«They Kant be serious!». Ηταν ο ευρηματικός τίτλος της Daily Mail που εξηγούσε στους αναγνώστες της ότι οι κάποιοι φοιτητές ζητούσαν να βγουν από το πρόγραμμα σπουδών οι λευκοί φιλόσοφοι, μεταξύ των οποίων ο Πλάτωνας και ο Καρτέσιος. «Πολύ αρσενικοί και πολύ χλωμοί οι μεγάλοι στοχαστές, διακηρύσσουν φοιτητές», διατυμπάνιζαν οι Times. Στο ίδιο τέμπο και η Telegpaph: «Φοιτητές φημισμένου πανεπιστημίου του Λονδίνου ζητούν να μην διδάσκονται ο Πλάτωνας, ο Καρτέσιος και ο Καντ επειδή είναι λευκοί».

Το «φημισμένο πανεπιστήμιο του Λονδίνου» είναι η Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών (Soas). Και η αιτία που βρέθηκε στα πρωτοσέλιδα του βρετανικού Τύπου, αλλά και πολλών εφημερίδων του υπόλοιπου κόσμου, ήταν η καμπάνια «Decolonising Our Minds» – «Αποαποικιοκρατώντας τη Σκέψη μας» – που εμπνεύστηκαν κάποιοι φοιτητές της σχολής έχοντας την υποστήριξη μερικών καθηγητών τους. Το θέμα πήρε ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις όταν ο κοινωνιολόγος Κίχαϊντ Αντριους χαρακτήρισε στην εκπομπή Newsnight του BCC2 τη σχολή «λευκή» και τον Διαφωτισμό «ρατσιστικό».

Κάπως έτσι ο Guardian αποφάσισε να επισκεφθεί τη Soas και να μιλήσει με φοιτητές και καθηγητές προκειμένου να βρει πού βρίσκεται η αλήθεια – και ήταν το μόνο μέσο που το έκανε. Μα πράγματι ήθελαν να εξορίσουν τους μεγάλους στοχαστές της Δύσης από τη σχολή τους; Ή τα μέσα ενημέρωσης «σήκωσαν» στα ύψη το θέμα χωρίς λόγο; Κάποιος καθηγητής διαβεβαίωσε ότι η διδασκαλία είναι στενά συνδεδεμένη με τη δυτική σκέψη, ένας διδακτορικός φοιτητής και μέλος της ομάδας «Decolonising our Minds» εξήγησε ότι ο σκοπός δεν ήταν να αποκλειστούν οι δυτικοί στοχαστές, αλλά να «σταματήσουμε να τους αντιμετωπίζουμε σαν ιερές αγελάδες».

Με το εξής σκεπτικό: Η Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών ιδρύθηκε το 1916 με σκοπό να στηρίξει τη συνέχεια της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Πώς; Εκπαιδεύοντας τους μελλοντικούς κυβερνήτες των αποικιών, αλλά και εμπόρους, στρατιωτικούς, ιεραπόστολους, γιατρούς και δασκάλους που θα προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στις βρετανικές κτήσεις. Στη Soas οι φοιτητές διδάσκονταν τις τοπικές γλώσσες, αλλά και πράγματα σχετικά με τα ήθη, τη θρησκεία και τους νόμους των τοπικών πληθυσμών, τις τύχες των οποίων θα αναλάμβαναν μια ημέρα.

Ασφαλώς ο ρόλος της σχολής είναι σήμερα διαφορετικός. Από τους 6.000 φοιτητές, οι μισοί προέρχονται από το εξωτερικό – και μάλιστα από 130 διαφορετικές χώρες. Και φυσικά δεν μαθαίνουν πώς να διοικούν την αυτοκρατορία, αλλά πώς να βοηθήσουν στην ανάπτυξη των μετα-αποικιακών κοινωνιών. Η ιστορία του, πάντως, κάνει την Soas την «πιο πολιτικοποιημένη σχολή» των βρετανικών πανεπιστημίων. Κάτι που εξηγεί εν μέρει και την ένταση της συζήτησης. «Στο μάθημα Πολιτικής Θεωρίας, μόνο οι δύο από τους 26 στοχαστές είναι μη Ευρωπαίοι – ο Φραντς Φανόν και ο Γκάντι» λέει μια φοιτήτρια.

