Με την εμφάνιση που έχει θα μπορούσε να είναι ηθοποιός, γράφει η Corriere della Sera. Αλλά η Ινές Αριμάδας θα αποδειχθεί πιθανότατα ο κυκλώνας που θα ταράξει τις ισορροπίες της ισπανικής πολιτικής σκηνής.  Γιατί; Επειδή ανάμεσα στους υποψήφιους των σημερινών εκλογών στην Καταλονία για την ηγεσία της νέας κυβέρνησης, είναι εκείνη που θα μπορούσε να κερδίσει τις περισσότερες ψήφους. Και θα είναι μια πρωτιά που θα έχει τη σημασία της δεδομένου ότι η Αριμάδας είναι υποψήφια των «Πολιτών», του φιλελεύθερου κόμματος του οποίου το Λαϊκό Κόμμα έχει αρχίσει να αισθάνεται την ανάσα. Εάν αυτή κερδίσει τον υποψήφιο του Λαϊκού Κόμματος στην Καταλονία, γιατί να μην ελπίζει ο Αλμπερτ Ριβέρα, ο ηγέτης των Πολιτών στη Μαδρίτη;

Η 36χρονη Αριμάδας είναι μια υποψήφια μεταϊδεολογική, μεταφεμινιστική, μεταπολιτική. Ένα πολιτικό ζώο που ξέρει να μάχεται με μια φυσική άνεση στη Βουλή και την τηλεόραση, απολύτως ικανή να ταλαντεύεται ανάμεσα σε δεξιές και αριστερές θέσεις με την ίδια φυσικότητα που διορθώνει τα μαλλιά της. Δικηγόρος στο επάγγελμα, δεν την ενδιαφέρει να γίνει συμπαθής, δεν της αρέσει να αστειεύεται, είναι σοβαρή επειδή θέλει να είναι σοβαρή. Κι όταν οι αντίπαλοί της, πολλοί και ορκισμένοι, της προσάπτουν ότι είναι «μια μαριονέτα που έμαθε απέξω τέσσερα σκλόγκαν», εκείνη έχει έτοιμη την απάντηση: «Καταφεύγετε στις προσωπικές προσβολές; Τι κρίμα, δεν έχετε άλλα επιχειρήματα;». Και την έχει και στα ισπανικά και τα καταλανικά αυτή η Ανδαλουσιανή που ζει μόλις δέκα χρόνια στη Βαρκελώνη.

Να σημειωθεί ότι είναι η μόνη γυναίκα που είναι υποψήφια για την προεδρία. Και είναι και αυτή που δηλώνει ότι δεν θα μείνει για πάντα στην πολιτική, θα επιστρέψει στον ιδιωτικό τομέα. Στο μεταξύ, ανεμίζει και τις τρεις σημαίες: την ισπανική, την καταλανική και την ευρωπαϊκή. Από αυτήν την άποψη, οι ενωτικοί βρήκαν την φυσική τους ηγέτιδα – ακόμη και αν γίνει αυτή «Presidenta». Και οι αποσχιστές μια πασιονάρια του φιλελευθερισμού που τους χαλάει το όνειρο.

Φωτό: Δεν την ενδιαφέρει να γίνει συμπαθής, δεν της αρέσει να αστειεύεται… Πηγή: (Inés Arrimadas/Facebook)

«Το να πούμε ότι “το αμερικανικό όνειρο έχει πεθάνει” δεν είναι ποιητική υπερβολή. Είναι η ακριβής περιγραφή του τι συμβαίνει έπειτα από 40 χρόνια μισθολογικής στασιμότητας. Υπάρχουν γενιές που δεν μπορούν να ελπίζουν ότι θα ζήσουν καλύτερα από τους γονείς τους: όχι εξαιτίας ενός πολέμου ή κάποιων καταστροφικών πληγών αλλά λόγω των κανόνων που διέπουν ένα οικονομικό σύστημα το οποίο ενθαρρύνει τη συσσώρευση μεγάλου πλούτου σε ένα μικρό μέρος της πληθυσμού, εις βάρος της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών».

