Οντας πολύ πιο μπροστά από το ανδρικό ποδόσφαιρο όσον αφορά την αντιμετώπιση της ομοφυλοφιλίας, ένα θέμα που εξακολουθεί σε μεγάλο βαθμό να αποτελεί ταμπού στον κόσμο του αθλητισμού, το γυναικείο ποδόσφαιρο, τουλάχιστον της Αγγλίας, εμφανίζεται έτοιμο να ξεπεράσει ακόμη ένα: τους αυτοκτονικούς ιδεασμούς που ενίοτε καταβάλλουν και τους αθλητές και τις αθλήτριες, όπως καταβάλλουν και τους απλούς ανθρώπους.

Κατά τη διάρκεια της ποδοσφαιρικής καριέρας της, η Γκίλι Φλάχερτι έχει κερδίσει οκτώ πρωταθλήματα και επτά Κύπελλα Αγγλίας, καθώς επίσης και το Champions League, συν διάφορους άλλους τίτλους, παίζοντας στις ομάδες της Αρσεναλ, της Τσέλσι και της Γουέστ Χαμ με τη φανέλα της οποίας αγωνίζεται και σήμερα ως κεντρική αμυντικός και αρχηγός της ομάδας. Η Φλάχερτι αυτοχαρακτηρίζεται συναισθηματική, ευαίσθητη και τρυφερή, αλλά συγχρόνως δεν σταματά ποτέ πια να σκέφτεται ότι «δεν πρόκειται να υποκύψω, δεν θα επιτρέψω σε τίποτα να με νικήσει».

Πριν από μία δεκαετία, ωστόσο, σκεφτόταν ακριβώς το αντίθετο και ήταν τόσο καταβεβλημένη και ψυχικά εξαντλημένη που αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει. Δεν τα κατάφερε, ωστόσο, χάρη στη συγκάτοικό της, η οποία της έσωσε την τελευταία στιγμή τη ζωή. Από τότε δεν είχε μιλήσει ποτέ ξανά και με κανέναν, ούτε καν με τους γονείς της, για την απόπειρά της, έως πριν από λίγες ημέρες, όταν αποφάσισε να γυρίσει ένα βίντεο για την εκστρατεία ευαισθητοποίησης «Time to Talk» – «Ωρα να Μιλήσεις».

Αρχικά ήταν διστακτική, έως και αρνητική, επιλέγοντας να μην αποκαλύψει όλα όσα έζησε έναν χρόνο πριν ενηλικιωθεί. Ετυχε, ωστόσο, να διαβάσει στο Twitter για κάποιους αυτόχειρες οι οποίοι μία ημέρα πριν προβούν στο απονενοημένο διάβημα, δεν παρέλειψαν να αναρτήσουν στο δημοφιλέστατο μέσο κοινωνικής δικτύωσης ένα μήνυμα στο οποίο ανέφεραν πως «αυτά τα γράμματα είναι τα πιο δύσκολα γράμματα που μπορεί να γράψει κανείς».

«Πρέπει να το κάνω», σκέφτηκε αμέσως μετά και κάπως έτσι κατέληξε να αφηγείται τη ζωή της στη Σούζαν Ρακ του Guardian, ξεκινώντας από τα χρόνια που άρχισε να παίζει στα τσικό της Αρσεναλ και αισθανόταν απόλυτα μόνη της, όντας αναγκασμένη να ζει μακριά από την οικογένειά της, με την οποία ήταν και εξακολουθεί να είναι ιδιαίτερα δεμένη. Συγχρόνως ανακάλυπτε και την ομοφυλοφιλία της, δίχως, όμως, να γνωρίζει πώς να τη διαχειριστεί.

