Μερικές φορές, παίδες μου αγαπημένοι, νομίζω ότι η Αμερική είναι κάτι σαν την Κασσιανή: Σκέτη αντίφαση. Διότι η περί ης ο λόγος κυρία (τύπισσα πρωτοπόρα, η πρώτη μεσαιωνική συνθέτρια, ποιήτρια, κ.λπ.) ήταν μεν οσία αλλά είχε περιπέσει και εν πολλαίς αμαρτίαις. Τύγχανε κουκλάρα αλλά και θεούσα. Κάπως έτσι είναι και η Αμέρικα. «Εξ αυτής τα χείρω» αλλά «και εξ αυτής τα κρείττω». Και όταν λέω τα κρείττω δεν εννοώ το Iphone6, εντάξει; Εννοώ κάτι τύπους ενθουσιώδεις χωρίς σταγόνα αφέλειας, πανέξυπνους χωρίς κανένα πούλημα μούρης, διανοούμενους χωρίς κανένα πρήξιμο όρχεων, απονήρευτους χωρίς ίχνος βλακείας που έχω γνωρίσει στα ταξίδια μου εκεί. Που τολμάνε και αλλάζουν πολιτεία, επάγγελμα και ζωή. Που σε καλωσορίζουν στη γειτονιά τους με κέικ σοκολάτα. Που πιστεύουν ακόμα στη δημοκρατική υπόσχεση που ήταν κάποτε η χώρα τους. Που ψήνουν καλαμπόκια στο μπάρμπεκιου (άσχετο, αλλά ψοφάω για καλαμπόκι)

Τι κεραυνός με βάρεσε ξαφνικά, θα αναρωτηθήκατε, παίδες, και θα έχετε δίκιο. Πρώτον, έτσι είμαι εγώ. Όλα ξαφνικά μου κατεβαίνουν στην κούτρα και τρέχω να ανοίξω το λαπιτόπι να ξαλαφρώσω. Είστε η ψυχανάλυσή μου, το τεράστιο υπομονετικό αυτί που μου έστειλε ο συμπαντικός Αη Βασίλης για να ξεδίνω και να μην καταλήξω (σήμερα- αύριο εννοώ. Το μέλλον αόρατον και επιβλαβές) στο Δαφνί, άμεσα.

Τι είδα σήμερα; Αυτή τη φωτό όπου ένας αμερικανοπατέρας έχει βγάλει στον δρόμο το αγοράκι του, το οποίο έχει αναγκάσει να φορέσει μια τεράστια επιγραφή που γράφει ΧΤΥΠΑΩ ΜΙΚΡΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ. Το αγοράκι προφανώς είχε βαρέσει κάποιο κοριτσάκι στο σχολείο. Το έμαθε ο πατέρας από τη δασκάλα και κατόπιν ανωρίμου σκέψεως αποφάσισε ότι η καλύτερη μέθοδος σωφρονισμού είναι η τιμωρία και η καλύτερη τιμωρία είναι η ξεφτίλα. Ήταν δε τόσο ευχαριστημένος από τον εαυτό του που χαμογελούσε μέχρι τα αυτιά στη φωτογραφία πίσω από τον γιο που ήταν να τον κλαίνε οι ρέγκες.

Πρώτα απ΄ όλα θέλω να του δώσω τα θερμά μου συγχαρητήρια. Είναι κρίμα που είναι φορτηγατζής και δεν διδάσκει παιδική ψυχολογία στο Κολούμπια. Πράγματι, καλά το ‘πιασες το έργο, μεγάλε, η τιμωρία είναι ο καλύτερος σωφρονισμός. Το αποδεικνύουν τόσες χιλιάδες φυλακές στον βρωμοπλανήτη μας όπου πας 15 χρόνων για κλοπή στιλό μπικ και βγαίνεις στα 25 μαστοράτζα στη ληστεία τραπεζών, έξπερτ στη διακίνηση ντρόγκας από τη λατινική Αμερική και στον φόνο με στομωμένο ξυράφι. Θα μου πεις, δεν είναι ακριβώς σωφρονισμός αυτό το πράγμα. Ναι, αλλά είναι ένας αξιοσέβαστος επαγγελματικός αναπροσανατολισμός. Με τέτοια ανεργία, είναι κάτι, βρε αδερφέ. Επίσης ναι, πράγματι η ξεφτίλα είναι το πιο κατάλληλο εργαλείο αν θες να ξεφτιλιστείς για πάντα στα μάτια του παιδιού σου, μαλάκα.

Και, φυσικά, ξεχνάς βολικότατα κάτι: Για να χτυπάει ένα παιδί, το 'χουν χτυπήσει. Έχουν χτυπήσει και τη μάνα του, και τη γιαγιά του και γενικά άμα εκνευρίζονται χτυπάνε όποιον βρουν στον δρόμο τους – απλώς κοιτάνε να 'ναι αδύναμος και να μην μπορεί να αμυνθεί. Γιατί έτσι είναι τα πραγματικά τα παλικάρια, Μανωλιό-Εμμάνουελ. Βαράνε μόνο αυτούς που δεν μπορούν να τους βαρέσουν κι αυτοί. Τον φυλάνε τον κώλο τους. Επίσης πυροβολάνε τα παιδάκια που βρίσκουν όπλα στο σπίτι τους. Είναι η λύση που τους έχει προτείνει ο μπαμπάκας: Είσαι χάλια; Νιώθεις σκουπίδι; Πιάσε το όπλο και καθάρισε πέντε-έξι να σιάξεις. Αααααα, είναι απολαυστικό να έχεις αυτή τη δύναμη στα χέρια σου, εσύ, ένας απλός μαλάκας. Δοκίμασε και θα δεις. Δεν σε γουστάρει η βρωμιάρα η ξανθούλα; Σε περιφρονεί; Σε κοροϊδεύει με τις ηλίθιες φίλες της; Χώσ’ της μια γροθιά για να δει ποιος είναι το αφεντικό. Δεν είδες τη μανούλα που τις τρώει τις φάπες της και λέει κι ευχαριστώ;

Και δοκίμασε, ρε μαλάκα. Εσένα άκουσε το παιδί. Και κατέληξε με την ταμπέλα ΧΤΥΠΑΩ ΜΙΚΡΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ κι εσένα από πίσω, τον ιδιοφυή γονιό-τιμωρό, να χαμογελάς αυτάρεσκα μέχρι τα αυτιά. Αν υπάρχεις, προστάτη άγιε του σωφρονισμού, κάνε το θαύμα σου. Αναποδογύρισε την εικόνα. Βάλε το παιδί από πίσω να χαμογελάει ικανοποιημένο και τον μαλάκα πατέρα να κρατάει την ταμπέλα ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΩ ΜΙΚΡΑ ΑΓΟΡΙΑ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News