Η αλήθεια τελικά βρίσκεται κάπου στη μέση. Οι φοιτητές της σχολής δεν θέλουν να εξορίσουν τους δυτικούς στοχαστές, αλλά να αλλάξουν το μείγμα. Στο κάτω – κάτω και άλλοι είχαν το προνόμιο να σκέφτονται στον πλανήτη. Ποιοι; Ο Guardian αναφέρει μερικούς στα κείμενα των οποίων μπορεί να εντρυφήσει κανείς για να πάρει μια διαφορετική γεύση από τη δυτική σκέψη. Ενας είναι ο Κινέζος Μοτσί, ένας άλλος ο ανδαλουσιανός Αραβας Αβερρόης, ένας τρίτος ο επίσης Αραβας Αλ – Μααρί. Κι ακόμη ο Σι Ελ Αρ Τζέιμς από το Τρινιντάντ και ο Φραντς Φανόν, ο μαρξιστής φιλόσοφος από τη Μαρτινίκα που άσκησε τεράστια επιρροή στις αφρικανικές σπουδές.

Δεν αξίζει σε όλους αυτούς να επιστρέψουν από την εξορία για να κονταροχτυπηθούν με τον Πλάτωνα, τον Καντ και τον Αριστοτέλη;

Φωτό: Σιγά μην πέσει ποτέ ο Πλάτωνας από το βάθρο του. Πηγή: The Guardian

Κάποια είναι κοινότοπα, αλλά ασύλληπτα. Υπάρχουν αυτά που αναφέρονται στις πολιτικές του κινήσεις και εκείνα που ασχολούνται με τις οικονομικές του επιχειρήσεις. Μερικά τον υμνολογούν, αλλά δεν λείπουν και εκείνα που τον επικρίνουν. Oλα τους, πάντως, ανήκουν στον ίδιο ιδιοκτήτη, ο οποίος φαίνεται ότι προσπαθεί να αποκτήσει τον έλεγχο οποιουδήποτε σάιτ στη διεύθυνση του οποίου εμφανίζονται οι λέξεις «Ντόναλντ» ή «Τραμπ».

Σύμφωνα με το CNN, πρόκειται για ένα σχέδιο πάνω στο οποίο ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ εργάζεται εδώ και είκοσι χρόνια. Λίγο πριν από την είσοδό του στον Λευκό Οίκο, ο Τραμπ είχε καταφέρει να αποκτήσει 3.643 σάιτ. Από αυτά λειτουργεί περίπου το 50%, ενώ άλλα 400 είναι οικονομικής φύσης. Μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του προστέθηκαν στη λίστα άλλα 93. Ανάμεσα στα πιο δημοφιλή, βρήκε ακόμη το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο, είναι το «TrumpOrganization.com» και το «TrumpBuilding.com». Ακολουθούν εκείνα που είναι αφιερωμένα στις εταιρίες του και την προεκλογική του καμπάνια.

Δικό του όμως είναι και το σάιτ «ImBeingSuedByTheDonald.com» (Με μήνυσε ο Ντόναλντ), αλλά και το «VoteAgainstTrump.com», το «TrumpMustGo.com» και το «NoMoreTrump.com», σάιτ που είχαν δημιουργηθεί το 2012 από ανθρώπους που, όπως φαίνεται, είχαν προφητέψει το μέλλον.

Φωτό: Δεν θα ησυχάσει αν δεν ελέγξει τα πάντα. Πηγή: CNN

Δεν είναι σωστό να ξύνει κανείς πληγές. Πάντως, η εβδομάδα μόδας άνοιξε στο Μιλάνο χθες. Και ο διεθνής Τύπος παραληρεί για την επίδειξη του οίκου Gucci. «Ο Αλεσάντρο Μικέλε έθεσε τον πήχη πολύ ψηλά με τις δημιουργίες του για τoν Gucci που κόβουν πραγματικά την ανάσα» έγραψε η απεσταλμένη του Harper’s Bazaar σχολιάζοντας το «ρέον και φουτουριστικό» σόου.

