Τα πρωτοσέλιδα των βρετανικών εφημερίδων εξακολουθούν να ασχολούνται με τις διαμαρτυρίες των μαθητών για το λεγόμενο «φιάσκο του αλγορίθμου», όπως οι ίδιες το βάφτισαν. Ομως πρόκειται στ’ αλήθεια για φιάσκο ή μήπως για συνειδητή πολιτική επιλογή της συντηρητικής κυβέρνησης του Μπόρις Τζόνσον;

Δαιμονοποίηση αλγορίθμου δεν νοείται, καταδίκη όμως του «προγραμματιστή», εκείνου δηλαδή που εισήγαγε στο μηχάνημα τα στοιχεία του γούστου του, βεβαίως και μπορεί να υπάρξει. Πολιτική τουλάχιστον, αν όχι και και από τα αστικά δικαστήρια ακόμη, κατόπιν αγωγής.

Πάντως οι άγγλοι μαθητές έχουν ήδη καταδικάσει το σύστημα που τους έφραξε τον δρόμο προς το πανεπιστήμιο επειδή προγραμματίστηκε με δεδομένα εκ προοιμίου εις βάρος τους, τα οποία δεν είχαν σχέση με την αξία του καθενός τους αλλά με τη «λαϊκότητα» του σχολείου τους και συνεπώς με τη δική τους ταξική υπόσταση!

Ωραίο;

Το σκάνδαλο είναι μεγάλο και πληγώνει την εικόνα του ιδιόρρυθμου βρετανού πρωθυπουργού, αφού οι μαθητές έχουν διαδηλώσει ακόμη και έξω από την πόρτα του, στην Ντάουνινγκ Στριτ 10. Ας πάρουμε όμως την ιστορία από την αρχή.

Την εφετινή σχολική σεζόν ο κορονοϊός στέρησε από τα παιδιά το δικαίωμα να εξεταστούν και να κριθούν από τους καθηγητές τους. Η λύση που έδωσε το υπουργείο Παιδείας ήταν να αποφασιστεί από έναν αλγόριθμο η βαθμολογία τους. Στον αλγόριθμο «πέρασαν» τα προαποφασισμένα στοιχεία αξιολόγησης, το βασικότερο των οποίων σχετίζεται με το σχολείο και όχι με τον μαθητή!

Ετσι ο αλγόριθμος έριξε τη βαθμολογία των παιδιών που φοιτούν σε παρακατιανά -υποτίθεται- σχολεία, της δημόσια εκπαίδευσης δηλαδή, ενώ φούσκωσε την απόδοση των παιδιών που φοιτούν σε ακριβά ιδιωτικά εκαπιδευτήρια. Από την τελική κατάταξη που έκανε ο συγκεκριμένος αλγόριθμος εξαρτάται πλέον η εισαγωγή των παιδιών στα πανεπιστήμια.

Αδικία; Ούτε συζήτηση. Το θέμα δεν είναι εκεί, αλλά στο αν αυτή η αδικία είναι αποτέλεσμα κυβερνητικής προμελέτης ή ηλιθιότητας, και αυτό ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι ορισμένα καλά πανεπιστήμια και κολέγια ανακοίνωσαν ότι θα κάνουν εγγραφές πρωτοετών χωρίς να δώσουν βάση στις αποφάνσεις του δογματικού αλγορίθμου.

Στις διαδηλώσεις τα παιδιά, με διάθεση να επιδείξουν και την προσβληθείσα από την αλγοριθμική κυβέρνηση ταξικότητά τους –και γιατί όχι;–, ζήτησαν την παραίτηση του υπουργού Παιδείας Γκάβιν Γουίλιαμσον, χλεύασαν τους Τόρις και εν χορώ παιάνισαν το σύνθημα «Fuck the algorithm!», κάτι που καθόλου δεν άρεσε στους Financial Times και στο ιταλικό Foglio.

Τα εν λόγω Μέσα υπερασπίστηκαν τη φύση του αλγορίθμου, γράφοντας περίπου ότι αυτός «ό,τι του λένε μολογάει». Οι άνθρωποι φταίνε, έγραψαν, «που μεταφέρουν στον αλγόριθμο τις προκαταλήψεις τους». Δεν ήταν δα και καμιά πρωτότυπη σκέψη, και σίγουρα τα παιδιά ξέρουν τι είναι ο (οποιοσδήποτε) αλγόριθμος καλύτερα από δαύτους. Τα παιδιά έβρισαν δικαιότατα τον συγκεκριμένο… Τέλος πάντων, τα Μέσα ομονόησαν στο εξής: «Το φιάσκο ήταν ανθρώπινη αποτυχία» και «απλώς έκανε ό,τι σχεδιάστηκε να κάνει» και «οι αλγόριθμοι ανταποκρίνονται πάντα σε μια συγκεκριμένη πολιτική ή οικονομική βούληση». Ε, αυτήν τη βούληση έβρισαν και τα παιδιά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News