Το μεσημέρι της Κυριακής, η μαμά μου και μια φίλη της βρέθηκαν στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Θέλοντας κάποια στιγμή να επιστρέψουν, πήραν το λεωφορείο προς τα ανατολικά. Από τη στιγμή που έφτασαν στη στάση μέχρι την ώρα που αποβιβάστηκαν από το λεωφορείο, είχαν κάνει περισσότερο από μια ώρα. Για απόσταση 5 χιλιομέτρων σε ευθεία!

Η συγκεκριμένη διαδρομή έχει το προνόμιο να εξυπηρετείται από τρεις τέσσερις λεωφορειακές γραμμές. Η μαμά μου, όμως, ισχυρίζεται ότι δεν περνούσε λεωφορείο –και την πιστεύω. Επίσης, περιέγραψε άγριες σκηνές όταν, επιτέλους, επιβιβάστηκαν σε κάποιο. Όλοι όσοι ανεβαίνουν σε λεωφορείο, έχουν να διηγούνται πολλές ιστορίες με σπρωξίδι, βρισίδι και νεύρα.

Οι ιστορίες αυτές έχουν πολλαπλασιαστεί από τον Αύγουστο του 2017, όταν μέσα σε μια νύχτα ο Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης κρατικοποιήθηκε. Έκτοτε, η Θεσσαλονίκη δεν διαθέτει συγκοινωνία που να λειτουργεί κανονικά. Έχει ένα είδος παρακμιακών λεωφορείων τα οποία πληρώνει όλη η χώρα πανάκριβα, διότι, πλέον, είναι κρατικά. Και λογαριασμό δεν μας δίνουν. Κι όσοι θυμόμαστε τις παλιές ημέρες, τότε που για διαδρομές σαν τη συγκεκριμένη περνούσαν λεωφορεία ανά 4-5 λεπτά, πρέπει να τις ξεχάσουμε. Να το πάρουμε απόφαση.

Την ίδια ώρα, βρισκόμουν στο κέντρο της πόλης με τη μηχανή μου. Τρόμαξα με την κίνηση. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και πανέμορφη και η αγορά ανοιχτή. Τα αυτοκίνητα ήταν ατελείωτα και η οδός Αγίας Σοφίας  κλειστή, διότι κάποιοι διαδήλωναν εναντίον των ανοιχτών καταστημάτων. Πρακτικά αυτό σήμαινε –για όποιον γνωρίζει από Θεσσαλονίκη- ότι ο μόνος τρόπος για να βγει κάποιο όχημα από την Τσιμισκή στην παραλιακή λεωφόρο ή στην οδό Μητροπόλεως μετά τη Διαγώνιο ήταν να φτάσει στην οδό Ίωνος Δραγούμη, δηλαδή στο Λιμάνι!

Στην οδό Τσιμισκή, τα αυτοκίνητα ήταν παρκαρισμένα δεξιά, εκεί που κανονικά υπάρχει λεωφορειολωρίδα. Φυσικά ήταν παρκαρισμένα και αριστερά, και μάλιστα και διπλοπαρκαρισμένα. Πρακτικά, έμεναν δυο λωρίδες, αλλά σε κάποια σημεία που είχε στάση κι έπρεπε το λεωφορείο να σταματήσει, έμενε μισή λωρίδα για χρήση από τα αυτοκίνητα. Στην παραλιακή λεωφόρο Νίκης, το φανάρι στο ύψος της Αριστοτέλους είχε χαλάσει και δεν άναβε καθόλου. Ένας Σέρβος κι ένας Βούλγαρος που βρίσκονταν με τα αυτοκίνητά τους δίπλα-δίπλα μπροστά στο φανάρι, δεν καταλάβαιναν εάν υπήρχε ή δεν υπήρχε σήμανση, οπότε κοκάλωσαν τα αυτοκίνητά τους σαν να μην υπήρχε κανείς πίσω τους και δημιούργησαν ένα μποτιλιάρισμα άξιο για Γκίνες βλακείας. Believe it or not, αυτό κράτησε λίγα λεπτά μέχρι να καταλάβουν τα πίσω οχήματα τι είχε συμβεί, να τους κορνάρουν, να πάρουν μπρος ο Σέρβος και ο Βούλγαρος, να ξεκινήσουν και να διαλυθεί το μποτιλιάρισμα, έστω και προσωρινά.

«Και η Τροχαία»; θα ρωτήσετε –και με το δίκιο σας. Α, δεν έχουμε ούτε Τροχαία! Την είδαμε μια μέρα πρόσφατα, ένα Σάββατο που έπρεπε να αδειάσει το κέντρο της Θεσσαλονίκης για να γίνει ο Νυχτερινός Ημιμαραθώνιος. Την είδαμε και τη θαυμάσαμε κιόλας, λέμε «κοίτα να δεις έχουμε Τροχαία, τελικά!». Αφού άδειασαν το κέντρο, έμειναν μερικοί να φυλάνε τις διασταυρώσεις κι άφησαν την υπόλοιπη πόλη στο έλεος του μποτιλιαρίσματος. Δεν φαντάζεστε το βρίσιμο που έριξαν οι μποτιλιαρισμένοι.

Καλοί οι αγώνες, αλλά πρέπει να υπάρχει κι ένας στοιχειώδης σεβασμός στις ανάγκες και τη λειτουργία της πόλης. Αλλά δεν είναι της ώρας αυτό το θέμα, απλώς το αναφέρω επειδή ήταν η τελευταία φορά που είδαμε Τροχαία. Α ναι, είδαμε και για το εορταστικό τριήμερο 26-28 Οκτωβρίου, για τη διευκόλυνση των επισήμων. Όπως, για τον ίδιο λόγο, είχαμε δει και τις ημέρες της ΔΕΘ.

Η Τροχαία στη Θεσσαλονίκη δεν εμφανίζεται σχεδόν ποτέ για να εξυπηρετήσει τους «απλούς πολίτες». Το παρατηρώ συνεχώς, σε χαλασμένα φανάρια, σε επικίνδυνες διασταυρώσεις, σε μποτιλιαρίσματα: δεν έρχεται πια Τροχαία. Σε μια πόλη με λίγους κεντρικούς δρόμους και πάρα πολλά αυτοκίνητα, θεωρείται περίπου αυτονόητο ότι ο καθένας θα μπορεί να διπλοπαρκάρει –«για λίγο, βρε αδελφέ!»- αδιάφορος για την ταλαιπωρία που αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τους άλλους. Η απουσία της Τροχαίας από τους δρόμους έχει δώσει το τελικό χτύπημα σε μια παράλυτη πόλη που έχασε πρόσφατα και το αγαθό της δημόσιας συγκοινωνίας.

Διαβάζω ότι ο Αλέξης Τσίπρας, στη διάρκεια της Τετραμερούς Διάσκεψης Κορυφής μεταξύ Ελλάδας – Βουλγαρίας – Ρουμανίας – Σερβίας, υποσχέθηκε πάλι συνδέσεις με τρένα, με υπερσύγχρονους αυτοκινητόδρομους, διανομές αερίου και άλλα ηχηρά παρόμοια. Ας έρθει μια μέρα να κάνει το Νέα Κρήνη – Βενιζέλου με το λεωφορείο, και μετά τα ξαναλέμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News