Οι συγκρίσεις με το Λονδίνο, όπου μόλις ολοκληρώθηκε η εβδομάδα μόδας, είναι αναπόφευκτες. Στις λονδρέζικες πασαρέλες παρουσίασαν τις δημιουργίες τους 130 σχεδιαστές, μεταξύ των οποίων η πρωτοεμφανιζόμενη Ριάννα και ο «βασιλιάς» Τομ Φορντ. «Δεν έλειψε η λαμπρότητα αλλά ούτε και οι αιχμές κατά του Τραμπ», σχολιάζει η Madame Figaro εντοπίζοντας στις δημιουργίες έναν κάποιο «ρεαλισμό» (να σημαίνει αυτό ότι με λίγη προσπάθεια τις φοράει κανείς και εκτός πασαρέλας;).

Ο ιταλικός οίκος, πάντως, φαίνεται να κερδίζει τις εντυπώσεις. «Η πτήση των 9.20 από το Λονδίνο στο Μιλάνο –έγραψε η συντάκτρια μόδας της Telegraph– ήταν γεμάτη από δημοσιογράφους, μοντέλα, στιλίστες και γενικώς ανθρώπους της υψηλής ραπτικής. Μέτρησα 17 ζευγάρια παπούτσια Gucci». Ε, τι πείραζε να φορέσει μια φορά από ένα ζευγάρι και οι Καρυάτιδες;

Φωτό: Ωραίο το φουτουριστικό φόντο, αλλά άλλη χάρη οι κίονες. Πηγή: Harper’s Bazaar/Getty

Δεν είναι εύκολο να διηγηθείς μια ιστορία σε 120, άντε το πολύ 160 δευτερόλεπτα. Το στοίχημα, όμως, φαίνεται να το κέρδισε το BBC με βίντεο-ρεπορτάζ 2,5 λεπτών υπό τον γενικό τίτλο Stories. Eνα τέτοιο story είναι αυτό για τον Καρίμπεκ Κουιούκοφ, καλλιτέχνη από το Καζακστάν, ο οποίος γεννήθηκε χωρίς χέρια καθώς έπεσε θύμα των σοβιετικών πυρηνικών δοκιμών που πραγματοποιούνταν στη χώρα του.

Μια τέτοια ιστορία δεν χωράει ασφαλώς σε 120 δευτερόλεπτα. Βλέπει, όμως, κανείς αρκετά. Βλέπει για παράδειγμα τους πίνακές του, θέμα των οποίων είναι συνήθως οι στέπες όπου εξερράγησαν 456 θερμοπυρηνικές κεφαλές μέσα σε ένα διάστημα τεσσάρων δεκαετιών. Κι ακούει τον ζωγράφο να λέει ότι από τότε που ήταν παιδί, η μητέρα του τού έλεγε πόσο φανταστικό ήταν το θέαμα: «Πρώτα έβλεπες ένα εκτυφλωτικό φως και μετά να υψώνεται στον ουρανό ένα μανιτάρι που μετέτρεπε την ημέρα σε νύχτα».

Ο Καρίμπεκ Κουιούκοφ είναι ένας από τους χιλιάδες ανθρώπους που υποφέρουν από τις συνέπειες της ακτινοβολίας. Αλλά είναι σχεδόν ο μόνος που αποφάσισε να κάνει κάτι για να βγει αυτή η τραγωδία προς τα έξω. «Δεν υπάρχει αμφιβολία -λέει- ότι για να σώσουμε τα παιδιά των επόμενων γενεών πρέπει να καταστρέψουμε όλα τα πυρηνικά όπλα. Ολα».

Τελικά σε 120 δευτερόλεπτα μπορείς να πεις τα πάντα. Καμιά φορά και σε λιγότερο.

Φωτό: Πίνακας Καρίμπεκ Κουιούκοφ. Το παιδί είναι χωρίς χέρια. Πηγή: BBC