Αν ο Μπομπ Ντίλαν τιμάται με Νομπέλ Λογοτεχνίας, ο «έλληνας Ντίλαν» με τι θα πρέπει να τιμηθεί; Οσο και αν ξενίζει η αναγόρευση του Διονύση Σαββόπουλου σε επίτιμου διδάκτορα του Τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης -ιδίως μάλιστα όταν υπάρχουν τόσες αντιδράσεις για την αντίστοιχη αναγόρευση, πάλι από το ΑΠΘ την προσεχή Δευτέρα, του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ανθιμου- υπάρχει ένα νήμα που συνδέει τις δύο περιπτώσεις.

Ο Ντίλαν, καίτοι μουσικός, δημιιούργησε έννοιες και εκφράσεις, υπήρξε ένας γητευτής των λέξεων, άρα ήταν και λογοτέχνης. Και υπό αυτό το πρίσμα το ίδιο έκανε στα ελληνικά και ο σαλονικιός τραγουδοποιός και ως εκ τούτου η τελετή αναγόρευσης του «Νιόνιου» ως επίτιμου διδάκτορα της Φιλοσοφικής στην αίθουσα Τελετών του ΑΠΘ έχει μια λογική.

Γενναιόδωρος στις λέξεις και στις κουβέντες, ο κ. Σαββόπουλος μίλησε κατά την τελετή για όλα: από τον Μάνο Χατζιδάκη και τον Μπομπ Ντίλαν μέχρι την γέννησή του και την παγκοσμιοποίηση.

«Οι τραγουδοποιοί λαχταρούμε για εκείνη τη στιγμή που όλα γίνονται ένα…» είπε ο Διονύσης Σαββόπουλος και συνέχισε: «Τολμώ να πω ότι η κατακερματισμένη εποχή μας χρειάζεται συνθέτες μάλλον, παρά καθοδηγητές. Το έχει ανάγκη η ψυχή μας. Το κράμα ανατολής και δύσης που πέτυχε π.χ. ο Βασίλης Τσιτσάνης και που τόσο ανάγκη έχει ο τόπος, δεν το έχει επιτύχει ο πολιτικός μας βίος, με αποτέλεσμα αλλού να μοχθούμε κάθε μέρα και αλλού να είναι η ψυχή μας».

«Να γίνουμε μοντέρνοι, να πάμε μπροστά, χωρίς να χάσουμε την ψυχή μας» τόνισε ο κορυφαίος μουσικός.

Ο κ. Σαββόπουλος έκανε ιδιαίτερη μνεία στη δουλειά του Μάνου Χατζηδάκι και του Νίκου Γκάτσου, που σύμφωνα με τον ίδιο «σε κάνει να νοιώθεις ότι είσαι ένας σύγχρονος Ελληνας του καιρού μας, που διατηρεί όμως την ιδιοπροσωπεία» και πρόσθεσε: «Γιατί αυτό ποθούμε όλοι και αυτή είναι η δυσκολία μας σε αυτή τη χώρα. Να γίνουμε μοντέρνοι να πάμε μπροστά, χωρίς να χάσουμε τη ψυχή μας».

Η γέννηση του, η παγκοσμιοποίηση και ο Μπομπ Ντίλαν

Ο Διονύσης Σαββάπουλος ξεκίνησε την αφήγηση από την γέννησή του μέσα στα «Δεκεμβριανά του 1944» όταν ένας ΕΛΑΣιτης με μοτοσικλέτα μετέφερε στο μαιευτήριο την ετοιμόγεννη, μητέρα του. Αργότερα μίλησε για το πώς, ως νήπιο, πριν ακόμη αντιληφθεί το νόημα των λέξεων που άκουγε στο ραδιόφωνο, ένιωθε τη μουσικότητά τους.

«Η μουσική των λέξεων με επισκέφθηκε πριν από τις λέξεις, τότε δεν άκουγα παρά φωνήματα, τη σημασία των οποίων κατάλαβα σιγά – σιγά αργότερα. Ποτέ μου δεν έγραψα στίχους χωρίς μουσική, ούτε ξέρω πώς να το κάνω αυτό. Γράφω μουσική και στίχο σχεδόν ταυτόχρονα και μέσα μου προπορεύεται λιγάκι η μουσική και ο ρυθμός. Στη δουλειά μου, οι στίχοι και η μουσική είναι ένα. Και εάν υπάρχει ποίηση σε αυτά που κάνω, αυτά δεν βρίσκονται μόνο στα λόγια, αλλά στο τραγούδι, εν τω συνόλω» είπε ο γνωστός τραγουδοποιός

«Η παγκοσμιοποίηση, η οικονομική κρίση, η τρομοκρατία, η μετανάστευση, η ανάδυση ημιάγριων πολιτικών κομμάτων, γεμίζουν με φόβο τις ψυχές των ανθρώπων, που, μοιραία σε τέτοιες εποχές, στρέφονται στις καταβολές τους, εκεί όπου επικρατεί η ανάγκη επιβίωσης και το σώζων εαυτόν σωθείτω και η βαρβαρότητα. Αλλά και το φως των ραψωδών, ο Ομηρος και οι λυρικοί ποιητές», είπε ο κ. Σαββόπουλος και πρόσθεσε σχετικά με την βράβευση του Μπομπ Ντίλαν: «Αυτό το φως αισθάνεται κι έρχεται να μας δείξει η Σουηδική Ακαδημία, δίνοντας το Νόμπελ σε έναν κορυφαίο τροβαδούρο της εποχής μας».

Η ιδιοφυΐα του Μάνου Χατζηδάκι

Ο Διονύσης Σαββόπουλος σημείωσε ότι ήταν η μουσική ιδιοφυΐα του Μάνου Χατζηδάκι που εισήγαγε ένα πιο «εξατομικευμένο, νεωτερικό» τραγούδι που σύμφωνα με τον ίδιο «άλλαξε το αυτί μας και οδήγησε στο λεγόμενο έντεχνο, ή εναλλακτικό» και επηρέασε και τον ίδιο, χωρίς όμως αυτό να αποκόβεται από την έννοια της συλλογικότητας, της παράδοσης.

«Το τραγούδι είναι συλλογικότητα από την κορυφή ως τα νύχια» τόνισε ο κ. Σαββόπουλος. Από την άλλη, διευκρίνισε, ότι η ποίηση έχει τη δική της μουσικότητα και είναι δύσκολο να μελοποιηθεί επιτυχημένα, όπως μαζικά επιχειρήθηκε για μια εποχή, γιατί «δεν είναι όλοι Μίκης Θεοδωράκης, ούτε έχουν το χάρισμα του».

Ο γνωστός συνθέτης υπογράμμισε ότι και ο ίδιος θα ήθελε να ανήκει στη λεγόμενη Σχολή της Θεσσαλονίκης (Ιωάννου, Πεντζίκης, Χριστιανόπουλος, κ.α.) και αφιέρωσε την ομιλία του στον ποιητή, Νίκο Αλέξη Ασλάνογλου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News