Επικεντρώνοντας στο τοπίο πίσω από τις πολύκροτες δηλώσεις Μακρόν περί «εγκεφαλικώς νεκρού ΝΑΤΟ», η ιταλική La Repubblica θυμίζει σε όλους τις φυγόκεντρες τάσεις κάποιων μελών της Συμμαχίας -κράτη του είδους της Τουρκίας (του Ερντογάν) και της ισχύος των ΗΠΑ (του Τραμπ)- τα οποία κάνουν του κεφαλιού τους όπου και όταν το επιθυμούν χωρίς να ρωτήσουν κανέναν από τους συμμάχους τους και χωρίς, τελικά, να εισπράττουν τα επίχειρα.

Υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από το Συριακό, ιδιαιτέρως στις τελευταίες του εξελίξεις (τουρκική εισβολή, εγκατάλειψη Κούρδων από τους Αμερικανούς, ρίσκο αναβίωσης του εγκληματικού ISIS, κ.λπ.), ώστε για να αντιληφθούμε τι θέλει να πει η ιταλική εφημερίδα; To άρθρο της τιτλοφορείται «ΝΑΤΟ, ο αδύναμος πολεμιστής» και η άποψη που εκφράζει μπορεί να συνοψιστεί στη φράση «ναι, υπάρχει όντως πρόβλημα στο ΝΑΤΟ».

Αλλά ποιο είναι ακριβώς;

Η εφημερίδα αντιλαμβάνεται την προφανή ανεπάρκεια της Ευρωπαϊκής Ενωσης να επωμισθεί την ευρωπαϊκή άμυνα, ωστόσο η ματιά της είναι διεισδυτική και διαπερνά τη στρατιωτική… θωράκιση ή την υποχρηματοδότηση της άμυνας και φθάνει στην ουσία της υπόθεσης: «Το πρόβλημα είναι πολιτικό» αποφαίνεται. «Δεν μπορούμε να έχουμε κοινή άμυνα εάν δεν έχουμε κοινή εξωτερική πολιτική – και η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι πολύ μακριά από αυτόν τον στόχο».

Μάλιστα τα θέματα εξωτερικής πολιτικής είναι αυτά κυρίως στα οποία ο γάλλος πρόεδρος ενεργεί και αυτός «ως μοναχικός ιππότης», κατά τη γαλλική έκφραση, κάνει δηλαδή και ο ίδιος ό,τι έχει κατά νου να πράξει δίχως να συμβουλευθεί κανέναν. Ετσι δεν γίνεται δουλειά.

Αν και η Βρετανία ετοιμάζεται να εγκαταλείψει την Ευρωπαϊκή Ενωση, παρατηρεί η Repubblica, ο Μακρόν μάλλον με το Λονδίνο συντονίζεται καλύτερα στα διεθνή θέματα. Επί τη ευκαιρία: χωρίς τη Βρετανία στην Ενωση, η Γαλλία μένει το μοναδικό μέλος του κλαμπ που διαθέτει πυρηνικό οπλοστάσιο ενώ συγχρόνως είναι και μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Αλήθεια, πόσο μπορούμε να μιλάμε για κοινή ευρωπαϊκή άμυνα, όταν τα πυρηνικά παραμένουν αποκλειστικά και μόνο γαλλικά;

Οι Ιταλοί, με παραδείγματα από τον ζωτικού ενδιαφέροντος για αυτούς λιβυκό εμφύλιο, καταδεικνύουν ότι τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ευρωπαϊκών χωρών δεν ταυτίζονται πάντα. Υπάρχει ο μεταξύ τους ανταγωνισμός. Στη Λιβύη εμείς και η ΕΕ υποστηρίζαμε τον έναν, γράφουν, η Γαλλία υποστήριζε τον άλλον. Η Μέρκελ βρέθηκε στην άβολη θέση να κοιτά τον Μακρόν να κάνει μονομερώς ανοίγματα στον Τραμπ και στον Πούτιν. Ολα αυτά εξηγούν την αποστασιοποίηση της καγκελαρίου από τις θέσεις του Μακρόν.

«Αν η Ευρωπαϊκή Ενωση θέλει μία πυρηνική ομπρέλα για την ασφάλειά της, όπως έχουν όλες οι μεγάλες δυνάμεις, τότε δεν πρέπει να χάσει την ελπίδα της ότι θα τη βρει. Εως ότου ο Μακρόν περάσει από τα λόγια στα έργα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News