symposium που θα πραγματοποιηθεί στο τέλος του μήνα στη Βαρκελώνη) ανέλυσαν 17.260 εφαρμογές για Android, εστιάζοντας αρχικά στις άδειες που ζητούνται από τους χρήστες -για πρόσβαση στην κάμερα και το μικρόφωνο των έξυπνων τηλεφώνων τους- και καταγράφοντας, στη συνέχεια, την κυκλοφορία σε 9.100 από τις εφαρμογές που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την υφαρπαγή ηχητικού περιεχομένου ή φωτογραφιών. Όσον αφορά το τελικό συμπέρασμα, καμία από αυτές τις χιλιάδες εφαρμογές δεν κατέγραψε και δεν απέστειλε, εν αγνοία, φυσικά, των χρηστών, σε τρίτους ούτε συνομιλίες ούτε ηχητικά μηνύματα. Διαπιστώθηκε, ωστόσο, ότι κάποιες εφαρμογές μπορούν να υφαρπάξουν screenshots, ή ακόμα και να καταγράψουν σε βίντεο τις κινήσεις του χρήστη πάνω στην οθόνη του κινητού.

Αλλά η συλλογική παράνοια (ή η συλλογική ανησυχία ολοένα και περισσότερων) σίγουρα δεν είναι αβάσιμη. Γιατί τον περασμένο Μάιο τοAmazon Echo, εξαιτίας ενός ιού που έπληξε την Alexa, την ψηφιακή βοηθό της αυτοκρατορίας του Τζεφ Μπέζος, κατέγραψε μια συνομιλία η οποία στη συνέχεια κατέληξε κατά λάθος σε μία από τις επαφές του χρήστη. Και σίγουρα δεν είναι καθησυχαστικό ότι τόσο το Facebook όσο και η Amazon κατέχουν διπλώματα ευρεσιτεχνίας για οργουελικού τύπου εφαρμογές υφαρπαγής προσωπικών δεδομένων.

Αποτελεί, ωστόσο, γεγονός ότι δυστυχώς τα συστήματα επικοινωνίας και δικτύωσης που έχουν αναπτύξει εταιρείες όπως το Facebook επιτρέπουν ήδη την καταγραφή/ υφαρπαγή – με στόχο την εμπορική εκμετάλλευση – του συνόλου των δραστηριοτήτων μας στον ψηφιακό κόσμο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος, οπότε, ενεργοποίησης από απόσταση των μικρόφωνων και των ακουστικών των έξυπνων κινητών μας.

Τα έξυπνα κινητά δεν μας κρυφακούν γιατί δεν χρειάζεται. Φωτογραφία: EPA/CHRISTIAN BRUNA