Είναι μια σκληρή και πικρή διαπίστωση αυτή που καταθέτει στο Splinter ο Χάμιλτον Νόλαν. Κι έπειτα πετάει την βόμβα: «Ήρθε η ώρα που οι μορφωμένοι, αξιοσέβαστοι και ορθολογιστές πρέπει να πουν αυτό που είναι οδυνηρά προφανές: είναι καιρός να σταματήσουμε να σεβόμαστε τους πλούσιους , είναι καιρός να τους κλέψουμε. Σοβαρά».

Γράφοντας με αφορμή την φορολογική μεταρρύθμιση του Τραμπ με την οποία μειώνονται οι φορολογικοί συντελεστές για τα υψηλότερα εισοδήματα, ο Νόλαν φιλοδοξεί να ανάψει φωτιές. «Η ανισότητα τρώει ζωντανή την Αμερική… Οι ηγέτες μας, πολιτικοί και επιχειρηματίες,  έχουν επιλέξει να υιοθετήσουν ένα σύστημα στο οποίο όσα περισσότερα έχεις τόσο περισσότερα κερδίζεις, και  όσα λιγότερα έχεις, τόσο πιο δύσκολο είναι να δημιουργήσεις πλούτο». Για τον αμερικανό σχολιαστή,  αυτό είναι «ένα σύστημα που έχει σχεδιαστεί για την αύξηση της ανισότητας».

Ο Ομπάμα θεωρούσε τις ανισότητες «κομβική πρόκληση της εποχής μας», ο Τομά Πικετί «έγινε κάτι σαν ροκστάρ, γράφοντας ένα πολύ σκληρό βιβλίο για το θέμα». Αλλά «η απάντηση σε αυτή την τρομερή κατάσταση από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ήταν να περάσει ένα νόμο που θα επιδεινώσει δραματικά τις οικονομικές ανισότητες σε αυτή τη χώρα». Κάθε απελπισμένη οικογένεια στις Ηνωμένες Πολιτείες «θα πληρώσει το τίμημα, όταν θα τελειώσουν τα φάρμακα ή δεν θα μπορεί να πληρώσει το ενοίκιο».

Ως εκ τούτου, ακόμη και αν «η βία κατά των ανθρώπων είναι ηθικά λάθος και δεν λύνει τα προβλήματα», σήμερα οι ΗΠΑ κινδυνεύουν «να γίνουν σαν τη Λατινική Αμερική, όπου οι πλούσιοι είναι αναγκασμένοι να ζουν πίσω από τους τοίχους, περιστοιχισμένοι από ένοπλους φρουρούς». Αν θέλουν να συνεχίσουν να απολαμβάνουν τα χρήματα και την ελευθερία, προειδοποιεί ο αρθρογράφος, «θα πρέπει να αρχίσουν να είναι λιγότερο άπληστοι».

Να δούμε ποιος θα κάνει την αρχή.

Φωτό: Αυτός είναι ο σύγχρονος Ρομπέν των Δασών. Πηγή: Shutterstock

Η Ελίφ Σαφάκ πιάνει το νήμα από μια ιστορία στη χώρα της που την είχε συγκλονίσει. Την ιστορία της 17χρονης Χελίν που έχασε τη ζωή της έξω από το σχολείο της από έναν άνδρα επειδή τον είχε απορρίψει. Ο τουρκικός Τύπος, γράφει στους Financial Times, παρουσίασε τη δολοφονία σαν ένα έγκλημα πάθους. Το ίδιο και οι άνδρες. Αλλά οι γυναίκες είδαν την τραγωδία αυτή πολύ διαφορετικά: «Αυτό που είχε συμβεί στη Χελίν θα μπορούσε να είχε συμβεί σε οποιαδήποτε από εμάς. Ακόμη περισσότερο σε μια κοινωνία όπου οι άνδρες μπερδεύουν την αγάπη με την κτητικότητα».