«Γνώριζα από καιρό ότι είμαι ομοφυλόφιλη, αλλά καθώς μεγαλώνεις, αρχίζεις να σκέφτεσαι τις σχέσεις και το να κάνεις ένα βήμα παραπάνω από το να σου αρέσει απλώς κάποιος ή να θεωρείς ότι κάποιος είναι όμορφος. Και είναι όλα άγνωστα. Εντάξει, είμαι ομοφυλόφιλη, αλλά τι πρέπει να κάνω; Να πάω σε γκέι μπαρ; Δεν γνωρίζεις τίποτα επί του θέματος σε μικρή ηλικία. Πώς βρίσκω ομοφυλόφιλα κορίτσια; Πού βρίσκω μια σύντροφο; Καθώς μεγάλωνα, σκεφτόμουν πως θα γίνω αυτή η ηλικιωμένη γυναίκα με τα 100 σκυλιά. Και ανησυχείς επίσης για το πώς θα αντιδράσουν οι γονείς σου, τους οποίους δεν θέλεις να απογοητεύσεις», εξήγησε η ίδια.

Οσον αφορά το ποδόσφαιρο, παρότι ανήκε στην πρώτη ομάδα της Αρσεναλ, καθόταν περισσότερο στον πάγκο, παρά έτρεχε μέσα στο γήπεδο, γεγονός που επιδείνωσε περαιτέρω την ήδη επιβαρυμένη ψυχική της υγεία, ώσπου κάποια στιγμή λύγισε και αποφάσισε, όντας μόλις 17 χρόνων, να βάλει τέλος στη ζωή της.

Σώθηκε κατά τύχη, μόνο και μόνο επειδή ήταν χαλασμένη η κλειδαριά της πόρτας του δωματίου της, γεγονός που επέτρεψε στη συγκάτοικό της να τη βρει και να τη μεταφέρει στο νοσοκομείο. «Εκείνη την περίοδο δεν μιλούσα με κανέναν, αλλά ούτε σκεφτόμουν τους άλλους. Δεν σκέφτηκα τη μητέρα και τον πατέρα μου, δεν σκέφτηκα την οικογένειά μου, ενώ σήμερα ούτε καν θα διανοούμουν να αφήσω πίσω μου αυτούς τους ανθρώπους», ανέφερε στη συνομιλήτριά της, υπογραμμίζοντας πως το κλειδί για την αντιμετώπιση ανάλογων καταστάσεων είναι η παροχή βοήθειας και η στήριξη από άλλους.

«Υπάρχουν άνθρωποι στους οποίους μπορεί να μιλήσει κάποιος, αλλά κάτι δεν επιτρέπει στους ανθρώπους να το κάνουν. Αυτό είναι το δύσκολο. Με την αυτοκτονία δεν υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες. Είτε είσαι χρεωμένος ή εθισμένος ή έχεις πρόβλημα με τον τζόγο ή παλεύεις με τη σεξουαλικότητά σου, είναι τόσο άσχημα τα πράγματα ούτως ώστε να θέλεις να τερματίσεις τη ζωή σου ή υπάρχουν εναλλακτικές επιλογές; Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι θα υπάρχουν όσο το δυνατόν περισσότερες διέξοδοι και εναλλακτικές για τους ανθρώπους», επισήμανε η 28χρονη πρωταθλήτρια.

Και αποκάλυψε ότι πλέον όχι μόνον μιλάει με τους δικούς της ανθρώπους για οτιδήποτε την απασχολεί, αλλά και κλαίει πολύ. «Τώρα ξέρω πώς να μιλάω. Οταν ήμουν νεότερη, εκείνη την περίοδο, δεν μπορούσα να δείξω τα συναισθήματά μου. Το να κλάψεις στο γήπεδο ήταν απαγορευμένο. Γιατί εάν βάλεις τα κλάματα στο γήπεδο οι υπόλοιποι θα σκεφτούν πως δεν μπορείς να διαχειριστείς την κατάσταση. Τώρα, όμως, κλαίω βλέποντας τηλεόραση. Δεν πρόκειται να το κρύψω. Θα κλαίω για το παραμικρό».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News