Η τουρκάλα συγγραφέας (βιβλία της έχουν εκδοθεί και στα ελληνικά) πιάνει το νήμα από εκεί για να εξηγήσει την τεράστια επιτυχία του Cat Person, του διηγήματος της Κρίστεν Ρουπένιαν που δημοσιεύτηκε στο New Yorker. Είναι η ερωτική ιστορία μιας γυναίκας. Και την έκανε να σκεφτεί τις «χιλιάδες γυναίκες που κάθε μέρα προσπαθούν να διατηρήσουν την ισορροπία στα σύνορα ανάμεσα στον φόβο και την ελευθερία». Το Cat Person, συνεχίζει δεν μιλάει για τη βία των φύλων, ούτε για σεξουαλική κακοποίηση. «Η ιστορία έχει πιο λεπτές αποχρώσεις, περισσότερη εσωτερικότητα. Κι αυτός της ο χαρακτήρας εξηγεί την πολύ μεγάλη του επιτυχία».

Η ιστορία είναι εξής: Η Μαργκό, 20χρονη φοιτήτρια, γνωρίζει τον 34χρονο Ρόμπερτ. Η Μαργκό θέλει να αρέσει στον Ρόμπερτ αν και την ίδια ώρα δεν τον βρίσκει και πολύ ελκυστικό. Το φιλί του της φαίνεται απαίσιο και, μολονότι εκείνος είναι πιο μεγάλος, έχει την αίσθηση ότι ξέρει να κάνει κάποια πράγματα καλύτερα από εκείνον. Κι όμως δέχεται να πάει στο σπίτι του και δέχεται ακόμη κι όταν στο αυτοκίνητό του σκέφτεται ότι εκείνος θα μπορούσε να τη βιάσει και να την σκοτώσει. Κι όταν φτάνουν στο σπίτι του αισθάνεται ότι έχει παγιδευτεί, ότι στα υπόλοιπα δωμάτια θα βρει πτώματα, θύματα απαγωγής και αλυσίδες.

Δεν συμβαίνει τίποτε απ’ όλα αυτά. Το μόνο που συμβαίνει είναι ότι όταν η Μαργκό αποφασίζει να χωρίσει, ο Ρόμπερτ την παίρνει τηλέφωνο και την βρίζει. Και να που αυτή η ιστορία με αυτό το τέλος έκανε πολλές γυναίκες να διηγηθούν τις δικές τους εμπειρίες στα σόσιαλ μίντια. Μα γιατί; «Επειδή», λέει η Σαφάκ, «άγγιξε μια ευαίσθητη χορδή, επειδή περιγράφει με ακρίβεια πώς είναι να είσαι νέα γυναίκα σήμερα, επειδή καμία γυναικεία κατάκτηση δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη».

Φωτό: «Το φιλί του της φάνηκε απαίσιο». Πηγή: Shutterostock

Μπορεί να γίνει γνωστό τυχαία ή κατά λάθος ή επειδή ένας από τους γονείς δεν μπόρεσε να κρατήσει το μυστικό που αφορά «τη μαμά ή τον μπαμπά». Όπως συνέβη σε έναν από τους αναγνώστες του New York Times Magazine,  ο οποίος έγραψε μια επιστολή στον Κουαμί Αντονι Απάια, υπεύθυνο της στήλης «The ethicist», που απαντά στις ερωτήσεις των αναγνωστών για ζητήματα ηθικής. Η απιστία αποκαλύφθηκε από τη μητέρα, η οποία τον πληροφόρησε επίσης ότι η ίδια και ο σύζυγός της παρακολούθησαν ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες και έχουν λύσει τα προβλήματα της σχέσης τους.

Το πρόβλημα αφορά τώρα στον γιο, από τον οποίο η μητέρα ζήτησε να μην μιλήσει στον πατέρα του για την ομολογία της αυτή. Υποχρεωμένος να σιωπά, δεν μπορεί πλέον να τον δει με τα ίδια μάτια όπως πριν. Αλλά το να αντιμετωπίσει τον πατέρα του σημαίνει  προδοσία της εμπιστοσύνης της μητέρας και  καταστροφή της σχέσης μαζί της. Πρόκειται για μια δύσκολη κατάσταση, αλλά σύμφωνα με τον Απάια η λύση είναι μία: εναπόκειται στη μητέρα, που έμπλεξε το γιο, να βρει μια διέξοδο για εκείνον, σώζοντας τη σχέση μεταξύ πατέρα και γιου. Υπάρχουν πάντως και άλλες λύσεις. Οχι;

Φωτό: Και το παιδί στη μέση. Πηγή: Shutterstock